คลั่งรักเมียบำเรอ

บทที่3 หลบไม่พ้น

น้ำอิงตะเกียกตะกาย คลานลงจากเตียงกว้างของเขาอย่างทุลักทุเล หลังจากที่เจ้าของห้องได้เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างคาบเหงื่อไคลของตัวเองแล้วนั้น

ก็เขาเล่นลงโทษน้ำอิงไปตั้งสามยกจนเหงื่อท่วมตัวขนาดนั้น คนบ้าอะไรหื่นกามขนาดนี้ น้ำอิงมองค้อนให้กับประตูห้องน้ำ หวังส่งผ่านให้คนข้างในได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอ...

เด็กสาวค่อยๆเดินกระเผลก กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างทุลักทุเล ห้องของเธอก็อยู่ไกลเหลือเกินเพราะว่าคฤหาสน์ของตระกูลโภคากุลนั้น สุดแสนจะใหญ่โต ห้องของอมรนั้นอยู่ชั้นสองทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ ส่วนห้องของท่าน สส.เจริญและคุณหญิงกัลยานั้น อยู่ชั้นสองเหมือนกันแต่อยู่ทางปีกขวา

ส่วนห้องนอนของน้ำอิงนั้น อยู่ตรงโซนด้านหลังซึ่งเป็นโซนของห้องครัว ซึ่งเป็นห้องของพวกแม่บ้านที่ทำงานอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

ถึงท่านสสเจริญ จะอุปการะเลี้ยงดูน้ำอิง เปรียบเสมือนญาติคนหนึ่ง ส่งเสียให้มหาวิทยาลัยเอกชนเป็นอย่างดี

แต่ว่า คุณหญิงกัลยา ภริยาท่านนั้น ไม่ได้ชอบใจนัก ที่ท่านส.สเจริญ นำเอาลูกของคน ที่เธอคิดว่า เป็นคนทรยศต่อโภคากุลนั้น เข้ามาเลี้ยงดูถึงในบ้าน

น้ำอิงจึงต้องอยู่ที่นี่ อย่างเจียมตัว และทำตัวให้มีประโยชน์มากที่สุด เพื่อที่คุณหญิงกัลยา จะได้ไม่ดุด่ารังเกียจเธอมากไปกว่านี้

พอเดินมาถึงห้องนอนของตัวเองแล้ว เธอเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง แต่ยังเดินไปๆไม่ถึงเตียงนอน

เด็กสาวก็เกิดอาการขาแข้งสั่นพับๆ เธอเมื่อยทั้งตอนที่เดินมา และเมื่อยเพราะว่าต้องใช้ขานี้เกี่ยวเอวสอบของเขาเอาไว้เกือบค่อนคืน ...

เธอผ่านคืนที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตเธอได้อย่างหวุดหวิด เธอเกือบตายไปแล้วน้ำอิง เด็กสาวเอามือกุมไว้ที่หน้าอกของตัวเอง ที่มันเต้นรัวๆด้วยความหวาดกลัว คุณใหญ่ เป็นผู้ชายที่น่ากลัวเหลือเกิน

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง และนั่งทรุดลงกับพื้นก้มหน้าร้องไห้ เธอไม่ได้ร้องแค่ว่าเธอเสียความสาวให้เขาไป แต่เธอเจ็บใจตัวเองที่ไม่ระวังตัว จนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว...

เช้าต่อมา น้ำอิงยังคงตื่นเช้า มาช่วยป้าอิ่ม จัดเตรียมอาหารให้คุณๆเหมือนทุกวัน ทั้งๆที่เธอได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง วันนี้หญิงสาวใส่เสื้อคอเต่าออกมา เธอทำยังกับว่าตอนนี่้มันคือฤดูหนาว ทำให้ป้าอิ่มที่เห็นการแต่งตัวของเธอนั้น ก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยถามน้ำอิงออกไปว่า

“หนูน้ำอิงไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ “ น้ำอิงหลบตาป้าอิ่มทันที

“ คงงั้นมั้งคะป้า หนูรู้สึกหนาวๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว สงสัยจะไม่ค่อยสบาย”

“ตายจริงแล้วจะไป มหาวิทยาลัยไหวไหมคะนี่”

ป้าอิ่ม เอ่ยถามหญิงสาวอย่างรู้สึกเป็นห่วงจากใจจริง เพราะน้ำอิงเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเธอเลยเอ็นดู

“ ไหวอยู่ค่ะป้า วันนี้หนูมีสอบตอนเช้าด้วย เดี๋ยวหนูช่วยป้าทำตรงนี้ เสร็จแล้วหนูขอตัวออกไป มหาวิทยาลัยเลยนะคะ เพราะมีสอบแต่เช้า”

