Ama Nazar’ın gözyaşları dinmedi.
Hıçkırıklar arasında elleriyle Berzan’ın kollarına sarıldı:
«Bul Berzan… ne olur bul! Çok korkmuştur şimdi… kim bilir ne haldedir…» dedi.
Berzan gözlerini kapadı, alnını Nazar’ın saçlarına yasladı; sesi sert ama kararlıydı:
«Bulacağım. Söz veriyorum sana güzelim.»
O sırada odanın kapısı aralandı.
Gülseren Hanım içeri girdi, yavaşça Nazar’ın yanına gelip elini tuttu:
«Kızım… bak… amcaları onlar. Merak etme, kızına zarar vermezler. Biraz dursun… sonra alırsın kızını. Şimdi toparlanalım, gidelim buradan. Daha beter şeyler olmadan…» dedi. Berzan elini kana bulamadan… O da anaydı; kendi evladını düşünüyordu tabi.
Ama söyledikleri Berzan’ı öfkelendirmekten başka bir şeye yaramamıştı. Berzan bir anda doğruldu, gözlerinde öfke vardı; sesi yankı gibi patladı
