CHAPTER 3: FLAMES BETWEEN US
547 Words
Hapon na sa lungsod, pero para kay Hanna, parang laging gabi ang kanyang pakiramdam. Habang inaayos ang mga paninda sa maliit niyang stall, paulit-ulit ang larawan ni Piolo sa isip niya—ang kanyang presensya kagabi, ang paraan niya ng pagprotekta, at yung halong init at malamig na titig niya na hindi niya maintindihan.
“Miss Hanna, ang dami ng tsismis sa social media tungkol sa’yo kagabi,” sabi ni Lorie, isang kaibigan at volunteer sa shelter, habang hawak ang cellphone.
“Huwag ka nang mag-alala. Kailangan ko lang magpaka-normal ngayon,” sagot niya, kahit alam niyang imposible.
Ngunit hindi niya maiwasang mapansin ang mga mata ng mga tao sa paligid—may halong pag-usisa, may halong takot. Ang bawat kilos niya ay parang sinusubaybayan ng lungsod mismo.
Sa kabilang banda, si Piolo ay nasa kanyang opisina, nakaupo sa harap ng malaking mesa. Nakatingin siya sa stack ng documents at CCTV screenshots, iniisip kung paano maiiwasan ang sunod na panganib.
“Hindi ko na kayang manatili lang sa likod ng mga tao na nagbabantay sa’kin,” bulong niya sa sarili. “Kailangan ko siyang protektahan… bago pa lumala ang lahat.”
Tumawag ang kanyang assistant: “Sir, may bagong footage kami mula sa warehouse malapit sa project site. Parang may taong nagdala ng fuel tanks…”
“Show me,” utos ni Piolo, agad na nag-zoom in sa video. Kitang-kita ang taong may construction uniform, parehong anyo ng foreman na dati niyang empleyado.
Samantala, si Hanna ay tumatanggap ng isang mensahe mula sa unknown number:
“Huwag mong hayaan na makaalam ka ng sobra. Baka ikaw ang susunod.”
Hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot o magalit. Pero isang bagay ang malinaw—hindi siya puwede mag-isa.
Ngunit kahit naramdaman niya ang takot, hindi siya tumakbo. Sa halip, nagpasya siyang tawagan si Piolo.
“Piolo, kailangan ko ng payo,” sabi niya sa telepono, boses niya’y halos pumutok sa kaba.
“Kung nasaan ka man, huwag kang lalayo,” sagot ni Piolo, malamig ngunit may kakaibang init sa boses.
“Pero may panganib,” protesta niya.
“Exactly. Kaya pupunta ako. Alone,” sagot niya.
Ilang oras lang, dumating si Piolo sa shelter, hindi dala ang kanyang mga bodyguard, hindi ang kanyang SUV. Isa lang siyang ordinaryong lalaki sa panlabas—pero sa mata ni Hanna, mas matapang kaysa sa alinman sa mga ordinaryong tao na nakilala niya.
Naglakad siya sa tabi niya, tahimik. Wala nang salita—ang tanging naririnig ay ang t***k ng puso nila pareho.
“Still think this is all my fault?” tanong ni Piolo, tinutukan ang mga mata niya.
Hanna tumigil sandali. “Alam mo ba, masakit… pero kailangan ko ring maintindihan. Bakit ako?”
“Kasi,” sagot niya, “sa unang pagkakataon, may nakita akong tao na hindi lang bahagi ng laro. May puso. At ayaw kong mawala siya sa akin.”
Hindi siya sumagot. Ngunit sa sandaling iyon, may koneksyon na mas malalim sa simpleng pagkakaibigan o alyansa—isang bagay na parehong nakakatakot at nakakaakit.
Sa dilim ng gabi, habang ang lungsod ay tila patuloy sa kanyang sariling buhay, dalawang tao ang muling nagsimulang maglakad sa parehong direksyon—hindi alam kung saan dadalhin ng landas nila, pero alam nilang hindi na ito pwedeng balewalain.
- Writer
