CHAPTER 10- MISHAPS
1083 Words
“UNCLE DYLAN!”
A voiced of an excited child is heard at dahil doon ay napalingon ako sa direksyon kung saan nanggaling ang sigaw na iyon. That also caught the attention of Jonas. Nakita ko ang batang babaeng kalaro kanina ni Nicolo na mabilis na tumatakbo at nakasunod ang aking mga mata sa kanya at nakita ko na papunta siya sa direksyon ng lalaking naka office suit.
When I saw the figure of the man ay napahawak ako sa aking dibdib, I recognized him!
Inabot niya ang batang babae at binuhat ito habang ang bata naman ay sobrang nakangiti. Naguguluhan man pero ang unang pumasok sa isip ko ay ang mga kambal, they could not be seen either ni Jonas or that man!
“Hindi talaga siya makapaghintay.” narinig kong sabi ni Jonas.
Nang tingnan ko ito naka smile ito habang nakatingin rin sa direksyon ng lalaking naka office suit at sa batang babaeng karga nito.
Pansamantalang nawala ang attention ni Jonas sa akin which I took the advantage to escape. Mabilis akong kumilos at pumasok sa playground at nagtago sa inflatable na slide doon. Nahugot ko ang aking hininga sa sobrang kaba and the idea na baka makita ang kambal at baka makilala rin ako.
Does Jonas know him all this time? What the heck?
Well Kaye isn’t obvious? Una sa lahat magkamukha sila!
Habang nakapikit ako doon ko na pinagtatanto lahat-lahat. All this time nagsisinungaling sa akin si Jonas. Sabi niya kasi wala na raw siyang pamilya at namumuhay siya ng mag-isa
So kambal talaga ni Jonas ang arroganting lalaking iyon?
Ohmyghad!
Napamulat ako ng mga mata at napatakip ng bibig para pigilan ang sarili kong mag hysterical.
I almost felt guilty all this time sa kabila ng galit ko dahil sa may tinatago ako kay Jonas pero siya? Intention niya talaga ang magsinungaling.Nakakainis siya! Tapos kanina kung umasta siya parang akala mo kung sinong mabait?
ILANG minutos pa ang tinagal ko doon sa likod ng inflatable slide sa loob ng playground. Nagulat ako bigla ng may tumawag nagsalita.
“Mama?” dinig kong tanong ng batang lalaki kaya napatingin ako kung saan nanggaling yung boses ng bata.
I saw Nicolo, at ni hindi ko namalayan na lumapit na pa la siya sa akin. Napangit ako sa kanya. At umupo akong nakatingkayad para mag level kaming dalawa.
“Yes baby, nasaan ang kapatid mo?” Bigla kong tanong.
“Ayon po naglalaro pa po dun sa slide Mama.” Inosenteng sagot nito.
“O, siya umuwi na tayo kaya tawagin mo na iyong kapatid mo.” sabi ko kay Nicolo habang ginugulo ko ang kanyang buhok.
“Yes po Mama!”
Napangisi na lang ako habang pinagmamasadan si Nicolo na umalis para tawagin si Nicolai. Napatawag rin ako sa driver ko para lang mabantayan na kami sa pintuan ng Mall at makauwi agad. Tumawag rin ako sa kay Allaine para ipaalam sa kanya na nakita ko si Jonas at ang mga Ama ng kambal and the moment Allaine pick up the call I sinabi ko agad sa kanya ang mga nangyari.
“Be-Beks, nagkita kami ni Jonas! Ta-tapos iyong ama ng mga kambal na n dito rin siya!” mangiyak-ngiyak kong sabi kay Allaine.
[ Kumalma ka nga Kay, naku naman o’!]
“Paano ka-kalma? Nandito silang dalawa at natatakot ako na baka madikubre nila ang tungkol sa kambal!”
[ I know pero this time need mong kumalma para makapg-isip ka ng maayos kung paano makaalis diyan na hindi kayo mapapansin, naiintindihan mo ba ako?”]
Tama si Allaine, I have to calm down para makapag-isip ng maayos kaya kalaunan ay pinilit kong ikalma ang aking sarili pagkatapos naming mag-usap ni Allaine. Ilang minutos pa ang hinintay ko pero nakapagtataka na hindi pa bumabalik ang dalawang kambal. Kaya napasilip ako sa kung saan silang dalawa.
But I was dumbfounded when I saw where they were. Gumapang ang takot sa dibdib ko as I can’t take what’s happening in front of my eyes.
The twins are playing along with that little girl na hindi ko alam kong anak ba ni Jonas o hindi, And the worst part is that nandoon rin sina Jonas at ang lalaking kamukha niya. Habang nakatinigin ako sa kanila ay bigla namang napatingin si Nicolai sa akin. He gave me a smile tapos tinawag niya ako.
“Mama! Mama!” Napatalikod ako bigla to hide my face at napapikit na lang ako ng mga mata.
Jusko, anu ba naman ito ang nangyayari ngayong araw na ito.
Ang sama talaga magbiro ng tadhana!
Nagulat na lang ako ng may yumakap sa akin sa likod.
“Mama!” sina Nicolai at Nicolo at sabay silang yumakap at lumapit sa akin.
“Naku mga anak uwi na tayo!”
“Po? Bakit naman po?” tanong ni Nicolai.
“E’ kasi may mga gagawin pa si Mama, pasensya na kayo,” sagot ko naman at nakita kong nalungkot si Nicolai sa sinabi ko si Nicolo naman ay walang expression.
“Tinatawag po kita kanina kasi I want you to meet my new friends.” malungkot na tugon ni Nicolai sa akin.
“Friends?” nagtataka kong tanong tapos nagpabalik-balik ang tingin ko sa kambal.
Wag naman sanang sabihin ng anak ko na kasama sa ‘friends’ na sinasabi niya ang dalawang sina Jonas at arroganting lalaking iyon?
Jusko huwag naman sana!
“Iyon pong girl named Lindsay and her father and uncle po!” biglang sagot ni Nicolo.
“Father and Uncle?”
“Yes Mama, twins din po iyong Daddy niya at Uncle niya like us ni Nicolo!”
Nang marinig ang mga bagay na kahit kailan hindi ko inaasahang malaman ay parang gusto ko na lang na mawala kami bigla ng mga anak ko dito sa lugar na ito. Kaya napatayo ako bigla at tumawag ulit sa drive.
“Nandyan ka na ba sa labas ng mall?”
[“ Yes po Maam!.” ]
“O’ siya pupunta na kami diyan, salamat.”
I end up the call at tiningnan sina Nicolo at Nicolai.
“Uuwi natalaga tayo Mama? I want to play pa kasi.” biglang sabi ni Nicolai na may lungkot sa kanyang mukha.
Kaya nag level ako sa kanya para aluin ito, “Baby need na kasi eh kaya next time na lang.”
“But Mama!” nakabusangot niyang tugon.
Sasagot pa sana ako kay Nicolai ng bigla na lang may nagsalita sa likod ko.
“Is everything okay?”
- Writer
