ตอนที่ 6 อบอุ่น
1273 Words
ตอนที่ 6 อบอุ่น
“ขาว สวย ไร้ขน น่าเอาใช้ได้”
“กรี๊ด!!”
ไม่ทันที่ณิชาจะได้เอื้อมไปคว้าชุดขึ้นมาสวมใส่กลับต้องกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อเสียงปริศนาดังขึ้นส่งผลให้เธอทำตัวไม่ถูกได้แต่เอามือปิดบังเต้าอวบทั้งสอง ส่วนมืออีกข้างก็จัดการบดบังกลางกายสาวขาวอวบไร้ขนเอาไว้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถปกปิดความสวยงามให้พ้นสายตาคมกริบได้อีกอยู่ดี
นานหลายนาทีที่คนตัวเล็กเอาแต่ยืนนิ่ง เมื่อเริ่มได้สติจึงรีบคว้าผ้าห่มที่กองอยู่พื้นขึ้นมาคลุมทับเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้อีกครั้ง
ใบหน้าซีดเซียวแดงซ่านขึ้นราวกับลูกมะเขือเทศ เพราะดันมาทำเรื่องน่าอายกับคนที่เพิ่งรู้จัก แถมยังเป็นน้องชายของเพื่อนสนิทอีกต่างหาก
“อายอะไร ไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายหรอครับ”
“ไม่อายสิแปลก มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ”
“เมื่อกี้”
“พี่ล็อกห้องแล้วนายเข้ามาได้ยังไง”
“ลืมไปแล้วหรือไงว่านี่มันบ้านผม”
นิกซ์ว่าหน้าตาเฉยพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงขอบเตียงเอนกายไปด้านหลังเล็กน้อย พลางใช้แขนค้ำยันที่นอนนุ่มเอาไว้ สายตาเจ้าเล่ห์มองไปยังคนตัวเล็กที่ใช้ผ้าห่มผืนใหญ่ห่อร่างกายราวกับเป็นแหนมไม่มีผิด
“อย่ามามองแบบนั้นนะ”
“หึ”
“ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลยพี่จะใส่เสื้อผ้า”
“ก็นี่มันบ้านของผม ผมจะอยู่ตรงไหนก็ได้”
และคำพูดของเขาทำเอาเธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นพลางมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่าเพราะที่นี่มันคือบ้านของเขาแล้วเธอจะมีสิทธิ์ไปไล่เจ้าของบ้านได้อย่างไรกัน
“แล้วทำไมนายต้องพาพี่มาที่นี่ด้วย”
“ใครใช้ให้หลับ”
“ไม่ไปบ้านโดนัทล่ะ”
“พี่นัทโทรมายกเลิก”
ทั้งที่เพื่อนสนิทเป็นฝ่ายนัดเธอเองแท้ ๆ แล้วเป็นเช่นนี้จะให้เชื่อใจหนุ่มหล่อที่นั่งมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมได้อย่างไร
เพราะใจมันโอนเอนไปฝั่งไม่เชื่อมากกว่า เธอจึงเอ่ยถามพร้อมกับหรี่ตามองเจ้าของบ้านเพื่อจับพิรุธ
“เป็นไปได้หรอที่โดนัทจะยกเลิกนัดทานข้าว”
“รีบใส่เสื้อผ้าเถอะ”
“ตอบมาก่อนสิ”
“มัวชักช้าโดนผมจับกดไม่รู้ด้วยนะ”
“นะ..นายก็ออกไปก่อนสิ”
“ก็ใส่ไปสิ ผมจะดู”
เสียงไล่จากคนตัวเล็กไม่มีผลกับนิกซ์ที่เอ่ยตอบหน้าตาเฉย และด้วยความหมั่นไส้ เธอจึงแยกเขี้ยวใส่น้องชายของเพื่อนสนิทที่ดูจะเจ้าเล่ห์กว่าที่คิดเอาไว้เยอะ
“นี่ พี่เข้าใจนะว่านี่มันบ้านของนายแต่ก็ช่วยให้เกียรติผู้หญิงอย่างพี่ด้วยไม่ได้หรือไง”
“....”
