“ขอบพระทัยเพคะ” นางมองสหายขันทีที่ยังคงนั่งค้างในท่าเดิมและยังไม่ได้เอ่ยขออันใดเทียบเท่ากับข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการเดินทางไปยังกองทัพหลวง “ความจริงแล้วหม่อมฉันอยากรู้ว่าฝ่าบาททรงบอกเรื่องนี้กับท่านอาเมื่อใดเพคะ”
“เมื่อสามวันก่อน อาของเจ้ารับรู้แต่เหตุใดจึงรีบกลับบ้านเกิดโดยทิ้งเจ้าเอาไว้ หรือเพราะหมอหลวงคนเดิมได้สิ้นชีพในกองทัพ อาของเจ้าจึงหวาดกลัวแล้วคิดหนี” ส่ายหน้าไปมา “เป็นเจ้าที่น่าสงสาร ไป๋มี่อิง”
ใบหน้าเนียนเคร่งเครียดลงกว่าเดิมถึงสิบส่วนกับความจริง “เพคะ”
“เช่นนั้นยามนี้ก็กลับไปยังหอสมุนไพรเพื่อเตรียมข้าวของ ของเจ้าเถิด ขอบคุณที่ช่วยหวู่ซื่อ” ^^
“แต่ขันทีน้อยขาดสมุนไพรจากหม่อมฉันมิได้นะเพคะ”
ต้าเหม่ยหลานมองขวดสมุนไพรในมือของหมอฝึกหัด “เจ้าก็เอาขวดนั้นทิ้งไว้ที่นี่สิ”
“สมุนไพรขวดนี้หม่อมฉันไม่หวง แต่จะห่วงว่าถ้าหากมันหมดไปแล้ว พระสนมจะส่งคนไปเอายาจากหม่อมฉันถึงที่ชายแดนรึเพคะ”
