Matapos ang eksena kanina sa pantry ay literal na hindi ko pinapansin si Melvin. Hindi ko siya kinakausap, kung mangyari man ay patungkol lang iyon sa trabaho. Kahit panay ang utos nito sa akin ay hindi ko siya magawang kausapin o maski magtanong.
Hindi ko siya maintindihan, walang emosyon ang mukha nito ngunit masyado namang pabugsu-bugso ang damdamin niya. Pati utak nito ay hindi ko na malaman kung ano ba ang itinatakbo at iniisip.
Malakas akong napabuntong hininga, siya namang lingon ko sa gawi ni Drew. Naroon lang ako sa single sofa at nagpapahinga, hinayaan ko na si Melvin na mag-isa sa loob ng opisina nito— bahala siya sa buhay niya.
Kung may utos man din ito ay tumatawag naman siya kay Drew gamit ang telepono nito. Ewan, bwisit na bwisit talaga ako sa lalaking iyon. Ang laki niya
