ตอนที่ 4 เก่งจนได้เรื่อง

2629 Words

ตอนที่ 4 เก่งจนได้เรื่อง เท้าเล็กที่สวมคัทชูส้นสูงก้าวเดินฉับ ๆ ไปตามฟุตบาทอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ใบหน้าสวยบูดบึ้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เรียวปากสวยบ่นพึมพำถึงคนใจดำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ถ้าไม่อยากให้มาด้วยทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะฮะ” ด้วยเพราะกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธเคืองที่ควบคุมไม่ได้จนไม่ทันสังเกตบริเวณรอบ ๆ ในตอนนี้ที่เปลี่ยวเอามาก ๆ แม้จะเป็นช่วงเวลาตอนกลางวันก็ตาม แต่เพราะตลอดเส้นทางที่เธอเดินมากลับไร้บ้านเรือนของผู้คน มีเพียงต้นใหญ่ใบหญ้าและป้ายรถเมย์ร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลมากนัก แม้จะเดินมาได้ไม่ไกลแต่ก็เล่นเอาเธอเหนื่อยอยู่ไม่น้อยบวกกับเริ่มรู้สึกปวดข้อเท้าเข้าแล้ว เมื่อเห็นว่าป้ายรถเมย์เก่าตั้งอยู่ห่างจากตัวเธอไม่ถึงห้าร้อยเมตร ณิชาจึงรีบสาวเท้าไปยังจุดหมายเพื่อนั่งพักเอาแรง ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่ดูเก่ากึ่งผุพังด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะโน้มตัวลงจัดการถอดคัทชูวางไว้ด้านข้างเพราะเท้าของเธอเริ่มระบมจนรู้สึกปวดตุบ ๆ เข้าให้แล้ว ณิชาเตรียมจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋า ทว่าความซวยก็รุมเร้าไม่เลิก เมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าดันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถของน้องชายเพื่อนสนิท “อะไรมันจะซวยขนาดนี้เนี่ย” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นเสยผมอย่างหัวเสีย ก่อนที่ใบหน้าสวยจะค่อย ๆ หันซ้ายขวาเพื่อสังเกตรอบ ๆ บริเวณที่ตัวเองนั่งอยู่ ถึงได้รู้ว่ามันช่างเปลี่ยวไร้ผู้คนรวมถึงรถรายังไม่เห็นขับผ่านเลยสักคัน ฉิบหายแล้ว อยากทึ้งหัวตัวเองที่อวดดีไม่ดูสถานการณ์จนพาลให้ตกที่นั่งลำบากเช่นนี้ จู่ ๆ ก็นึกหวาดกลัวมือไม้สั่นราวกับมีลางสังหรณ์ว่าเธอกำลังจะตกอยู่ในอันตราย คิดได้ดังนั้นจึงรีบคว้าคัทชูขึ้นมาถือ ก่อนจะดันกายลุกขึ้นยืนแล้วรีบพาตัวเองหนีออกจากบริเวณเปลี่ยว ๆ มุ่งหน้าไปตามฟุตบาทอีกครั้ง เท้าเปลือยเปล่าไร้รองเท้าเหยียบเศษดินเศษหินมาตลอดทั้งทางจนความเจ็บปวดเริ่มรุมเร้า ส่งผลให้เจ้าของต้องลดความเร็วลงพลางเดินกะเผลก ๆ หากจะให้ใส่คัทชูก็ไม่ได้เพราะในตอนนี้เท้าของเธอมันเริ่มบวมเปล่งขึ้นเสียแล้ว “ทำไมคนสวย ๆ อย่างฉันจะต้องมาทนลำบากแบบนี้ด้วยเนี่ย พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูปวดตีน!” ความอดทนมีขีดจำกัดเสียงเล็กตะโกนแหกปากอย่างเหลืออด ในขณะที่มืออีกข้างก็ทำหน้าที่ซับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามขมับออกอย่างลวก ๆ ผมเผ้าที่ตอนแรกตรงสวยตอนนี้กลับกระเซอะกระเซิง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถบดบังความสวยงามของใบหน้าเธอได้เลย “ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี่ย” ขณะที่เธอกำลังบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับก้าวขาเดินอย่างทุลักทุเลอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์คันเก่าขับตามหลังก่อนจะตามมาด้วยเสียงปริศนาที่ฟังยังไงก็รับรู้ได้ถึงเจตนาร้าย “คนสวยไปไหนหรอจ๊ะ ให้พี่ไปส่งไหม” “....” เธอทำเมินเลือกไม่ตอบโต้แล้วรีบเร่งความเร็วของฝีเท้าขึ้นอีกแม้ว่ามันจะไม่ได้เร็วเท่าที่ควรก็ตาม สายตาคู่งามทอดมองไปยังเบื้องหน้าซึ่งอีกไม่ไกลก็จะเข้าเขตหมู่บ้านแล้ว แต่ด้วยเพราะสังขารในตอนนี้มันช่างไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย “นี่น้อง สวยแล้วหยิ่งหรอวะ” ตึก ตึก ตึก เธอยังคงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ดังไล่ตามหลัง ทั้งที่ในใจกลัวแทบแย่แต่ต้องเก็บซ่อนอาการเอาไว้เพราะกลัวชายหนุ่มแปลกจะรู้ทัน แต่ก็เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะชายผู้นั้นเลือกขับรถไปจอดดักหน้าเธอไว้ ก่อนที่เขาจะลงจากรถพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้าหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้มือไม้สั่นทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ “หยิ่งนักใช่ไหม” เสียงน่าขยะแขยงมาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าเหี้ยมที่ก้าวมาทีละก้าว แถมชายผู้นั้นยังใช้สายตาโลมเลียนักศึกษาคนสวยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาหื่นกามอย่างปิดไม่มิด ด้วยลักษณะร่างสูงใหญ่ที่เดินดุ่ม ๆ เข้าหาเธอ แถมสีหน้าบ้ากามของเขายังพาลให้รู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกซู่ ใบหน้าราวกับคนจะร้องไห้อยู่เต็มแก่หันมองซ้ายขวาเผื่อมีใครผ่านไปมาจะได้ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนความหวังอันแสนริบหรี่นี้จะไม่เป็นผล เพราะรถที่ขับผ่านก็ขับเร็วเสียเหลือเกิน เมื่อหมดหนทางเอาตัวรอดเธอจึงตัดสินใจ.... “ไอ้โรคจิต!” ตุบ “จะไปไหน!” “กรี๊ดดดด!” กระเป๋าใบเล็กและคัทชูถูกปาอัดหน้าของคู่กรณีอย่างแรง ก่อนที่เธอจะใส่เกียร์หมาวิ่งหนีกลับมาเส้นทางเดิมด้วยความเร็วชนิดที่ว่าลืมความเจ็บบริเวณเท้าไปเสียสนิท แต่ด้วยความยาวของขาที่ต่างกันมากโข จึงไม่สามารถหลบหนีชายหนุ่มผู้นั้นได้พ้น เพราะชายหน้าโหดวิ่งตามแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ พร้อมกับกระชากข้อมือแล้วออกแรงดึงจนณิชาเสียหลักเซมาตามแรง แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแต่ปากยังคงใช้งานได้ดี เธอก่นด่าชายแปลกหน้าอย่างไม่นึกเกรงกลัว ไม่พอยังพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดเป็นอิสระ “ปล่อยนะไอ้โรคจิต!” “ดื้อมากใช่ไหม” ปั่ก “อึก จะ..