“ข้าไม่ไหวขอรับท่านรองแม่ทัพ”
“เจ้าเป็นทหาร กล่าวเช่นนี้ไม่ได้ มันถึงคราวเจ้าแล้วไม่ไหวก็ต้องทน”
“แต่สะโพกของข้ายังเจ็บอยู่”
°∆° ไป๋มี่อิงหันกลับมามองสหายที่เดินตามมาอยู่ทางด้านหลัง ขึ้นลง ขึ้นลง เรื่องในร่มผ้าเช่นนี้ นี่คือครั้งแรกที่นางได้ยิน ใจนึกไปถึงรูหลัง ‘หากโดนเข้าจริงๆ จะมิเจ็บปางตายหรอกหรือ’ รีบกวักมือเรียกหวู่ซื่อแล้วชี้ตรงที่ว่างด้านข้าง
-_- หวู่ซื่อเองได้แต่มองบน การแอบฟังเหมือนภพเดิมของไป๋มี่อิงเป็นอย่างไร ภพนี้ก็ไม่ต่าง ฟุ่บ!! เขาทิ้งตัวลงไปนั่งหมอบกับพื้นเหมือนหมอหญิงหน้าคล้ำ…และเงียบฟัง
“นั่นเป็นเรื่องของเจ้า แต่ภาระหน้าที่ย่อมมิอาจเลี่ยง ปวดมากนักก็ไปหาหมอเสียก็สิ้นเรื่อง”
“แต่ข้า อาย”
“อายอย่างไรก็ต้องไป ดีกว่าคืนนี้ใช้การไม่ได้เจ้าจะแย่”
หวู่ซื่อผู้แอบฟังยกมือขึ้นปิดปาก สีหน้ามีความหวาดหวั่นถึงความเจ็บปวดทวาร แต่ถึงกระนั้นความอยากรู้อยากลองต้องมาก่อน “สายรับ ต้อ
