ลวงรักร้ายนายวิศวะ

ตอนที่ 5 สวย

ตอนที่ 5 สวย

บ้านเดี่ยวในโครงการเอพีเอส

ประตูรั้วอัตโนมัติเปิดต้อนรับการกลับมาของรถหรูเฟอร์รารี่ของเจ้าบ้านที่นาน ๆ ทีจะมีโอกาสได้กลับมาค้างที่บ้านหลังนี้สักหน

ปกติแล้วเขามักจะใช้ชีวิตอยู่ที่คอนโดมิเนียม เนื่องจากสะดวกสบายต่อการออกไปดื่มสังสรรค์กับเพื่อนสนิทมากกว่า แต่ก็ใช่ว่าจะปล่อยให้บ้านหลังนี้รกร้าง เพราะยังมีแม่บ้านที่เขาได้ว่าจ้างให้มาดูแลทำความสะอาดสัปดาห์ละสองถึงสามหนเป็นประจำอยู่แล้ว

ใบหน้าคมคายหันมองคนตัวเล็กที่ยังคงหลับใหลอยู่เบาะด้านข้าง สายตาดุดันไล่มองตั้งแต่หัวที่ดูกระเซอะกระเซิง ชุดนักศึกษาแปดเปื้อนไปด้วยเศษดินเศษฝุ่น หนำซ้ำตามเนื้อตัวยังมีรอยแผลขีดข่วนประปรายจนน่าสงสาร แถมเท้าในตอนนี้ยังดูบวมเปล่งจนน่ากลัวอีกต่างหาก

และไม่รู้อะไรดลใจให้นิกซ์ยกมือขึ้นทาบทับหน้าผากมนเพื่อตรวจวัดอุณหภูมิในร่างกาย ปรากฏว่ามันร้อนจี๋จนเขาต้องรีบชักมือกลับอย่างไว

และถึงแม้ว่าจะยังคงโมโหที่เธอดื้อรั้นจนได้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้ใจจืดใจดำถึงกับต้องปล่อยเธอทิ้งให้นอนซมอยู่อย่างนี้แน่นอน

“ดื้อไม่เข้าเรื่อง”

ร่างสูงของนิกซ์ก้าวขาลงจากรถเดินอ้อมไปฝั่งข้างคนขับ ก่อนจะจัดการช้อนร่างเล็กที่มีแต่รอยฟกช้ำขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว จากนั้นจึงรีบพาเธอเข้าไปในตัวบ้านมุ่งหน้าไปยังห้องนอนด้วยความเร่งรีบ

สามชั่วโมงต่อมา

บนเตียงนุ่มคิงไซซ์มีร่างเล็กกำลังนอนหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา หลังจากที่เจ้าบ้านเช่นนิกซ์พาเธอมาถึงเตียงเขาก็จัดการห่มผ้าและเปิดเครื่องปรับอากาศด้วยอุณหภูมิอุ่น ๆ ให้จนเสร็จสรรพถึงได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง

เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้า ๆ พลางมองจ้องไปยังเพดานสีขาวที่อยู่เบื้องบนด้วยสายตาเลื่อนลอย เธอกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่อาการงัวเงียหลังจากตื่นนอนให้หลุดพ้น จู่ ๆ ก็รู้สึกหนักอึ้งที่หัวชวนให้มือเล็กต้องรีบยกขึ้นลูบคลำที่หน้าผากของตัวเอง ถึงได้รู้ว่ามีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่และมันยิ่งสร้างความสงสัยให้เธอจนต้องขมวดคิ้วมุ่น

“ตื่นแล้วหรอคะ ป้ากะจะเข้ามาเช็ดตัวให้อยู่พอดีเลยค่ะ”

“เฮือก!”

ขณะที่ณิชากำลังนอนจมอยู่กับความคิดเพลิน ๆ ทันใดนั้นเสียงปริศนากลับดังขึ้นแทรกท่ามกลางความเงียบงัน สร้างความตกใจให้เธอจนสะดุ้งเฮือกพลางหันมองไปยังต้นเสียงอย่างกะทันหัน

หญิงวัยกลางคนกำลังเดินเข้ามายังเตียง ในมือถือกะละมังบรรจุน้ำรวมทั้งผ้าผืนเล็กนำมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง พร้อมกับเอ่ยแนะนำตัวเพราะกลัวว่าเธอจะแตกตื่นจนสติหลุดเอาเสียก่อน

“ไม่ต้องตกใจไปค่ะ ป้าชื่อป้าน้อยเป็นแม่บ้านที่นี่เองค่ะ”

“ป้า....แม่บ้านหรอคะ”

“ใช่ค่ะ คุณนิกซ์โทรตามป้าให้มาดูแลคุณณิชา”

ใบหน้าซีดเซียวพยักหงึกหงึกเข้าใจในสิ่งที่ป้าแม่บ้านได้กล่าวอธิบาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถลบล้างความสงสัยที่มีอยู่ในหัวของเธอได้อีกอยู่ดี

ไวทันความคิดริมฝีปากแห้งผากขยับถามไถ่หญิงวัยกลางคนด้วยสีหน้าสับสน

“งั้นก็แปลว่าที่นี่คือบ้านของนิกซ์ใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

“เขา...ไปไหนแล้วคะ”

“พักผ่อนอยู่อีกห้องคาดว่าอีกไม่นานก็คงจะเข้ามาดูอาการแฟนตัวเองแล้วค่ะ”

“ฮะ ฟะ...แฟน? ใครคะแฟน”