จุก อย่าทำอะไรฉันเลย” หมัดหนัก ๆ ชกเข้าท้องน้อยของเด็กดื้อรั้นสร้างความจุกเสียดจนเธอต้องยกมือขึ้นกุมหน้าท้องอย่างทรมาน พลางเอ่ยคำอ้อนวอนที่รู้อยู่เต็มอกว่าอย่างไรแล้วก็ไม่ได้ผล ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะไม่ทันไรร่างเล็กก็ปลิวไปตามแรงกระชากของชายหนุ่มร่างใหญ่ “มานี่” “ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ อยากได้อะไรฉันจะหา....” พรึ่บ “กรี๊ดดด!” พูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำคนตัวเล็กกลับถูกเหวี่ยงเข้าไปในพุ่มหญ้าพุ่มใหญ่ สร้างความตกใจจนต้องกรีดร้องเสียงหลง และต่อจะให้แหกปากดังแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี “หุบปาก!” เสียงทุ้มใหญ่ตวาดดังลั่นพร้อมกับก้าวขาเข้าหาคนตัวเล็กที่นอนกุมหน้าท้องอยู่ในดงหญ้า เธอปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินลงอาบแก้มอวบอิ่มจำยอมต่อโชคชะตาที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ทางด้านนิกซ์หลังจากที่ณิชาลงจากรถไป เขาก็ขับเคลื่อนยานพาหนะตามดูเธออยู่ห่างๆ หลายร้อยเมตร ชนิดที่ว่าเจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเขาคอยลอบสังเกตการณ์อยู่ตลอด รวมถึงในตอนนี้ที่คนตัวเล็กกำลังถูกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คุกคามอยู่ข้างทาง “เก่งนักก็เอาตัวให้รอด” สายตาคู่คมมองไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ถึงแม้ว่าระยะห่างจะไกลมากพอสมควร แต่มันก็ชัดพอให้เขาได้รู้ว่าสาวสวยที่เพิ่งอาศัยรถเขามาเมื่อครู่กำลังถูกผู้ชายรังแกอยู่ในตอนนี้ และที่เขาไม่ยอมก้าวขาลงจากรถไปช่วยเธอก็เพื่ออยากให้ณิชาได้รู้ซึ้งถึงความอวดดีของตัวเอง บวกกับนิกซ์เองก็อยากเอาชนะเธออยู่กลาย ๆ แต่ทว่าก้นบึ้งลึก ๆ ของหัวใจแล้ว เขาเป็นสุภาพบุรุษและเป็นผู้ชายที่แสนอ่อนโยน ดังนั้นจึงไม่สามารถฝืนทนดูภาพผู้หญิงถูกทำร้ายต่อไปได้อีกแล้ว “แม่งเอ้ย ทำไมกูต้องอ่อนแอด้วยวะ!” บรื้นนน! เสียงเครื่องยนต์รถหรูออกตัวด้วยความเร็วสูงจนถนนเกิดเป็นรอยล้อสีดำ ซึ่งไม่นานก็สามารถขับมาถึงที่เกิดเหตุได้อย่างรวดเร็ว ร่างสูงของหนุ่มวิศวะก้าวขาลงจากรถพร้อมกับปิดประตูดังปัง สีหน้าเปี่ยมไปด้วยโทสะ ซึ่งเขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วย รู้แค่ว่าอยากซัดหน้าไอ้คนเลว ๆ คนนั้นให้หนำใจเป็นพอ “เห้ย แดกตีนกูหน่อยไหม!” ปึก! ผลั๊วะ ผลั๊วะ “โอ๊ยย!” ไม่รอช้าร่างสูงของนิกซ์วิ่งเข้าใส่ไอ้คนชั่วกำลังโน้มตัวลงไปหาณิชาที่นอนอยู่ในดงหญ้า และเขาจะไม่ปล่อยให้มันได้ทำร้ายผู้หญิงอีกเป็นซ้ำสอง นิกซ์จัดการกระโดดถีบแบบเต็มแรงส่งผลให้ชายร่างสูงใหญ่ผู้นั้นเสียหลักล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น เมื่อได้โอกาสเขาจึงย่างสามขุนเข้าหาพลันหมัดหนัก ๆ ก็สวนเข้าหน้าคนเจ็บรัวไม่ยั้ง เรียกเลือดกำเดาไหลออกโพรงจมูกไม่หยุด แต่เท่านั้นมันยังไม่สาแก่ใจ ก่อนกลับมาหาคนตัวเล็กก็มิวายใช้เท้าหนัก ๆ กระทืบลงแผงอกของคนร้ายที่นอนหมดสภาพจมกองดินไม่เหลือชิ้นดี ปึก! “อั่ก ผะ..