CHAPTER 9: NIGHTFALL CHASE
479 Words
Ang gabi ay parang kumot na mabigat sa mga balikat ni Hanna habang naglalakad siya sa gilid ng Pasig River. Kahit na wala nang sunog kagabi, ramdam pa rin ang init ng takot sa hangin. Ang bawat anino sa paligid ay parang may sinusubaybay, bawat tunog ng makina ay parang babala.
Biglang nag-vibrate ang phone niya. Piolo.
“Move fast. Someone’s tailing you. Warehouse now.”
Hindi nagdalawang-isip si Hanna. Ang puso niya ay mabilis tumitibok, pero alam niya na kailangan niyang harapin ito. Dumiretso siya sa warehouse, dala ang backpack na may important files at flashlight.
Pagdating niya, nakita niya si Piolo, nakatayo sa gitna ng luma at maitim na gusali, kamay nakalagay sa pistol niya. “Hanna,” mahina niyang sabi. “Salamat at dumating ka agad. We don’t have much time.”
“Piolo… sino ang nagta-trace sa akin?” she asked, breathing heavily.
“People who don’t want us finding Clarisse. At hindi lang ‘yun… they’re professional.”
Hanna tiningnan ang paligid. Mga crates, sirang bintana, at maitim na sulok—perpektong lugar para sa ambush. Ngunit kasama si Piolo, hindi niya ramdam ang pangamba, kundi ang kakaibang tiwala.
“Anong plano natin?” she whispered.
Piolo grabbed her hand, tugging her behind a large crate. “We wait for them to make the first move. Then we control the fight.”
Seconds passed. Then, mula sa dilim, lumabas ang dalawang masked figures. Isa may dalang bag, isa may b***l. Piolo signaled to Hanna, silent and quick.
Dahil sa mabilis nilang pagkilos, nagulat ang mga attackers. Piolo threw one off balance, habang si Hanna, gamit ang backpack, tinama ang isa sa kanila sa ulo. Ang labanan ay mabilis, tense, at walang tigil.
Nang matapos, parehong humihinga nang mabigat, habang ang mga kalaban ay nakaluhod sa sahig, walang malay sa kung sino ang tunay na kalaban.
Piolo wiped sweat from his brow. “Next time, hindi ka na lalabas mag-isa.”
Hanna, chest still pounding, smiled faintly. “Hindi rin ako magdadalawang-isip… basta andito ka.”
Ang kanilang mga mata nagtagpo sa gitna ng dilim. Hindi kailangang sabihin ang nararamdaman—ramdam na ramdam nila iyon. Ang tensyon, takot, at pag-iingat ay nagtransform sa isang tahimik na koneksyon.
After a few minutes, lumapit si Piolo at sinabi, “We have a lead. Clarisse isn’t working alone. Ang iba niya sa city council, they’re covering for her.”
Hanna nodded, tightening her grip sa folder. “Then… kailangan nating planuhin next step. Maingat, pero hindi na puwede palampasin.”
Piolo’s gaze softened, but determined pa rin. “We’ll do this together. Hindi ka na nag-iisa.”
Sa labas, ang lungsod ay tahimik, pero hindi mapagkunwari. Ang gabi ay puno ng anino, lihim, at panganib. Ngunit sa loob ng warehouse, sa isang sandali, pareho silang nakaramdam ng kaligtasan—kahit sandali lang—dahil sa isa’t isa.
- Writer
