Ertuğrul, karakola gitmeden önce Mizgin’in evine uğramayı ihmal etmedi. Sabahın ilk ışıkları yeni yeni dağılırken, sokak sessizdi ama evin önünde hareketlilik vardı. Karakoldan birkaç jandarma ile birlikte Umut Komutan da oradaydı. Hepsi hâlâ olayın etkisindeydi.
Ertuğrul, arabasından inip doğrudan Umut’un yanına yürüdü. Gözleri, yıkılmış düzenin izlerini ararken, yüzünde hem öfke hem de yorgunluk okunuyordu.
"Kolay gelsin aslanım," dedi sakin ama kararlı bir tonla.
Umut hemen doğruldu, ayağını yere vurup selam verdi.
"Sağ olun kuzum, Binbaşım!" dedi.
Ertuğrul gözlerini çevrede gezdirdi. Evin bahçesi darmadağındı; çamura bulanmış oyuncaklar, kırılmış saksılar, eğrilmiş bir kapı... Tüm bunlar birkaç saatte yaşanmış olamazdı.
"Son durum nedir?" diye sordu gözünü Umut’tan ayırmadan.
Um
