CHAPTER 20: THE TRUTH BETWEEN US
1188 Words
Ang hangin sa taas ng Sterling Building rooftop ay malamig—matulis, tila may dalang hiwa ng katotohanan. Bawat bugso ng hangin ay tumatama sa balat ni Hanna, nagdadala ng kakaibang panginginig, hindi lang dahil sa lamig kundi dahil sa bigat ng sandaling iyon. Sa ilalim ng mga ilaw ng lungsod, daan-daang metro sa ibaba, kumikislap ang mga building lights na parang mga bituin na nahulog sa lupa.
Nakatingin si Hanna sa malawak na tanawin, habang sa tabi niya ay si Piolo, nakasuot ng itim na coat, basa pa ng ulan mula sa kalye. Sa bawat hakbang niya papalapit, nararamdaman ni Hanna ang t***k ng puso niya na tila humahabol sa bawat segundo.
“Piolo…” bulong niya, halos hindi marinig ng hangin. “Are you sure about this?”
Nakaipit pa rin sa kanyang dibdib ang folder na puno ng ebidensya laban kay Limson. Mabigat. Literal at emosyonal.
“I have to be,” sagot ni Piolo, mababa ang boses pero matatag, parang hindi tinatablan ng lamig. “For the city… and for you. We can’t let him get away with this.”
Nang magsalita siya, tumama ang kanyang tinig sa pandinig ni Hanna na parang pangako—isang uri ng proteksiyong hindi kailangang sabihin ng paulit-ulit. Tinitigan siya ni Piolo nang diretso, at sa loob ng titig na iyon, may halong apoy at lambing, tapang at pagkalinga.
Hanna huminga nang malalim, pinipilit kontrolin ang kaba. “Okay… let’s do this… together.”
At sa isang marahang tango, magkasabay silang naglakad patungo sa glass doors ng Sterling HQ.
---
Sa loob ng conference room ay halos dilim ang bumabalot, tanging malamlam na ilaw ng mga fluorescent lamp ang nagbibigay ng liwanag. Ang sahig ay kumikislap sa kahalumigmigan, at ang bawat hakbang nila ay nag-iiwan ng tunog na parang t***k ng puso sa gitna ng katahimikan.
At doon—sa kabilang sulok ng silid—naroon si Clarisse de Leon, nakatayo sa tabi ng mesa, nakaharap sa kanila, may hawak na stack ng papeles. Sa mga mata niya ay halata ang guilt, takot, at pagsisisi.
Mga forged documents, may pirma ni Hanna—mga pekeng kontratang nilikha upang siraan siya.
“Clarisse…” bulong ni Hanna, nanginginig ang boses habang unti-unting lumapit.
“You… betrayed everyone.”
Nag-angat ng tingin si Clarisse, mga mata nitong namumugto. “I had no choice…” aniya, pilit ipinagtatanggol ang sarili. “You wouldn’t understand, Hanna. Wala kang alam sa pressure… sa mga taong pinaglilingkuran ko.”
“Enough!” putol ni Piolo, mariin ngunit kalmado. Lumapit siya, nakatayo sa pagitan ng dalawang babae, ang presensiya niya ay parang pader ng lakas. “Limson’s network stops here. Tonight.”
Itinaas niya ang folder na dala nila. “And we’re exposing everything.”
Ang hangin sa loob ng silid ay tila huminto. Parang sabay silang tatlong hindi makahinga. Sa labas, naririnig ang mahinang ugong ng trapiko, parang malayong alingawngaw ng mundong wala pang alam sa gulong magaganap.
Sa loob, tension, katotohanan, at emosyon—lahat nakasiksik sa iisang hininga.
Tahimik lang si Hanna. Nakatitig kay Clarisse, pero sa ilalim ng galit ay may halong lungkot.
“How long?” tanong niya, halos pabulong. “How long have you been part of this?”
Clarisse bit her lip. “Since before you started your projects. Limson promised power. I just wanted to be someone… someone not always in your shadow.”
Bumigat ang dibdib ni Hanna. “Clarisse… you could’ve told me.”
Hindi na sumagot si Clarisse. Tanging luha at katahimikan ang naging tugon niya.
