รักร้าย ซาตาน

ตอนที่1 : มีพิรุธ

ณ.บ้านเล็กในชทบทแห่งหนึ่ง

"เฮ้ออ หาสมัครงานไม่ได้เลย" ปลายฝนพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังถอดรองเท้าคัชชูสีดำแล้วหยิบมันขึ้นวางบนชั้นอย่างเป็นระเบียบ เธอเป็นนักศึกษาพึ่งเรียนจบใหม่ แต่เธอก็กระตือรือร้นที่จะหางานทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพี่สาวฝาแฝดของเธอถึงแม้ว่าพี่สาวเธอจะบอกเธอว่าไม่ต้องรีบหาถ้าอยากใช้ชีวิตพักผ่อนหลังเรียนจบพี่สาวก็ไม่ติดขัดอะไร แต่ปลายฝนไม่คิดจะทำแบบนั้นเธออยากรีบทำงานหาเงินใช้ด้วยตัวเองจะได้ไม่ต้องคอยรบกวนพี่สาวของเธออีก เพราะตั้งแต่พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตไปเมื่อ2ปีก่อน ต้นหนาวพี่สาวฝาแฝดของเธอก็บากบั่นทำงานเสียสละตัวเองเพื่อให้เธอได้เรียนหนังสือจนจบ ทั้งสองคนดูแลกันและกันมาจนเริ่มตั้งตัวได้และจนปลายฝนได้เรียนหนังสือจนจบปริญญาตรี สิ่งเหล่านี้พวกเราได้มันมาด้วยตัวของพวกเราเองโดยปราศจากการช่วยเหลือจากญาติพี่น้องคนอื่นๆ ในตอนที่พ่อแม่พึ่งเสียชีวิตใหม่ๆ ไม่มีญาติคนไหนสนใจใยดีเธอสองคนพี่น้องเลย

"บ่นอะไรยัยฝน มาถึงก็บ่นเลยนะ" ต้นหนาวพี่สาวฝาแฝดเอ่ยทักน้องสาวของตนที่ตอนนี้กำลังนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเซ็งจากการถูกปฏิเสธิรับเธอเข้าทำงานมาทั้งวัน ตอนนี้ต้นหนาวเธอทำงานเป็นเลขาของรองประธานบริษัทไอซ์ฟู๊ด บริษัทนี้เป็นบริษัทส่งออกอาหารแช่แข็งทั้งในและนอกประเทศ แน่นอนว่าคนที่ไม่ได้มีการศึกษาอย่างต้นหนาวนั้นไม่สามารถเข้าทำงานในตำแหน่งนี้ได้ แต่เธอนั้นโชคดีที่ได้รองประธานที่เป็นทั้งเจ้านายและเป็นคนรักที่ดี ใช่แล้วต้นหนาวกำลังคบกับภาคินทายาทคนเล็กของตระกูลวรลักษณ์ที่ในตอนนี้กำลังมาแรงในเรื่องของธุรกิจ แถมตระกูลนี้ยังร่ำรวยมากจนติดเทรนอันดับโลกอีกด้วย ทั้งสองคบกันมาได้ประมาน2ปีกว่าแต่ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะขอต้นหนาวแต่งงานเลย เพราะเหตุนี้ทำให้หลังๆทั้งสองมีปากเสียงกันบ่อยเพราะต้นหนาวนั้นอยากรีบแต่งงานเพื่อพยุงฐานะของตัวเองให้สูงขึ้น

แน่นอนว่าปลายฝนไม่รู้เรื่องพวกนี้ต้นหนาวโกหกปลายฝนว่าเธอบังเอิญไปช่วยชีวิตรองประธานเอาไว้เค้าเลยให้โอกาสเธอได้ทำงานเป็นการตอบแทน

"หนูไปหางานทำมาอะแต่ไม่มีใครรับเลย" เธอพูดแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอออกจากบ้านตั้งแต่08.30น.จนตอนนี้เป็นเวลา17.30แล้ว ตลอดทั้งวันเธอตะลอนหางานทำแต่ก็ไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานเลยซักที่

"บริษัทไหนๆเค้าก็ต้องการคนมีประสบการณ์ทั้งนั้นแหละ ขนาดบริษัทที่พี่ทำงานอยู่เค้ายังรับเฉพาะคนมีประสบการณ์เลยใครที่พึ่งจบใหม่นะเค้าไม่แม้แต่จะให้เดินเข้าบริษัทด้วยซ้ำ" ต้นหนาวพยายามพูดอธิบายให้น้องสาวของเธอฟังถึงหลักแห่งความเป็นจริง

[.:ปลายฝนTalk:.]

