ของชู้ใหญ่และเข้าลึกกว่าสามี
1911 Words
ตอน ของชู้ใหญ่และเข้าลึกกว่าสามี
ฉันขับรถกลับมาถึงคอนโดในคืนนั้น... หรือควรเรียกว่าขับ "ร่าง" กลับมามากกว่า ความรู้สึกของฉันมันแตกสลายและล่องลอยไปอยู่ที่ลานจอดรถมืดสลัวแห่งนั้น ฉันจอดรถในช่องเดิม ข้างๆ รถของพี่ยุทธที่จอดนิ่งสนิท
พี่ยุทธนอนหลับไปแล้ว... เหมือนเช่นทุกคืน
ฉันปิดประตูห้องนอนเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ของเขาสว่างวาบขึ้นมาบนโต๊ะข้างเตียง—เขาคงเผลอหลับไปขณะที่กำลังเช็กเมลงานตามเคย
ฉันยืนมองใบหน้าที่อ่อนล้าของสามี คนที่ฉันรัก คนที่ฉันสัญญาทั้งชีวิตด้วย ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ เขาดูสงบสุข... โดยไม่รู้เลยว่าภรรยาของเขากำลังถือความรู้สึกผิดก้อนมหึมากลับเข้ามาในบ้าน
วืดดด...
โทรศัพท์ในมือฉันสั่น ข้อความที่ฉันรู้ดีว่าต้องมา... มาแล้ว
Bes: "ผมลืมพูดไปประโยคหนึ่ง... ถึงบ้านแล้ว ไลน์บอกผมด้วยนะ"
นี่คือทางแยกที่แท้จริง
ถ้าฉันไม่ตอบ... มันคือการบอกเขาว่าเรื่องเมื่อคืนคือความผิดพลาด คือจุดจบ
ถ้าฉันตอบ...
ฉันเดินเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำให้ดังที่สุดเพื่อกลบเสียงความคิดในหัว ฉันมองตัวเองในกระจก... ผู้หญิงที่จูบกับผู้ชายอีกคน... ผู้หญิงที่กำลังจะโกหกสามี... ผู้หญิงที่รู้สึก "มีชีวิต" มากกว่าในรอบสองปีที่ผ่านมา
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์นิ้วสั่นๆ ลงไปในความมืดของห้องน้ำ
Meena: "ถึงแล้วค่ะ"
ฉันกดส่งหัวใจของฉันเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก
ติ๊ง...
เขาตอบกลับมาทันที... ราวกับเขากำลังจ้องหน้าจอรอฉันอยู่
Bes: "ถึงก็ดีแล้วครับ ผมเป็นห่วง"
Meena: "เหมือนกันค่ะ"
Bes: "คุณมีนา... คุณโอเคไหม"
คำถามง่ายๆ แค่นี้ ทำไมมันถึงทำให้น้ำตาฉันไหลได้นะ พี่ยุทธไม่เคยถามฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้... เขาจะถามแค่ "งานเสร็จไหม" หรือ "พรุ่งนี้มีประชุมเช้าหรือเปล่า"
Meena: "ฉันไม่รู้... ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะเบส"
Bes: "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ... แต่ผมรู้แค่ว่า ผมไม่อยากให้มันจบแค่นี้"
Meena: "เราทำแบบนี้ไม่ได้"
Bes: "พรุ่งนี้... คุยกันนะครับ"
Meena: "ค่ะ"
ฉันลบข้อความทั้งหมดทิ้ง... แต่มันก็ยังฝังอยู่ในใจฉัน
เช้าวันรุ่งขึ้นคือบททดสอบที่แท้จริง ฉันก้าวเข้าออฟฟิศด้วยชุดเดรสสีเทาเข้มที่ดู "ปลอดภัย" ที่สุด หวังว่ามันจะทำหน้าที่เป็นเกราะกำบังให้ฉันได้
เบสมาถึงแล้ว เขากำลังยืนคุยอยู่หน้าห้องประชุมกับทีมอื่น เขาหันมาเห็นฉัน...