ปกติแล้ว ในทุกๆวัน น้ำอิง ต้องไปช่วยป้าอิ่ม ดูแลพวกคุณๆ ในห้องอาหารนั้นด้วย แต่วันนี้ เธออยากจะหลบหน้าใครบางคน จึงเอ่ยขอตัวออกจากบ้านนี้ไปก่อนที่จะเจอเขา แล้วอีกอย่างหนึ่ง เธออยากจะแวะซื้อยาคุมฉุกเฉินด้วย เพราะเมื่อคืน เธอรู้ว่า คนใจร้ายคนนั้น เขาไม่ได้ป้องกันตัวเองเลย

ป้าอิ่มและแม่บ้านอีกสองคน จัดโต๊ะอาหาร ไว้รอคุณคุณของบ้านเสร็จแล้ว คุณหญิงกัลยา ท่านสสเจริญ และอมร ก็มานั่งที่โต๊ะเตรียมรับประทานอาหารเช้ากัน

คุณหญิงกัลยา กวาดสายตามองหาน้ำอิงภายในห้องอาหารเหมือนอย่างทุกวัน แต่ทำไมวันนี้ น้ำอิงไม่มารอให้เธอเรียกใช้อยู่ตรงนี้

เธอ จึงเอ่ยถามป้าอิ่มออกไปว่า

“ ป้าอิ่ม แล้ว น้ำอิงไปไหนแล้วล่ะ หรือว่าวันนี้อู้งาน ทำไมไม่มาดูแลอยู่ตรงนี้”

ป้าอิ่มจึงตอบออกไป อย่างเข้าข้างเด็กสาวว่า

“ วันนี้หนูน้ำอิง มีสอบแต่เช้าค่ะ เธอจึงขอตัวไปที่มหาวิทยาลัยก่อน”

“มีสอบแต่เช้าหรือว่าอู้งาน เด็กคนนี้นี่ พอเห็นฉันไม่ว่าอะไร ก็ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ”

คุณหญิงกัลยา บนกระปอดกระแปด ตามประสาของเธอ ท่าน.สส.เจริญ ได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับส่ายหัว

“ ผมคิดว่า ผมคุยกับคุณรู้เรื่องแล้วนะคุณหญิง ว่าผมจะให้น้ำอิง อยู่ที่นี่ เปรียบเสมือน เป็นญาติของเราคนหนึ่ง”

“ได้ไงล่ะคะคุณ ให้ท้ายเด็กอย่างนี้ เดี๋ยวมันก็เคยตัว คุณนี่ก็กระไร เอาลูกคนทรยศมาเลี้ยง แล้วยังจะให้ฉันดูแลอย่างดี มันใช่ที่ไหน”

“ผมคิดว่าเรื่องนี้ ผมคุยกับคุณชัดเจนแล้วนะ ว่าทำไม ผมถึงต้องเลี้ยงดูน้ำอิง ให้เปรียบเหมือนญาติคนหนึ่ง แล้วอีกอย่าง เราก็ไม่ได้มีหลักฐานชัดเจน ว่าอนุชิต เป็นคนที่หักหลังเราจริงๆ”

ท่าน สส.เจริญ พูดแล้ว ก็เหลือบมองไปทางอมร ลูกชายคนโต ที่ควบคุมดูแลกิจการทุกอย่างแทนเขา

ส่วนอมรนั้น เขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว เขารีบรับประทานอาหารของตัวเอง แล้วรวบช้อน เตรียมจะเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทันที

คุณหญิงกัลยา เห็นว่าวันนี้ อมรดูเหมือนจะรีบร้อนกว่าทุกๆวัน จึงร้องทักออกไปว่า

“ตาใหญ่ทำไมรีบกินอย่างนี้ล่ะลูก จะรีบไปไหน พึ่งลงมานั่งได้แป๊บเดียวเอง”

"วันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ เพราะว่าผมต้องเข้าไปประชุมแต่เช้า “

อมรบอกกับคุณหญิง และท่านสส. เจริญ ก่อนเดินออกจากห้องอาหารอย่างรีบร้อน

ส่วนน้ำอิงนั้น หลังจากทานข้าวในห้องครัวเสร็จ เธอก็รีบออกจากบ้าน ขึ้นรถวินมอเตอร์ไซค์มาที่หน้าปากซอย แล้วเดินตรงไปที่ร้านขายยาในทันที เธอต้องรีบซื้อยาคุมฉุกเฉินให้เร็วที่สุด อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ เธอไม่อยากท้องกับใครในตอนนี้ ถึงยังไงเธอก็อยากเรียนให้จบ เพราะในอนาคต เธอจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง เพราะเธอไม่มีที่พึ่งที่ไหนเหลืออยู่อีกแล้ว

เพราะฉะนั้น การเรียน จึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในชีวิตของน้ำอิงตอนนี้

