Geceden Sabaha
Gece, evin üzerine usulca çökmüştü. Her odada derin bir sessizlik hâkimdi. Yalnızca rüzgârın, pencere kenarındaki çiçekleri okşayarak çıkardığı fısıltı duyuluyordu.
Bejna, odada Mizgin’in yanına kıvrılmış, düşüncelerine gömülmüştü. Küçük kız çoktan uykuya dalmıştı. Teyzesinin odasından da hafifçe nefes alışları geliyordu. Ama Bejna'nın göz kapaklarına hâlâ uyku uğramamıştı.
Bu ev…
Yabancı olduğu bir evdi.
Ve onunla aynı çatı altında kalan adam… Ertuğrul.
Kalbinin bir köşesine istemeden dokunan, sonra orada iz bırakan adam…
Bejna, kendi kalp atışlarını bile duyabilecek kadar sessizleşen gecede, alışkın olduğu yalnızlığına sığındı. Ama bu yalnızlık eskisi kadar koyu değildi artık. İçinde tarifsiz bir huzur vardı. Güvende olma hissi... Belki de yıllardır unuttuğu bir sük