เขาแค่ยิ้ม... ยิ้มทักทายบางๆ เหมือนที่ยิ้มให้คนอื่นๆ... แต่ดวงตาของเขา... มันไม่ได้ยิ้มด้วย
มันคือสายตาของคนที่ "รู้ความลับ" ร่วมกับฉัน มันคือสายตาที่บอกว่า "เมื่อคืนผมไม่ได้ฝันไป"
ฉันรีบก้มหน้าเดินผ่านไปที่โต๊ะของตัวเอง หัวใจเต้นเหมือนกลองรบ ฉันรู้ว่าทุกคนในออฟฟิศมองเราเป็นแค่ "มีนา" กับ "เบส" สองคนที่ทำงานเก่งและเข้าขากันดี แต่ตอนนี้... เรามีอย่างอื่นที่ "เข้าขา" กันมากกว่านั้น
ฉันพยายามหลีกเลี่ยงเขาตลอดช่วงเช้า ฉันเดินไปชงกาแฟอีกเวลาหนึ่ง ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำอีกชั้นหนึ่ง ฉันทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เราต้องอยู่ตามลำพัง
จนกระทั่ง... บ่ายสองโมง
"มีนา เบส" คุณเกริกเรียกเราสองคน "ลูกค้าที่เราเพิ่งส่งงานไปเมื่อวาน เขาชอบมาก! เขาอยากให้เราเข้าไปพรีเซนต์ตัวเต็มบ่ายนี้เลย... ที่ออฟฟิศเขา"
โลกของฉันหยุดหมุน... ไปพรีเซนต์... ด้วยกัน?
"บ่ายนี้เลยเหรอครับ" เบสถามย้ำ
"ใช่ บ่ายสามโมงครึ่ง รีบเตรียมตัวเลยนะ นี่เป็นโอกาสทองของเรา เอารถบริษัทไปก็ได้ แต่ไปคันเดียวกันนะ ประหยัดที่จอด"
ฉันได้แต่นั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อ
เบสหันมามองฉัน... สายตาของเขาบอกว่า "หนีไม่พ้นแล้วนะ"
ภายในรถเก๋งของบริษัทที่จอดอยู่ในลานจอดรถอับๆ ใต้ตึก... ความเงียบเกาะกุมเราอีกครั้ง
เบสเป็นคนขับ เขาค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากที่จอด ฉันนั่งอยู่ข้างเขา พยายามจดจ่ออยู่กับไอแพดในมือที่เปิดไฟล์พรีเซนต์ค้างไว้
"คุณมีนาซ้อมบทพูดของคุณรึยังครับ" เบสทำลายความเงียบด้วยเรื่องงาน
"ค่ะ... เรียบร้อยแล้ว"
"ตื่นเต้นไหมครับ"
"นิดหน่อยค่ะ... ลูกค้ารายนี้ใหญ่มาก"
"เราทำได้อยู่แล้ว" เขาพูดอย่างมั่นใจ "เรา... ทำงานเข้าขากันจะตาย"
คำว่า "เข้าขา" ของเขา มันมีความหมายซ้อนเร้นจนฉันต้องเงยหน้าจากไอแพดขึ้นมามองเขา
"เบส..."
"ครับ?"
"เรา... เราต้องคุยกันเรื่องงานเท่านั้นนะ"
เบสยิ้มมุมปาก "ตอนนี้ก็คุยเรื่องงานอยู่นี่ครับ... หรือคุณมีนาคิดว่าการที่เรา 'เข้าขา' กัน มันหมายถึงเรื่องอื่นด้วยเหรอ"
ฉันหน้าแดงก่ำ รีบหันกลับไปมองหน้าจอ "ฉันหมายถึงเรื่องพรีเซนต์"
"ครับ... เรื่องพรีเซนต์" เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "คุณมีนานี่... น่ารักจังเลยนะครับ เวลาที่พยายามจะจริงจัง"
เราขับรถไปท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดของกรุงเทพฯ บทสนทนาของเราสลับไปมาระหว่างกลยุทธ์การพรีเซนต์... กับเรื่องส่วนตัวที่แฝงมาในทุกประโยค เราคุยกันเรื่องร้านอาหารที่เราชอบ หนังที่เราเพิ่งดู... และความรู้สึกที่เรามีต่อคู่ของตัวเอง โดยที่ไม่เคยเอ่ยชื่อ "พี่ยุทธ" หรือ "พลอย" ออกมาตรงๆ
"ผมชอบร้านนั้นนะ" เขาพูดถึงร้านอาหารอิตาเลียนร้านหนึ่ง "แต่... คนที่ไปด้วยเขาไม่ชอบ เขาบอกว่ามัน 'ไม่หรู' พอ"
ฉันรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงใคร "ฉันชอบร้านนั้นค่ะ... แต่คนที่บ้านฉัน เขาไม่ชอบนั่งร้านนานๆ เขาชอบสั่งเดลิเวอรี่มากินหน้าทีวีมากกว่า"