เด็กสาวเข้าไปบอกความต้องการกับเภสัช อย่างเขินอาย ว่าตัวเองต้องการยาชนิดไหน เมื่อเภสัชจัดยาให้เธอแล้ว น้ำอิงรีบซื้อน้ำดื่ม และกินยาลงไปในทันที ยาคุมฉุกเฉินที่เหลืออีกหนึ่งเม็ดเธอเก็บใส่กระเป๋าเอาไว้ เพราะยานี้ ต้องกินอีกครั้ง ภายใน 24 ชั่วโมง เมื่อกินยาเสร็จเธอก็เดินออกมาจากร้านขายยา มายืนรอรถเมล์ ที่ป้ายประจำของเธอเหมือนกับทุกวัน แต่ทันใดนั้นรถตู้ยุโรปคันหรู ก็มาจอดเทียบเธอ เมื่อประตูอัตโนมัติของรถยุโรปคันหรูนั้นถูกเปิดออก เธอมองเห็นอมร นั่งอยู่ตรงเบาะด้านหลังของรถคันหรูนั้น

“ ขึ้นรถมาสิ ฉันจะผ่านทางมหาวิทยาลัยของเธอพอดี เดี๋ยวให้นายเเมนแวะเข้าไปส่ง"

เขาเอ่ยเรียกเธอขึ้นมาบนรถของเขา น้ำอิงช่างใจอยู่เล็กน้อย กลัวก็กลัว เธอไม่อยากที่จะเข้าไปอยู่ไกล้ชิดกับเขาเลย

“ไม่เป็นไรค่ะคุณใหญ่ คือหนูไปเองก็ได้ค่ะ” น้ำอิงตอบปฏิเสธเขาไป และยืนก้มหน้ามองพื้น เธอแทบจะไม่อยากหายใจ ไม่อยากจะสบตากับเขา ถ้าหายไปจากตรงนี้ได้ก็คงดี เธออยากจะหลบไปทำใจตัวเองสักพัก ถึงแม้จะรู้ตัวว่า ยังไงก็หนีเขาไม่พ้น แต่เธอก็ไม่อยากที่จะเผชิญหน้าเขาอยู่ดี

“อย่าเรื่องมาก ฉันบอกให้ขึ้น ก็ขึ้นมาสิ จะลีลาทำไม”

อมร เอ่ยบอกเธอเสียงดุ ทำให้น้ำอิง ต้องรีบขึ้นรถไปกับเขา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอกะจะไปนั่งหน้า คู่กับคนขับรถของเขา เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่ควรที่จะไปนั่งข้างหลังงตีตนเสมอนาย

“มานั่งข้างหลังกับฉัน”

อมร เอ่ยกับเธอเสียงดุอีกครั้ง ทำให้น้ำอิงต้องไปนั่งข้างหลังกับเขา อย่างสงบเรียบร้อย เธอนั่งพิงติดขอบประตูจนตัวลีบ นึกกลัวเขาอยู่ไม่น้อย เธอแทบจะกลั้นลมหายใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ น้ำอิงมองออกนอกหน้าต่าง ไม่กล้าหันหน้ามามองแม้แต่หน้าของเขา เธออุตส่าห์หลบ ออกมาแต่เช้าแล้วนะ ยังจะมาเจอกับเขาอีก

“เข้าไปซื้อยาอะไรมา แล้วยาคุมฉุกเฉินเธอซื้อมาหรือยัง” อมรกล่าวกับเธอเสียงเรียบนิ่ง เมื่อน้ำอิงได้ยินคำถามนั้น เด็กสาวถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย แต่ก็พยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ

เมื่อไหร่จะถึงมหาวิทยาลัยสักทีนะ เด็กสาวคิดในใจ เธออยากออกจากไป จากตรงนี้เสียพ้นพ้น จากหน้าขาเหลือเกิน..

“ แล้วแบบรายเดือน เธอซื้อมาด้วยหรือเปล่า” อมรถามคำถามกับเธออีกครั้ง เด็กสาวส่ายหน้าเล็กน้อยเธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่า ก็แล้วทำไมคุณไม่ป้องกันล่ะ แต่เธอไม่กล้าบอก อะไรออกไป

“ ไม่เป็นไร แบบรายเดือน เดี๋ยวฉันหาซื้อให้เธอเอง หรือว่าฉันจะพาเธอไปฉีดยาคุมดีนะ” เขาถามความคิดเห็นจากหญิงสาวในการวางแผนคุมกำเหนิด ซึ่งมันเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังรู้สึกอับอายจนหน้าร้อน ไปหมด นี่เขาคิดจะให้เธอเป็นนางบำเรอของเขา ไปอีกนานขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทีนี้เธอจะหนีออกจากสถานะนี้ ได้อย่างไรกัน….

♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️