ผมยอมแล้วอย่าทำผมผมเลย” เสียงอ้อนวอนเอ่ยขึ้นยอมเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายยกฝ่ามือทั้งสองข้างประนมไหว้คนอายุน้อยกว่าเพื่อร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา แต่เพราะนิกซ์ยังคงโมโหอยู่เต็มประดา เขาจึงไม่คิดเห็นใจ เตรียมจะเตะเข้าลำตัวของคนเจ็บอีกครั้งเพื่อเป็นการสั่งสอนที่มันกล้ามาทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ไม่ทันจะได้ทำอย่างที่ใจคิดจู่ ๆ ลำแขนแกร่งกลับถูกดึงรั้งเอาไว้ก่อนจะตามมาด้วยเสียงใสเอ่ยห้ามปรามคนใจร้อน “นิกซ์หยุดพอได้แล้ว” “ปล่อย!” “โอ๊ยยย!” เพราะโทสะยังมีอยู่เต็มแก่เขาจึงเผลอตวาดเสียงดังลั่นพร้อมกับสะบัดแขนอย่างแรง ส่งผลให้คนที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วต้องเสียหลักล้มลงพื้นอย่างเสียไมได้ แต่แล้วเสียงร้องแสนเจ็บปวดของณิชาก็สามารถเรียกสติ หยุดยั้งคนที่กำลังจะหันกลับไปสั่งสอนไอ้คนเลวจนหยุดการกระทำลงฉับพลัน “โธ่เว้ย!” นิกซ์สบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะสาวเท้ากลับรถด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทิ้งให้คนตัวเล็กได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทั้งที่เธอเจ็บถึงเพียงนี้แต่เขากลับไม่มีแม้น้ำใจจะช่วยเหลือเลยสักนิด แต่จะให้โทษเขาก็ไม่ถูก เป็นเพราะเธอเองที่รนหาเรื่องจนต้องเจ็บตัว ร่างเล็กค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก ทั้งเนื้อทั้งตัวมอมแมมเต็มไปด้วยเศษฝุ่น มือที่โดนหนามเกี่ยวเกิดรอยแผลจนเจ็บแสบ เท้าเล็ก ๆ ก็เริ่มบวมเปล่งจนแทบจะเดินไม่ไหว ดวงตาสั่นระริกมองไปยังรถหรูอย่างตัดพ้อก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาปล่อยให้หยาดน้ำสีใสร่วงรินลงอาบแก้มขาวอวบอย่างห้ามไม่อยู่ ก้อนสะอื้นจุกอยู่ตรงคอหอยแต่ต้องควบคุมสติเอาไว้ เธอสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงเพื่อตั้งสติอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยกมือที่แปดเปื้อนไปด้วยเศษดินขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มอวบอิ่มทั้งสองข้าง เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความปกติ ณิชาจึงเดินกะเผลกกลับไปคว้ากระเป๋าและคัทชูที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนฟุตบาทขึ้นมาถือ จากนั้นจึงเดินกลับมายังรถหรูที่มีเจ้าของนั่งรออยู่ด้านในคล้ายไม่รู้ทุกข์ร้อน ณิชาพาร่างกายอันแสนบอบช้ำขึ้นมาบนรถอย่างทุลักทุเล ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจจากนิกซ์ที่เอาแต่นั่งนิ่งทอดสายตามองไปยังถนนเบื้องหน้าได้เลย ยิ่งเห็นท่าทีเมินเฉยของอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้เธอใจเสียหนักกว่าเดิม ซูเปอร์คาร์สีดำสนิทแล่นออกจากที่เกิดเหตุเป็นจังหวะเดียวกับรถตำรวจวิ่งสวนขับเข้าไปจอดแทนที่ในทันที และถ้าหากจะให้เธอเดาก็คงไม่พ้นนิกซ์ที่เป็นฝ่ายโทรแจ้งเรื่องอย่างแน่นอน อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่ได้ใจจืดใจดำปล่อยให้คนร้ายลอยนวลกลับไป ความเงียบสงบเข้าปกคลุมจนพาลให้บรรยากาศภายในรถดูน่าอึดอัดขึ้นอีกครั้ง ณิชานั่งนิ่งพลางเม้มริมฝีปากแน่นอย่างคนคิดหนัก เธอชั่งใจอยู่นานก่อนจะยอมกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว “ขอบใจนายมากนะ” “....” “แล้วก็ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็ก” “....” ไร้เสียงตอบรับจากคนขับ เป็นอีกครั้งที่ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงบ เธอจำยอมถอดใจแล้วทิ้งตัวพิงพนักอย่างเหนื่อยล้า ใบหน้าเศร้าหมองเบือนเข้าประตูพร้อมกับถอนหายใจยาว ขณะที่กำลังนั่งชมบรรยากาศข้างถนนด้วยหัวใจห่อเหี่ยวบวกกับร่างกายอันแสนบอบช้ำ จู่ ๆ โทรศัพท์เครื่องหรูที่ลืมไว้ในรถก็ถูกโยนคืนเจ้าของ เรียกให้ใบหน้าสวยต้องหันมองคนขับด้วยความไม่เข้าใจ ยื่นให้ดี ๆ ก็ได้หนิ “รำคาญ” “ฮะ?” “ทีหลังก็หัดปิดเสียงไว้บ้างนะครับ” คิ้วบางขมวดมุ่นรู้สึกงุนงงกับคำพูดไม่ชัดเจนแถมยังทำอารมณ์เสียจนเธอนึกแปลกใจ ก่อนที่นิ้วเรียวจะปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์เธอถึงได้เข้าใจในคำพูดของเขาเพราะว่าหน้าจอสี่เหลี่ยมกำลังฉายข้อความที่ถูกส่งมาเป็นสิบ ๆ บวกกับสายที่ไม่ได้รับอีกหลายสายเรียกให้ดวงตากลมโตต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ เธอชำเลืองมองคนขับพลางกดเข้าแชทเตรียมจะตอบกลับข้อความที่ถูกส่งมาอย่างยาวเหยียด ทว่าเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงทุ้มเอ่ยไหว้วานจนเธอสะดุ้งเผลอกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองไว้เช่นเดิม Rrrrrr “รับให้หน่อยครับ” มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของอีกฝ่าย พร้อมกับกดรับสายให้ตามคำขอ ก่อนจะยกขึ้นแนบหูซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นิกซ์ยกมือขึ้นจับโทรศัพท์แต่กลับกลายเป็นว่าเขากำลังจับมือเธอไว้ เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่คนตัวเล็กตกอยู่ในภวังค์ เมื่อดึงสติกลับมาได้จึงรีบชักมือกลับอย่างไว เป็นเหตุให้สายตาคมกริบต้องเหลือบมองเธอเพียงครู่ ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนเบื้องหน้าพร้อมกับกรอกเสียงเย็นชาลงเครื่องมือสื่อสาร “ไง” (คืนนี้กูอยากตี้ว่ะรู้สึกเหมือนจะอกหัก) “ทำไม” (กูโดนสาวเมินเจอกันร้านเดิมนะ) “ไม่ว่าง” (ได้ไงวะ ไม่เคยปฏิเสธนัดกูสักครั้ง มึงอยู่กับคนสำคัญหรือไง) คำถามของเพื่อนสนิททำเอาเขาต้องชำเลืองตามองตุ๊กตาหน้ารถที่ตอนนี้ถูกพิษจากการโดนทำร้ายจนร่างกายรับไม่ไหวจึงเผลอหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะขยับปากตอบคนปลายสายด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “เปล่า ไม่ได้สำคัญ” (ไม่สำคัญงั้นคืนนี้ก็เจอกัน) “แต่มึงไม่สำคัญกว่า”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more