สิ้นเสียงมีอายุของป้าน้อยก็ทำให้คนที่กำลังงัวเงียหลังจากตื่นนอนต้องตกใจตาเบิกโพลง ทิ้งอาการสะลึมสะลือเมื่อครู่พร้อมกับเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

ปรากฏว่าเธอกลับต้องตกใจหนักกว่าเดิม เมื่อผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเอาไว้มันร่นลงเผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่า ส่งผลให้เรียวมือเล็กรีบดึงชายผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงลำคอขาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงแหลมกรีดร้องดังลั่นชนิดที่ว่าไม่เกรงอกเกรงใจป้าน้อยรวมถึงเจ้าของบ้านเลยสักนิด

“กรี๊ดดด ใครมาถอดเสื้อผ้าหนูคะป้าน้อย”

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะคุณณิชา”

“ชะ...ช่วยบอกหนูได้ไหมคะว่าป้าน้อยเป็นคนถอดชุดให้หนู”

“เอ่อ...”

“ปะ...ป้าน้อย”

เธอได้แต่ภาวนาในใจขอให้สิ่งที่คิดไม่เป็นความจริง ทว่าคำตอบตะกุกตะกักของป้าแม่บ้านกลับยิ่งพังทลายความหวังที่มีอันน้อยนิดของเธอให้พังลง

เรียวปากเล็กเบะคว่ำราวกับคนจะร้องไห้ เพราะถ้าหากนิกซ์เป็นฝ่ายถอดชุดให้จริง ๆ แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จริงอยู่ที่เคยแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายแต่ก็เป็นช่วงกลางคืน หนำซ้ำยังเป็นเพราะเรื่องอย่างว่าไม่ใช่มาเล่นถอดกันง่าย ๆ แถมยังโจ่งแจ้งในช่วงกลางวันเช่นนี้อีก

เพื่อไม่เป็นการตีตนไปก่อนไข้ ณิชาจึงย้ำถามหญิงวัยกลางคนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ พร้อมกับตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบจากป้าน้อย

“สรุปป้าน้อยเป็นคนถอดเสื้อผ้าให้หนูใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

“เย้ ขอบคุณนะคะ”

พอได้รับคำตอบอย่างที่ใจต้องการก็สร้างความพึงพอใจให้เธอเป็นอย่างมาก จนต้องร้องเสียงดังราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นที่ถูกใจไม่มีผิด แต่แล้วรอยยิ้มดีใจเมื่อครู่กลับต้องหุบลงกะทันหันเมื่อได้ยินประโยคต่อมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“แต่มีคุณนิกซ์คอยยืนดูอยู่ข้าง ๆ ค่ะ”

“หา งะ...งั้นก็แปลว่า”

“แปลว่าอะไรหรอคะ”

“ปะ...เปล่าค่ะ”

สีหน้าสงสัยของป้าแม่บ้านยิ่งทำให้ณิชารู้สึกละอายใจหนักกว่าเดิม เธอจึงเลือกตอบปัด ๆ เพราะไม่อยากพูดถึงให้รู้สึกอายไปมากกว่านี้

มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อตั้งสติและทำใจอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับป้าแม่บ้านที่ยืนงุนงงอยู่ข้าง ๆ เตียง

“แล้วเสื้อผ้าหนูอยู่ไหนคะ”

“ป้าเอาไปซักให้แล้วค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะคุณนิกซ์จัดหาชุดใหม่มาให้คุณณิชาเรียบร้อยแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะ งั้นหนูขอแต่งตัวก่อนได้ไหม”

“ได้ค่ะ งั้นป้าขอตัว เชิญคุณณิชาตามสบายเลยนะคะ”

ลับหลังป้าแม่บ้านออกไปจากห้องคนตัวเล็กจึงค่อย ๆ เปิดผ้าห่มขึ้นเพื่อดูเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของตัวเอง สายตาคู่งามไล่มองเรือนร่างอันขาวผ่องไร้ซึ่งอาภรณ์ตั้งแต่เนินอกอวบจวบจนช่วงล่างที่ไม่มีแม้กระทั่งกางเกงในสวมใส่อยู่ เห็นดังนั้นมือเล็กจึงยกขึ้นขยี้ผมอย่างคนหัวเสีย

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย”

เธอถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะสังเกตเห็นว่ารอยแผลตามมือถูกทายาให้เรียบร้อย จากนั้นจึงจัดการแกะแผ่นเจลลดไข้ออกจากหน้าผากแล้วโยนลงถังขยะ

“ไม่ได้ป่วยสักหน่อย จะเอามาแปะให้ทำไม”

เรียวปากเล็กบ่นพึมพำพร้อมกับพาร่างกายอันแสนบอบช้ำที่มีผ้าห่มคลุมเอาไว้เดินไปยังประตูบานใหญ่ ณิชาจัดการลงกลอนประตูอย่างรอบคอบ

เมื่อรู้สึกว่าทุกอย่างปลอดภัยเธอจึงกลับมายังเตียงเช่นเดิม ชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคล่งสีขาวถูกจัดวางไว้อยู่ปลายเตียงคิงไซซ์ หากให้เดาคงเป็นชุดที่นิกซ์จัดหาให้อย่างแน่นอน

เพราะคิดไปว่าในห้องนี้มีตัวเองเพียงลำพัง เธอจึงชะล่าใจปล่อยผ้าห่มร่วงลงสู่พื้นเพื่อหวังจะสวมใส่เสื้อผ้าทับเรือนร่างเปลือยเปล่านี้

“ขาว สวย ไร้ขน น่าเอาใช้ได้”

“กรี๊ด!!”