“โอ๊ยยย โอเคได้จะดูใช่ไหมงั้นก็เชิญดูให้เต็ม ๆ ตาไปเลยนะ”
เธอเอ่ยประชดประชันเพราะคิดไปว่านิกซ์คงไม่กล้าทำอย่างที่ว่าไว้แน่ ๆ มือเล็กทำทีจะสะบัดผ้าห่มออกจากร่างกายไร้อาภรณ์เพื่อหยั่งเชิงอีกฝ่ายที่มองเธอตาไม่กระพริบ แต่กลับกลายเป็นณิชาเสียเองที่ใจไม่กล้าพอ
“นายจะดูพี่ใส่เสื้อผ้าจริง ๆ หรอนิกซ์”
“ถ้าพี่กล้าเปิดผมก็กล้าดู”
“โรคจิต”
“หึ”
ในเมื่อไล่แล้วไม่ยอมไปเธอจึงคว้าชุดขึ้นมาถือก่อนจะตัดสินใจเดิมอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง ขณะสวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคล่งดวงตาคู่งามก็คอยลอบมองเจ้าของบ้านที่นั่งหันหลังให้ด้วยความหวาดระแวง เพราะถ้าหากเขาหันหน้ามาในตอนนี้มีหวังได้เห็นเรือนร่างอันขาวผ่องของเธอเป็นครั้งที่สองอีกแน่นอน
แต่โชคดีที่เขาไม่ได้โรคจิตอย่างที่เธอใส่ร้าย นิกซ์ทำเพียงนั่งนิ่ง ๆ รอณิชาสวมเสื้อจนเสร็จสรรพ
“เสร็จแล้ว”
“มานั่งตรงนี้”
ฝ่ามือหนาตบลงที่นอนนุ่ม พร้อมกับเอ่ยชักชวน ซึ่งณิชาเองก็ยอมเดินเข้าหาแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ กับหนุ่มหล่อที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มขายาวช่างดูแปลกตาไปจากชุดช็อป แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับดูดีและหล่อเหลาขึ้นเป็นเท่าตัว
พรึ่บ
“จะ…จะทำอะไร”
จู่ ๆ ร่างสูงของนิกซ์ก็ขยับตัวลงไปนั่งชันเข่าหนึ่งข้างอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอ แถมยังทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดด้วยการจับเท้าเล็ก ๆ ขึ้นมาวางทาบทับบนเข่าของเขา สร้างความตกใจให้ณิชาจนต้องเอ่ยถามตะกุกตะกัก แต่นิกซ์กลับไม่ตอบแถมเขายิงคำถามใส่พลางใช้มือลูบเท้าบวมเปล่งนั้นอย่างแผ่วเบา
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”
“ดะ…ดีขึ้นบ้างแล้ว”
“เดี๋ยวทายาให้”
น้ำเสียงเรียบนิ่งมาพร้อมกับใบหน้าคมคายเงยขึ้นมองสาวสวยรุ่นพี่ตรงหน้าในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำไร้ชุดชั้นในรวมถึงกางเกงในก็ด้วย
สายตาดุดันเพ่งเล็งไปยังยอดอกที่เสียดสีกับเนื้อผ้าราวกับจะกลืนกินเสียให้ได้ แถมชายเสื้อเชิ้ตยังร่นขึ้นจนแทบจะเห็นช่วงล่างของเธออยู่รอมร่อ
นิกซ์เอาแต่มองจ้องคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้นจนณิชาเริ่มรู้สึกร้อนหนาวแปลก ๆ เห็นดังนั้นเธอจึงเอ่ยปฏิเสธพร้อมกับชักเท้ากลับแต่ดันถูกมือร้ายดึงกลับไปอีกครา
“ไม่ต้องทาแล้ว พี่ทำเองได้”
“อย่าดื้อ”
มือหนาเอื้อมไปหยิบหลอดยาแก้ระบมฟกช้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะจัดการบีบใส่นิ้วเรียวป้ายลงเท้าบวมเปล่ง ถูวนรอบ ๆ จนเป็นที่พอใจจึงจับเท้าเธอวางลงพื้นเช่นเดิม
นิกซ์หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาคมกริบมองจ้องไปยังคนตัวเล็กที่นั่งตัวแข็งทื่อ หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตากับเขา
เป็นเพราะเธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่วันแรกที่คบกับแฟนคนเก่าจวบจนวันเลิกรากัน ยังไม่เคยมีเลยสักครั้งที่อดีตคนรักจะอ่อนโยนกับเธอเหมือนคนตรงหน้านี้
เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติของคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์
“หิวหรือยัง”
“นิดหน่อย”
หมับ
ไม่รอให้เธอได้ตั้งตัวสิ้นคำตอบข้อมือเล็กก็ถูกมือสากคว้าแล้วออกแรงดึงให้เดินตามออกไปจากห้อง ซึ่งณิชาเองก็ยอมเดินตามอย่างว่าง่าย
ดวงตาคู่งามหลุบมองมือของตัวเองที่ถูกกอบกุมเอาไว้แน่น จู่ ๆ หัวใจดวงน้อยก็เต้นไม่เป็นส่ำ จนเจ้าของอย่างเธอนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย
นิกซ์พาคนตัวเล็กเดินเข้ามาถึงโต๊ะอาหารในห้องครัว อาหารหลากหลายเมนูถูกป้าแม่บ้านจัดเตรียมไว้รอเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่แกจะกลับไปพักผ่อนเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
เขาปล่อยมือจากณิชาก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงกับเธอ
“ไม่ต้องกินเยอะนะครับ”
“งกขนาดนั้นเลย”
“เปล่า ผมกลัวพี่จุกจนกินอย่างอื่นต่อไม่ไหว”
- Writer