เราต่างก็ระบายความอับชื้นในใจออกมา โดยมี "งาน" เป็นฉากบังหน้า
เราพรีเซนต์งานได้ยอดเยี่ยม... ยอดเยี่ยมอย่างไร้ที่ติ เราส่งรับกันอย่างเข้าขา เหมือนนักเต้นลีลาศที่รู้จังหวะของกันและกัน ลูกค้าดูพึงพอใจมาก
เมื่อเราเดินออกมาจากตึกของลูกค้าในเวลาห้าโมงเย็น ความรู้สึกโล่งใจและตื่นเต้นมันผสมปนเปกันไปหมด
"เราทำได้!" ฉันเผลออุทานออกมาอย่างดีใจ
"ผมบอกแล้ว" เบสยิ้มกว้าง "แบบนี้มันต้องฉลอง"
"กลับออฟฟิศกันเถอะค่ะ" ฉันพยายามดึงตัวเองกลับมา
"ไม่เอาน่า... แค่ดื่มอะไรเย็นๆ สักแก้ว" เขามองฉันด้วยสายตาอ้อนวอน "ถือว่าฉลองให้กับทีมเวิร์กของเรา... นะครับ... มีนา"
ฉันแพ้... ฉันแพ้สายตาคู่นั้น แพ้คำเรียกชื่อของเขา
เขาพาฉันไปยังบาร์เล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมเก่าแห่งหนึ่ง มันไม่ใช่บาร์ที่วัยรุ่นพลุกพล่าน แต่เป็นบาร์ที่มืดสลัว... มีเปียโนบรรเลงเบาๆ และที่นั่งที่เป็นบูธกำมะหยี่สีแดงเข้ม
"ที่นี่..." ฉันอ้ำอึ้ง "มันดู..."
"ส่วนตัวดีใช่ไหมครับ" เขารู้ทัน "ผมไม่ชอบที่เสียงดังๆ"
เราสั่งเครื่องดื่ม ฉันสั่งไวน์ขาว ส่วนเขาสั่งวิสกี้ออนเดอะร็อก
ความตึงเครียดจากการพรีเซนต์หายไปแล้ว เหลือเพียงความตึงเครียด... ระหว่างเรา
"ยินดีด้วยกับความสำเร็จของเรา" เขายกแก้วขึ้นชน
"ค่ะ... ยินดีด้วย"
เราจิบเครื่องดื่มในความเงียบ
"เมื่อคืน..." ฉันตัดสินใจเป็นคนเริ่ม "ฉันรู้สึกแย่มากนะเบส"
"แย่ที่มันเกิดขึ้น... หรือแย่ที่มันทำให้คุณรู้สึกดีครับ" เขาถามตรงประเด็น
"ทั้งสองอย่าง" ฉันสารภาพ "ฉันกลับบ้าน... พี่ยุทธเขาก็หลับไปแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนเลว... แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึก... โกรธเขา ที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าฉันรู้สึกยังไง"
"ผมเข้าใจ" เบสวางแก้วลง "เมื่อคืนผมกลับไปคอนโด พลอยกำลังลองชุดแต่งงานกับเพื่อนๆ เขาดูตื่นเต้นมาก... ผมพยายามจะเข้าไปคุยกับเขา แต่เขากลับยื่นสีผ้าปูโต๊ะมาให้ผมเลือก"
เขามองฉัน "ผมพยายามจะคุยกับเขาเรื่อง 'เรา' เรื่องอนาคต... แต่เขากลับสนใจแค่ 'งานแต่ง' ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแต่งงานกับอีเวนต์ ไม่ใช่คน"
"ฉัน..." ฉันพูดไม่ออก "ฉันก็เหมือนกัน... ฉันเหมือนแต่งงานกับ 'หัวหน้าฝ่ายไอที' ไม่ใช่พี่ยุทธ... ฉันเหมือนเป็นแค่รูมเมทที่คอยจัดการเรื่องคอนโดให้เขา"
มือของเราวางอยู่บนโต๊ะ ห่างกันไม่ถึงคืบ
"เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข... ที่ได้อยู่กับเขาครั้งสุดท้าย" เบสถามเบาๆ
ฉันนิ่งคิด... คิดนานมาก... และฉันก็นึกไม่ออก "ฉัน... จำไม่ได้แล้วค่ะ"
"ผมก็เหมือนกัน"
มือของเขาค่อยๆ เลื่อนมา... ช้าๆ... เขาสัมผัสปลายนิ้วของฉันเบาๆ ฉันไม่ได้ชักมือกลับ
"มีนา" เขากระซิบ "ผมไม่ได้กำลังจะบอกให้คุณเลิกกับพี่ยุทธ... หรือผมจะเลิกกับพลอย"
"..."