Lumapit si Piolo, inilapag ang folder sa mesa. “This ends tonight,” aniya. “The authorities already have copies. What’s left now is the truth.”
---
Tahimik silang tatlo. Ang bawat segundo ay parang oras. Naririnig ni Hanna ang sarili niyang paghinga—mabigat, mahina, nanginginig. At sa tabi niya, naramdaman niya ang mainit na palad ni Piolo na dahan-dahang humawak sa kanya. Hindi kailangan ng salita; sapat na ang haplos para maramdaman niyang hindi siya nag-iisa.
“Hanna,” bulong ni Piolo. “You did it. You were brave enough to stand up for the truth.”
She looked up, eyes glistening. “I couldn’t have done this without you.”
Piolo’s expression softened. “You were amazing, Hanna. Brave. Always.”
Ang paraan ng pagkakasabi niya, mahina pero buo, ay parang yakap na walang halik, pero mas malalim pa roon.
Nagtagpo ang kanilang mga mata—dalawang nilalang na parehong sugatan ngunit nanatiling lumalaban. At sa sandaling iyon, tila nawala ang lahat ng ingay. Walang Limson, walang Clarisse, walang lungsod. Sila lang.
Unti-unting lumapit si Piolo, marahan, parang tinatanong ang bawat pulgada ng distansya kung puwede na.
Si Hanna ay hindi umatras. Sa halip, pumikit siya, hinayaan ang sarili na sumabay sa t***k ng puso niya.
At sa isang sandaling walang sinasabi, naglapat ang kanilang mga labi—soft, deliberate, at puno ng katotohanan.
Ang halik ay hindi apoy, kundi init na dinala ng tapang at pagtitiwala. Ang hangin ay malamig, pero sa pagitan nila ay may init na hindi mapapatay kahit ng pinakamalakas na ulan.
Pagkatapos ng ilang segundo, marahan silang humiwalay, nakatawa nang bahagya pareho, hinga pa ay mabigat at sabay.
Piolo rested his forehead against hers. “Piolo… I… I’m glad it’s us,” bulong ni Hanna, halos pabulong, nanginginig ang tinig pero totoo.
“Me too,” sagot ni Piolo. “Through danger, through chaos… always together.”
Inilapat niya ang noo sa kanya, mata nila’y nakapikit, habang ang lungsod sa paligid ay patuloy na nagliliwanag, tila nagbibigay pugay sa kanilang tagumpay.
---
Pagkatapos ng ilang sandali, tinipon ni Piolo ang mga dokumento at inilagay sa isang waterproof case.
“Let’s bring this to the media team,” sabi niya. “It’s time the world knows.”
Ngumiti si Hanna, pagod ngunit payapa. “For the first time… I’m not afraid anymore.”
“That’s because you’re finally standing on the truth,” tugon ni Piolo, marahang hinawakan ang kanyang pisngi.
Habang naglalakad sila palabas ng silid, dumaan sila sa hallway na may malalaking salamin sa magkabilang gilid. Sa repleksyon, nakita ni Hanna ang sarili—hindi na ang babaeng takot o nagtatago, kundi ang babaeng natutong lumaban, magmahal, at maniwala muli.
Pagdating nila sa rooftop exit, huminto si Piolo, sabay lingon sa kanya. “Hand in hand?” tanong niya, bahagyang nakangiti, pagod ngunit masaya.
“Hand in hand,” sagot ni Hanna, sabay abot ng kamay niya. Ang simpleng gesture na iyon ay parang panata—isang tahimik na I choose you, kahit sa gitna ng dilim.
Habang bumababa sila sa hagdan, patuloy ang pag-iilaw ng lungsod sa ibaba. Ang mga busina ng sasakyan, ang mga ilaw ng billboard, ang ugong ng buhay—lahat iyon ay naghalo sa background ng tahimik nilang tagumpay.
Sa kabila ng lamig ng gabi, ramdam ni Hanna ang init sa pagitan nila. Hindi ito fairy tale ending—ito ay simula ng bagong kabanata.
At sa bawat hakbang, sa bawat t***k ng puso, pareho nilang alam ang katotohanan: sa mundong puno ng kasinungalingan, may nananatiling totoo at iyon ay ang kanilang nararamdaman.
- Writer
