Normal naman ang lahat nang umagang ‘yon. Actually, it was too normal. Masikip na hallway, maingay na mga estudyante na nagmamadali. Everyone moved around me, laughing, shoving, and talking. Pero ako? Parang hindi ko maramdaman ang kahit anong bahagi ng katawan ko. Rina kept talking beside me, while rambling about the upcoming game. Pero halos wala akong naintindihan. I just nodded occasionally, while pretending to listen. “Uy, Elara—” I didn’t even hear the Nicolo approaching. All I felt was a hand suddenly grabbing my arm. Light, harmless… pero hindi ‘yon ang naramdaman ko. The moment his fingers closed around my wrist— The hallway vanished. The noise disappeared. All I could hear was… “Hawakan niyo binti… ako unang titikim.” “Puta, ganda pa naman” PAK! “Tumigil ka kung ayaw m

