แค่เด็กเลี้ยง 3 หนูเป็นของพี่(2)
868 Words
กระทั่งเผลอหลับ รู้สึกตัวเพราะปวดคอ มองนาฬิกาเห็นว่าเช้าแล้วฉันจึงมาทำกับข้าว เผื่อว่าคุณธีร์จะหิว ถ้าหากเขาไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเขากินก็ดีเพราะทำแล้วไม่เสียของ
“พี่ธีร์ทานข้าวไหมคะ” คุณธีร์เดินออกจากห้องนอนตอนเจ็ดโมงเช้าด้วยชุดสูทผูกไทด์ที่เขาใส่มาเมื่อวาน
“ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ”
“ค่ะ”
“ทำอะไรกิน”
“ข้าวต้มหมูค่ะ รับไหมคะ”
“ไม่อะ”
“ค่ะ” เสียดายของจัง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเก็บใส่ตู้ไว้กินตอนเย็นก็ได้
“เมื่อคืนไปไหน”
“อยู่ห้องค่ะ ไม่ได้ไปไหน”
“ควรอยู่บนเตียงไม่ใช่เหรอ”
“...หนูเห็นว่าพี่ธีร์หลับแล้วก็เลยออกมานั่งทำงานกลุ่มค่ะ”
“...”
“ขอโทษนะคะ”
“ทีหลังเวลานอนควรนอน”
“ค่ะ” ฉันที่เป็นรองเขาจะพูดอะไรได้ ต่อให้พูดได้ฉันก็ไม่พูดอยู่ดี ฉันไม่ควรคิดไม่ดีต่อผู้มีพระคุณ
“ทำหน้าอะไรแบบนั้น พี่ไม่ได้โกรธที่หนูทำงาน พี่แค่คิดว่าเวลานอนหนูควรนอนพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าทำร้ายตัวเอง”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ต่อให้ไม่ใช่คำพูดที่ออกมาจากใจ แต่คำพูดเขาเหมือนห่วงใยกันก็ทำให้ฉันรู้สึกดี
ตั้งแต่รวินท์เข้ารับการผ่าตัดฉันก็ไม่ได้ยินคำห่วงใยจากใครอีกเลย พอได้ยินแล้วก็เลยรู้สึกดีมาก ๆ
“เมื่อคืนไม่ได้กินข้าว กินข้าวต้มรองท้องสักหน่อยก็ดี” คุณธีร์เดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวตรงมุมระเบียงที่สามารถเปิดม่านมองออกไปดูวิวด้านนอกได้
“ค่ะ” แล้วทำไมฉันต้องยิ้มขนาดนี้ด้วยนะ แค่เขาบอกว่าจะกินข้าวเท่านั้นเอง
“ทำไมตักมาถ้วยเดียว”
“หรือพี่จะทานสองถ้วยคะ” แบบนั้นจะแปลกเกินไปไหม
“กินเป็นเพื่อนหน่อยสิ พี่ไม่ชอบกินข้าวคนเดียว”
“หนูนั่งกินด้วยได้เหรอคะ”
“ได้สิ ภายในห้องนี้หนูจะทำอะไรก็ได้”
“ค่ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณธีร์ทำให้ฉันใจเหลวมาก
“อร่อยนะ” ตักคำแรกเข้าปากเขาก็เอ่ยชมด้วยสีหน้าละมุน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันค่อนข้างมั่นใจฝีมือทำกับข้าวพอสมควรเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยเปิดเพจขายกับข้าวทางออนไลน์โดยที่ฉันเป็นคนทำ รวินท์เป็นคนส่ง ลูกค้าต่างชมว่าเราทำอาหารอร่อยถูกปาก
แต่หลังจากรวินท์ป่วยฉันก็หยุดทำเพราะไม่มีเวลาเลยจริง ๆ
ตอนนี้ก็เหมือนว่าจะมีเวลาแล้ว เพราะหนี้เจ้าอื่น ๆ ใช้หมดแล้ว จะเหลือก็แค่เจ้าหนี้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าคนนี้ ถ้าหากฉันเปิดออเดอร์ลูกค้า บางทีอาจจะเก็บเงินได้แล้วก็หักลบกลบหนี้ได้ และบางทีอาจจะเก็บเป็นเงินฉุกเฉินได้ด้วย
“จ้องหน้าพี่ทำไม เงินไม่พอเหรอ” รู้สึกเจ็บนะที่เขามองว่าฉันหน้าเงิน ทั้งที่มันเป็นความจริง
“เปล่าค่ะ คือหนูมีเรื่องอยากถามค่ะ”
“ถามได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของพี่ พี่คิดว่าระหว่างเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันขนาดนั้น พี่บอกไว้ก่อนเลยว่าที่พี่ทำดีด้วยไม่ใช่ว่าพี่รักหนู อย่าลืมที่พี่เคยพูด”
“หนูจำได้ค่ะ”
“แล้วยังจะถามอยู่ไหม”
“ค่ะ”
“ว่ามา”
“หนูขอยืมใช้ครัวของพี่ทำกับข้าวได้ไหมคะพี่ธีร์”
“หนูก็ใช้ไปแล้วนะ ของที่พี่ซื้อไว้ในตู้หนูจะทำอะไรก็ได้ เต็มที่เลย ถ้าหมดก็บอกพี่ เดี๋ยวพี่สั่งให้”
“หนูหมายถึงทำกับข้าวที่เยอะกว่านี้ค่ะ”
“...”
“คือว่าก่อนหน้านี้หนูเคยทำกับข้าวขายในเพจแล้วลูกค้าก็สั่งเยอะมาก ๆ แล้วมาช่วงนึงหนูมีปัญหานิดหน่อยจึงไม่ได้ทำ ซึ่งตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง หนูอยากทำกับข้าวขายอีกครั้ง พี่ธีร์อนุญาตไหมคะ”
“พูดอะไรให้ยุ่งยาก อยากได้อีกเท่าไหร่พูดมาเลย”
“...” ฉันไม่น่าถามเขาเลย ลืมไปว่าระหว่างเรามีแค่เรื่องเงินกับเซ็กซ์ก็เท่านั้น
“ว่าไง”
“สองหมื่นค่ะ หนูอยากได้กระเป๋าใบใหม่”
“หึ เดี๋ยวพี่หยิบให้ ถือเป็นค่ากับข้าวมื้อนี้ก็แล้วกัน” คุณธีร์รวบช้อน ยกแก้วน้ำดื่มแล้วก็เดินหายเข้าห้อง เขาหยิบเงินสดมาวางที่โต๊ะและเอ่ย “นี่ครับ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้
คุณธีร์จึงเดินออกจากห้องไป
คุณธีร์มักให้เป็นเงินสด ฉันคิดว่ามันคงง่ายและไม่ต้องมีสลิปการโอนเงินเป็นหลักฐาน
ส่วนเรื่องที่ฉันบอกว่าอยากได้กระเป๋าใหม่ก็แค่โกหกไปงั้น เพื่อนที่ทำแบบเดียวกับฉันบอกว่าเวลาที่เขาถามว่าจะเอาเท่าไหร่อย่าปฏิเสธเพราะอีกฝ่ายจะรู้สึกเสียหน้า ‘เขารับเลี้ยงก็เพราะอยากเป็นใหญ่ อยากโชว์ว่าเขาเหนือกว่า ฉะนั้นอย่าเล่นตัวเยอะ เขาจะให้ก็รับ ๆ ไว้ ไม่อย่างนั้นเขาจะเบื่อเร็ว’
- Writer