"อ่าว แล้วถ้าไม่มีใครรับหนูเข้าทำงานแบบนี้หนูจะมีประสบการณ์ได้ยังไงอะ" ก็มันจริงไหมล่ะไม่ว่าที่ไหนๆก็ต้องการคนมีประสบการณ์แล้วนักศึกษาจบใหม่อย่างฉันจะไปหาประสบการณ์พวกนั้นมาจากที่ไหน เอาจริงๆก่อนเรียนจบฉันก็ได้ฝึกงานแล้วไงแค่นี้มันไม่เพียงพอหรอ

"แกก็ต้องเริ่มจากจุดที่ต่ำที่สุดและค่อยใต่เต้าไปให้ถึงจุดที่สูงที่สุดไง" พี่สาวของฉันพยายามพูดให้ฉันเห็นภาพรวมแต่นั่นมันยิ่งทำให้ฉันไม่เข้าใจและปวดหัวมากขึ้นไปกว่าเดิมซะอีก

"งั้นชั่งมันเถอะค่ะ หนูก็หาเรื่อยๆหาได้เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น" ฉันพูดตัดบทสนทนาไปเพราะในตอนนี้ฉันปวดหัวมากและยังไม่ได้รับรู้หรือได้ยินเรื่องพวกนี้ให้รกสมองอีกแล้ว

"แล้วแต่แกละกันนะ เออฝนหยิบที่ตัดเล็บให้พี่หน่อยสิ"

"ได้ค่ะรอแปปนะ" ฉันลุกเดินไปหยิบที่ตัดเล็บที่วางอยู่ตรงหน้าทีวีแล้วยื่นให้กับพี่ต้นหนาว

"ขอบใจนะ"

ตอนฉันยื่นที่ตัดเล็บให้พี่ต้นหนาว สายตาฉันมันดันไปสะดุดเข้ากับแหวนเพชรเม็ดโตถูกสวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของพี่สาวตัวเอง มันทำให้ฉันเกิดคำถามขึ้นภายในใจ เอ๊ะ! สวมแหวนข้างนี้แปลว่าถูกขอแต่งงานหรือแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ แต่พี่ต้นหนาวโสดนิแล้วทำไมถึงใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายกันนะ หรือว่า! พี่ต้นหนาวกำลังจะแต่งงาน

"พี่ต้นหนาว"

"ว่าไง"

"พี่กำลังจะแต่งงานกับใครหรอคะ"

ตุ้บบ! คำถามของฉันทำให้พี่ต้นหนาวสะดุ้งเฮือกจนถึงกับทำที่ตัดเล็บหล่นลงพื้น

"กะ..แกพูดเรื่องอะไรของแกอะ" ต้นหนาวตอบเลิ่กลั่กและค่อยๆเอามือข้างซ้ายที่สวมแหวนแอบไว้ที่ด้านหลังแทน

"ก็เห็นพี่สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย คนที่เค้าสวมแหวนนิ้วนี้กันแปลว่าเค้ากำลังจะแต่งงานไม่ใช่หรอคะ พี่ไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ" เอาจริงๆเลยนะตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยพี่ต้นหนาวมีแฟนหรือพาแฟนมาที่บ้านเลยซักครั้ง

"มะ..ไม่มีอะไร วันนี้แกกินข้าวเย็นไปเลยนะไม่ต้องรอพี่ พี่มีธุระสำคัญต้องไปทำ" พอพูดจบพี่ต้นหนาวก็วางเงินให้ฉัน1000บาทพร้อมกับหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้างก่อนจะรีบเดินออกไปโบกแท็กซี่แล้วก้าวขาขึ้นรถไป

"ทำไมต้องทำตัวมีพิรุจด้วยนะ" ฉันสงสัยในตัวพี่ต้นหนาวจริงๆ แต่จิตสำนึกส่วนลึกของฉันก็บอกว่าฉันไม่ควรไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเค้า ถ้าพี่ต้นหนาวอยากให้ฉันรู้เมื่อไหร่เค้าก็คงจะเล่าให้ฉันฟังเอง

ฉันเลิกคิดถึงเรื่องพฤติกรรมทั้งหมดของพี่ต้นหนาวและเดินออกไปที่ตลาดเพื่อหาซื้อกับข้าวมากิน วันนี้ฉันคงต้องกินข้าวคนเดียวเพราะดูจากท่าทางแล้วพี่ต้นหนาวคงจะไม่กลับมาบ้านแน่ๆ อืม..กินอะไรดี โอ๊ะ! คิดออกแล้ว^^