NAKATITIG lang sa kisame si Agatha. Higit kalahating oras na siyang gising pero taimtim siyang humihiling na sana ay hindi na lang siya nagising pa lalo na’t naalala niya ang lahat ng mga pinaggagawa niya kagabi. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman; kung ano ang gagawin niya sa sarili niya lalo na’t siya mismo ang bumali sa sariling sinumpaang pangako niya. Gusto na lang niyang maglaho na parang bula o hindi kaya’y kainin ng lupa. Mabuti na lang talaga at wala na si Alfonso nang magising siya, dahil kung nagkataon na naabutan niya ito, hindi niya alam kung anong gagawin niya—baka tumalon na siya sa veranda.
“Bakit, Agatha?” mangiyak-ngiyak niyang tanong sa sarili. “Why did you give in that easily?” dagdag niya bago gumulong sa kama hanggang sa malaglag siya. Pagkatapos ay muli siyan
