Yargılamak ne kadar da basit bir cümleydi. Fakat yükü ağırdı insanı kahredici bir keskinliği vardı. Kolayca küçük bir cümle ile bi insanı yargılamak fazlasıyla kolaydı, aklıma geliyordu annemin Sezer denen adama inanıp beni yargılaması...
Dolan gözlerimi hızla parmak uçlarımla sildim. İçime yerleşmiş bir acı vardı, geçmek bilmeyecek kadar derinlere saplanmıştı beni. Ne bir adım ileriye gitmek için kendimi zorluyor, nede bir adım geriye gidebiliyordum. Sanki donup kalmıştım koca konağın önünde hızla atan kalbimle derin nefesler aldım.
Sakinleşip kendimi telkin eden beynimin içindeki savaşa galip gelmeye çalışıyordum. Mutlu ayrılmamıştım ki! Beni ateşe atan ailem beni bu konaktan mutlu mesut göndermemişlerdi. Bu bir yıl boyunca da hiç merak edip arayıp sormamışlardı. Yabancısı olduğum karş