"ผมแค่... ไม่อยากรู้สึกเหงาแบบนี้อีกแล้ว... โดยเฉพาะเมื่อผมรู้ว่ามีอีกคนที่รู้สึกเหมือนกัน... นั่งอยู่ตรงข้ามผม"
นิ้วหัวแม่มือของเขาเริ่มลูบไล้ที่หลังมือของฉัน... วนไปมา... อย่างแผ่วเบา... แต่กลับปลุกเร้าอารมณ์ของฉันได้อย่างรุนแรง
"ฉัน... ฉันควรกลับบ้าน" ฉันพูด แต่เสียงของฉันมันเบาหวิว
"ครับ" เขาพูด "คุณควรกลับบ้าน"
เขาเรียกพนักงานเก็บเงิน เราเดินออกมาจากบาร์นั้น... กลับมาที่รถของบริษัทที่จอดอยู่ในลานจอดรถของโรงแรม
ฝนเริ่มลงเม็ด...
เราก้าวขึ้นรถ เบสสตาร์ทเครื่อง แต่ไม่ได้ขับออกไป เขานั่งนิ่งๆ มองไปข้างหน้า
"ผมจะไปส่งคุณที่รถ... ที่ออฟฟิศ" เขาพูด
"ค่ะ"
เรานั่งอยู่ในความเงียบ... มีเพียงเสียงฝนที่กระทบหลังคารถ กับเสียงที่ปัดน้ำฝนที่ทำงานเป็นจังหวะ
...ตึก... ตั๊ก... ตึก... ตั๊ก...
มันเหมือนเสียงนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลัง
"เบส" ฉันพูดขึ้น "ถ้าเรากลับไป... พรุ่งนี้มันจะเหมือนเดิมใช่ไหม"
เบสหันมามองฉัน... แสงไฟสีส้มจากลานจอดรถส่องกระทบใบหน้าของเขา
"คุณอยากให้มันเหมือนเดิมเหรอครับ"
ฉันส่ายหน้าช้าๆ "ไม่"
เบสยื่นมือมาสัมผัสแก้มของฉันเบาๆ "ผมก็ไม่อยาก"
เขาดับเครื่องยนต์... ความเงียบที่แท้จริงเข้าปกคลุม มีเพียงเสียงสายฝนที่กระหน่ำอยู่ภายนอก...
"พลอยไปค้างบ้านคุณแม่เขาสุดสัปดาห์นี้... เพื่อเตรียมงาน" เขากระซิบ "คอนโดผมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"
นี่คือคำเชิญ... คำเชิญที่ชัดเจนที่สุด
ฉันมองไปที่กระจกหน้ารถ เห็นหยดน้ำฝนที่ไหลเป็นทาง... มันเหมือนน้ำตาของฉันที่พยายามกลั้นไว้
ฉันคิดถึงพี่ยุทธ... ฉันคิดถึงเตียงที่ว่างเปล่าข้างๆ เขา... ฉันคิดถึงความเหงา...
แล้วฉันก็หันกลับมามองเบส... ผู้ชายที่ "เห็น" ฉัน... ผู้ชายที่ทำให้ฉัน "รู้สึก"
ฉันไม่ได้พูดว่า "ตกลง"
ฉันแค่... ปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง...
เบสเข้าใจ เขาเอนตัวข้ามคอนโซลเกียร์มา... แล้วจูบฉัน
จูบนี้... ไม่มีความลังเลอีกต่อไปแล้ว
- Writer
