ตอนที่1อะไรคือความลับที่ซ่อนอยู่

1307 Words

น้ำอิง สาวน้อยวัยสิบเก้าปี เดิมด้อมๆมองๆ อยู่ภายในบริเวนหน้าห้องทำงานของอมร ลูกชายคนโตของท่านเจริญ สส.คนดังแห่งจังหวัดเชียงใหม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่บริเวนนั้นแล้ว และเจ้าของห้อง คงจะไม่กลับมาในวันนี้ จึงเป็นโอกาสดีที่น้ำอิงจะได้เข้าไปค้นห้องของเขา เผื่อจะเจอหลักฐานอะไร เกี่ยวกับการตายของพ่อเธอ เด็กสาวรู้สึกแคลงใจในเบื้องหน้าเบื้องหลังเกี่ยวกับการเสียชีวิตของอนุชิต พ่อของเธอ ที่ถูกปิดคดีไป... ว่าเป็นการฆ่าตัวตาย จนเป็นเหตุให้เธอต้องกลายมาเป็นเด็กกำพร้าและต้องย้ายเข้ามาอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ ในฐานะเด็กในอุปการะของท่านเจริญ ซึ่งน้ำอิงไม่เชื่อว่าพ่อของเธอจะฆ่าตัวตาย เพราะพ่อของเธอนั้นท่านรักเธอมาก ท่านเลี้ยงเธอคนเดียวมาตั้งแต่แบเบาะเพราะคุณแม่ของน้ำอิงนั้น เสียชีวิตตั้งแต่เด็กสาวอายุได้แค่สามขวบ จึงเป็นไปไม่ได้ว่าพ่อของเธอจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ทิ้งให้เธออยู่บนโลกใบนี้ เพียงลำพังคนเดียว เดิมทีคุณพ่อของเธอนั้น ทำงานให้กับท่านเจริญ แต่น้ำอิงก็ไม่รู้ว่าพ่อของเธอทำงานอะไร รู้แต่ว่าท่านต้องเดินทางไปทำงาน ที่มาเก๊าอยู่บ่อยๆ มันคงจะเป็นกิจการหนึ่งของครอบครัวนี้แหละ เพราะหลังจากที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ เมื่อปีที่แล้ว น้ำอิงรู้สึกว่าครอบครัวนี้คงไม่ได้ทำธุรกิจที่ถูกกฏหมายเพียงอย่างเดียว แต่จริงๆแล้วคงจะมีธุรกิจสีเทาอีกหลายอย่างรวมอยู่ด้วย เธอสังเกตุดูจากความลึกลับน่ากลัวของอมรลูกชายคนโต ของท่านเจริญ ซึ่งเป็นคนดูแลธุรกิจทั้งหมดของครอบครัวนี้ เมื่อเธอเกิดสงสัยในตัวเขาแล้ว วันนี้จึงเป็นโอกาสดี ที่จะน้ำอิงจะได้สืบหาหลักฐานการตายของพ่อ เพราะเมื่อตอนกลางวันนั้น เธอได้เข้ามาช่วยพี่เจ้าเอยแม่บ้านของที่นี่ทำความสะอาดห้องทำงานของเขา และเธอได้สอดกระดาษเอาไว้ที่ช่องประตู เพื่อไม่ให้มันปิดสนิท รอจังหวะในตอนที่เธอคิดว่าทุกคนนอนกันหมดแล้ว เธอจึงได้ย่องเจ้ามาค้นเอกสารของเขาดู... ในขณะ ที่เด็กสาวกำลังลื้อค้นตู้เก็บเอกสารของอมร เพื่อที่จะหาหลักฐานอยู่นั้น แกร๊ก.... เป็นเสียงคนไขประตูเข้ามาภายในห้องทำงาน ที่เธอกำลังลื้อค้นเอกสารดูอยู่นั้น น้ำอิงจึงรีบปิดไฟฉายที่ถืออยู่ในมือลงทันที และรีบเดินหลบเข้าไปแอบอยู่ตรงหลังตู้ เก็บเอกสาารที่เธอกำลังลื้อค้นอยู่นั้น.. พรึ่บ!! อยู่ๆไฟในห้องถูกเปิดขึ้นโดยฝีมือของคนที่เข้ามาใหม่ น้ำอิงแทบกลั้นเสียงหายใจตัวเอง ถ้ามีคนจับได้ว่าเธอแอบลักลอบเข้ามาในห้องทำงานของคุณใหญ่อย่างนี้ เธอต้องตายแน่ๆ เด็กสาวยืนกุมหัวใจตัวเองที่มันเต้นโครมครามอยู่ตอนนี้อย่างหวาดกลัว เธอต้องซ่อนตัวอยู่ในนี้ให้เงียบที่สุด จนกว่าผู้มาใหม่จะออกไป..... “ออกมา ฉันรู้นะว่าเธอซ่อนตัวอยู่ในนั้น ออกมาก่อนที่ฉันจะโมโห แล้วจับเธอโยนให้ไอ้เข้ในบ่อหลังบ้านกิน" นี่เป็นเสียงทรงอำนาจของคุณใหญ่ หรือคุณอมร เจ้าของห้องทำงานแห่งนี้... เด็กสาวยืนตัวสั่นไม่กล้าขยับไปไหน เธอคิดว่าวันนี้คุณใหญ่คงจะไม่กลับมาบ้าน... เพราะปกติแล้ว ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ เธอเห็นลูกชายสองคนของท่านเจริญ แทบจะนับครั้งได้ ทำยังไงดีล่ะน้ำอิง เธอซวยแน่ๆคราวนี้ ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย เด็กสาวคิดในใจอย่างกลัดกลุ้ม ในขณะที่เด็กเธอกำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น เสียงฝีเท้าหนักๆของเขา ก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ไกล้ๆตู้เอกสารที่เธอซ่อนตัวอยู่ในนั้น “ออกมาก่อนที่ฉันจะโมโหไปกว่านี้” อมรออกคำสั่งกับเธออีกครั้งอย่างโมโห ทำให้คนตัวเล็กค่อยๆเดินออกมาจากด้านหลังตู้เก็บเอกสารใบนั้น น้ำอิงก้มหน้ามองพื้นอย่างคนมีความผิด ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาสีนิลอันทรงอำนาจของเขาที่กำลังจ้องมองเธออยู่นั้น “เธอเข้ามาในห้องทำงานของฉัน ทำไม” อมรเอ่ยถามเธอเสียงเครียด ดวงตาสีนิลของเขาจ้องมองไปที่เด็กสาวใบหน้าเรียบเฉยดูน่ากลัวพิลึก จนน้ำอิงนึกอยากจะหายออกไปจากตรงนี้ หากเธอมีประตูวิเศษได้เหมือนกับโดเรม่อน เธอคงจะหนีไปแล้ว “เอ่อ คือว่าหนูเข้ามาหาต่างหูค่ะ คือว่าหนูทำมันตกหล่นไว้" "ตอนที่เข้ามาช่วยพี่เจ้าเอยทำความสะอาดในห้องทำงานของคุณใหญ่ค่ะ” น้ำอิงพูดปดออกไปเสียงสั่น หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะเชื่อคำเธอ... “แล้วหาเจอมั้ย ไหนล่ะตุ้มหูของเธอ” คนฉลาดอย่างอมร อย่ามาหลอกเขาเสียให้ยาก เขาเห็นทุกอย่าง จากกล้องวงจรปิดที่เชื่อมต่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือของเขาแล้ว เด็กนี่คงไม่รู้ว่าในห้องทำงานของเขามันมีกล้องวงจรปิด ซ่อนเอาไว้ อมรสาวเท้าเข้ามาไกล้ๆตัวเธอ ร่างใหญ่ของอมรบังร่างเล็กของน้ำอิงเอาไว้จนมิด น้ำอิงอึกอักตัวสั่นอย่างกลัวความผิด อมรเป็นผู้ชายที่ดูทรงอำนาจและน่ากลัวกว่าที่เธอคิดนัก เธอไม่น่าหาเรื่องเข้ามาในพื้นที่ของเขาเลย “เอ่อ คือหนูหาไม่เจอค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวตอนเช้าหนูจะเข้ามาหาดูอีกที” เธอพูดพลางเบี่ยงตัวหลบคนตัวโต ตั้งท่าจะเดินหนีเขา แต่น้ำอิงยังช้ากว่าอมร…แค่หญิงสาวเตรียมจะก้าวขาออกไปแค่นั้นแหละ อมรก็คว้าตัวของเธอไว้ภายใต้วงแขนกว้างของเขาทันที “อ้ะ…คุณใหญ่จะทำอะไรคะ” เด็กสาวหน้าตาตื่น เมื่อรู้ตัว ว่าตัวเองเสียท่าเขาให้แล้ว “จะหนีไปไหน คิดว่าทำความผิดแล้วจะเดินหนีกันได้ง่ายๆอย่างนี้เหรอ” อมรมองเธอด้วยสายตาดุดันมีอำนาจ สายตาที่เขามองมานั้นมันทำให้น้ำอิงตัวสั่นน้อยๆขึ้นมาทันที.. “คือหนูแค่เข้ามาหาตุ้มหูจริงๆนะคะ” “ เธอไปหลอกเด็กเถอะ ใครจะเชื่อเธอเรื่องนี้ บอกฉันมาดีๆ" "หรือเธออยากลงไปเป็นอาหารของไอ้เข้ในบ่อนั้น” “หนูไหว้ละค่ะ คุณใหญ่ หนูไม่ได้ตั้งใจเข้ามาค้นหาอะไรในห้องของคุณจริงๆ นะคะ" น้ำอิง พนมมือไหว้เขาน้ำตาซึมอย่างน่าเวทนา ในเวลานี้เธอนึกอยากจะหายตัวได้เป็นที่สุด “ เธอจะขอร้องให้ฉันเชื่อง่ายๆอย่างนั้นเหรอ ถ้าเธออยากให้ฉันเชื่อเธอ มันต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน" อมรพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป จากสายตาสีนิลคมดุเข้มของเขา เปลี่ยนเป็นสายตาของคนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาในทันที เขาเริ่มมองสำหรวจเนื้อตัวของเด็กสาวอย่างจาบจ้วงไม่ปิดปัง จนใบหน้าของน้ำอิงเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เมื่อเด็กคนนี้อยากรนหาที่.. เขาเองก็กำลังหาของเล่นไกล้มืออยู่พอดี อมรคิดในใจอย่างคนมีแผน “ตามฉันไปที่ห้องภายในสิบนาทีถ้าไม่เธออยากจะมีปัญหา” ??????

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more