Gün; kahkahalarla, oyunlarla, birlikte kurulan sofralarla geçti. Sanki başka bir hayatın kapısı aralanmıştı… Ve kimse o kapının kapanmasını istemiyordu.
Akşam çöktüğünde çiftlik ağır ağır sessizliğe büründü. İnci yorgun düşüp çoktan uykunun kollarına teslim olmuştu. Berzan avludaki tahta banka oturmuş, başını gökyüzüne kaldırmıştı. Gözleri yıldızların arasına takılıyor, içindeki karmaşaya çözüm arıyor gibiydi.
Derken arkasından yumuşak bir ayak sesi duydu. Nazar… Sessizce yaklaşıp onun yanına oturdu. Bir süre konuşmadılar; rüzgâr saçlarını karıştırıyor, ikisinin kalbi sanki aynı ritimde atıyordu.
Berzan derin bir nefes aldı, eli dizlerinin üzerinde kenetliydi. Sesi yavaş ama kararlı çıktı: “Sana bir şey söylemek istiyorum, Nazar.”
Nazar başını kaldırdı, gözleri kocaman oldu ama bir şey
