“เอาแล้วไง..”
ชงโคอ้าปากเหวอ ครางเสียงแผ่ว ขึงตากว้างแกล้งทำตกใจปนทะเล้น ในขณะคนชอบทำหน้าเคร่งขรึมเกาท้ายทอย แทนความเขินก่อนจะยิ้มแฉ่ง
“ก็.. แต่งงานนี่เป็นการประกาศคำว่าสามีภรรยาให้โลกรู้ถูกต้องไหม ทั้งที่เราเป็นกันมาก่อนแล้ว”
“ฮะ?!”
ให้ตายเถอะ!
สาวเจ้าอยากจะข่วนหน้าเขา ร่างสูงที่เอาแต่พูดเข้าข้างตัวเอง
“หรือว่าไม่ใช่?”
“มันก็ใช่..” ชาล็อตเต้พยักหน้า หลับตาลงขณะเบือนหนีไปทางอื่น เงียบไปอึดใจหนึ่ง เป็นการซื้อเวลาคิดหาคำพูดที่ดี กระจ่างแจ้งแดงแจ๋ “แต่.. เรื่องสำคัญแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับความพร้อมของทั้งสองฝ่ายสิ อย่าคิดว่ามีอะไรกันแล้ว..”
“แล้วไง เธอไม่พร้อมอย่างนั้นหรือ?”
“สถานการณ์ตอนนี้ฉันต้องตอบอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“ไม่ได้!”
“ฮะ?”
“ไม่ยอม เธอยังจะลังเล? พูดแบบนี้อนาคตจะไม่ใช่ฉันละสิ! เฮ้~ ฟังนะสาวน้อย ไม่ว่าเธอจะตกลงหรือไม่ตกลง ยืดเยื้อเวลาจนต้องไปเกาะ ก็ไม่มีทางทำอย่างใจคิดได
