Berzan’ın içinde o an… bir şeyler kırılmaya başladı. Yıllardır ördüğü duvarlar… yavaş yavaş değil, hızla çatlamaya başlamıştı. Bir insan hiç mi kendini düşünmezdi? Hiçbir şey demeden döndü, odasına gitti. Ceketini öfkeyle fırlattı koltuğa, dolabı açıp içki şişesini çıkardı. Elleri titreyerek doldurdu bardağa, bir dikişte bitirdi. Sonra bir bardak daha… Aklı karmakarışıktı. Başı ellerinin arasına düştü. “Kendine gel, Berzan… kendine gel,” diye fısıldadı kendi kendine.
O sırada Gülseren Hanım hızla Nazar’ın kapısını çaldı. Kapı aralanır aralanmaz içeri girdi. Nazar şaşkınlıkla doğruldu. “Bir sıkıntı mı var, Gülseren Hanım?” diye sordu temkinlice. Gülseren Hanım’ın gözleri sert, sesi netti: “Bak kızım… Seni çok sevdik, çok da minnettarız. Evladımın canını kurtardın. Ama… Çalıgan kişinin ağa
