หอประโลมรัก

9.เจ๋อหมิง กวีหนุ่ม

หลายคืนต่อมาท่ามกลางลมเย็น หอประโลมรักจัดงานราตรีพิเศษ

เปิดเวทีให้เหล่ากวี ผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ได้แสดงฝีมือประชันบทกวีใต้แสงจันทร์

บรรดาขุนนาง พ่อค้า เศรษฐี ต่างหลั่งไหลเข้ามาจนเนืองแน่น โคมไฟนับร้อยส่องประกายวิบวับระยิบระยับ

เสียงขับร้อง พิณ กู่เจิง ดนตรีอ่อนหวานแว่วกังวานดังไปทั่วทั้งหอ

และในค่ำคืนนั้นเอง บุรุษผู้หนึ่ง ปรากฏตัวในท่ามกลางผู้คน

เขาคือ เจ๋อหมิง

กวีหนุ่มผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือทั่วเมืองหลวง

ใบหน้าเขางดงามราวภาพวาด ขนตายาวงอน ดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยน

สวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปักลายเมฆขาว นั่งอยู่ใต้กระถางต้นหลิวใกล้เวที

เจียวลี่นั่งอยู่บนเวทีเล็ก ประคองพิณในอ้อมแขน

ดวงตาคู่งามของนางเผลอมองเขาครู่หนึ่ง ด้วยความสนใจที่มิอาจหักห้าม

เจ๋อหมิงค้อมกายเล็กน้อย ก่อนหยิบกระดาษขาวออกมา

เขาเขียนบทกวีด้วยลายมืออ่อนช้อยละมุนราวกับสายลม

จากนั้นจึงได้ลุกขึ้น เสียงเขาเอ่ยอ่านบทกวีออกมา ชัดเจนและนุ่มนวลยิ่งนัก

"ในราตรีมืดมิด เสียงพิณหนึ่งสายไหลล่อง กรีดกลางใจให้สะท้านดังสายลมเหนือเมฆา

ผู้ใดจะรู้...ว่าภายใต้ม่านแพรบางเบาปลิวไสว

มีแม่นาง ที่งมงามกักขังข้าด้วยเพียงหนึ่งรอยยิ้ม"

ทันทีที่เสียงทุ้มอ่อนโยนของเจ๋ยหมิงดังขึ้นและจบลง

บรรยากาศทั้งห้องโถงก็เงียบกริบราวกับไม่มีผู้ใดกล้าหายใจ

เจียวลี่นิ่งงัน

นิ้วมือของนางซึ่งกำลังวางอยู่บนสายพิณ สั่นระริกเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

หัวใจนางเต้นแรงจนน่ากลัว

บทกวีนี้ เขาพูดถึงนางมิใช่หรือ ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความเขินอายและสั่นไหว

ไม่ใช่เพราะวาจาหวานล้ำของคนผู้นั้น

แต่เพราะความจริงใจที่แผ่ซ่านออกมาจากสายตาคู่นั้น สายตาที่มองนางราวกับไม่มีสตรีใดในโลกอีกแล้ว

เจ๋อหมิงค้อมกายลงอีกครั้ง ก่อนกล่าวเสียงดัง ฟังชัด

"บทกวีนี้ ข้าขอมอบให้ แม่นางเจียวลี่แห่งหอประโลมรัก"

น้ำเสียงเขาหนักแน่นอย่างมีเกียรติ มิใช่เพียงบุรุษเจ้าชู้ทั่วไป

เสียงซุบซิบดังขึ้นทันที

"เจ๋อหมิง กวีเอกของเมือง มอบบทกวีให้นาง"

"ขนาดเจ๋อหมิงยังตกหลุมเสน่ห์ของเจียวลี่ นางต้องงามขนาดไหนกัน!"

เจียวลี่รู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยคู่ที่จ้องมองนางผ่านผ้าแพรผืนบางทีาปลิวไสว

นางก้มหน้าเล็กน้อย มือบางลูบสายพิณอย่างลังเล

ในใจนางอบอวลด้วยความอบอุ่นบางอย่างที่ไม่อาจปฏิเสธ

เสียงพิณสายสุดท้ายดับลง ทิ้งไว้เพียงเสียงจิตใจที่สะท้อนก้องอยู่ในห้องโถง

คืนนั้น หลังม่านไหมบางเบา เจียวลี่นั่งอยู่ลำพัง

คณิกาในหอที่มีชื่อเสียงอย่างนาง ย่อมมีสิทธิ์เลือกบุรุษ ผู้จะได้ใกล้ชิดตนเอง หากจะ "รับแขก" อีกครั้งและค่ำคืนนี้นางจึงได้เลือกเจ๋อหมิง

ไม่ใช่เพราะรูปงาม หรือฐานะ

แต่เป็นเพราะบทกวีบทนั้น และเพราะแววตาที่มองนางดุจสิ่งล้ำค่า

เมื่อม่านบางเบาถูกเปิดออก เจ๋อหมิงก็ก้าวเข้ามา กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของต้นหอมฤดูใบไม้ผลิลอยมากับตัวเขา

ท่วงท่ากิริยาของเขาสุภาพ อ่อนโยน และระมัดระวังนัก ราวกับกลัวนางจะหล่นแตกได้เพียงแตะต้อง

เจียวลี่ลุกขึ้น ค้อมกายต้อนรับเล็กน้อย มือบางแนบข้างลำตัวอย่างงดงาม

สายตาของเขาจับจ้องนางตลอด

เต็มไปด้วยความรักใคร่ ชื่นชม และทะนุถนอม แต่เหมือนแฝงความหิวกระหายมากกว่าบุรุษทั่วไปยิ่งนัก

"เจียวลี่..." เสียงเขาเรียกนางเบาราวสายลม ลมหายใจเขาแทบจะสั่นไหวเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้

"คืนนี้ ข้าจะดูแลเจ้า...ทะนุถนอมดุจดอกไม้ในสวนของข้าเอง"

น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยสัญญาแห่งความอ่อนหวาน

เจียวลี่หลบตาเล็กน้อย ในอกนางเต็มไปด้วยคลื่นอารมณ์หลากหลายที่ไม่สามารถแยกแยะได้ชัดเจน

เจ๋อหมิงค่อย ๆ ยื่นมือมา นิ้วเรียวยาวแตะลงบนหลังมือของนางเบา ๆ แผ่วราวกลีบดอกไม้แรกแย้ม

นางไม่ได้ปฏิเสธ มือใหญ่กุมมือบางขึ้นมาแนบอกเขาเอง ชั่วขณะหนึ่ง...หัวใจที่เต้นรัวในอกของเขา ถูกส่งผ่านมาถึงนาง

"เจ้า...เหมือนบทกวีที่ข้ายังไม่กล้าแตะต้อง"

เขากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากแทบแตะใบหูนาง

กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างเขาโอบล้อมนาง ราวกับวังวนที่ยากจะหนี

เขาประคองแก้มนางด้วยสองมือ ขึ้นอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มใบหน้าลงมา จุมพิตแรก อ่อนหวานและนุ่มนวลนัก

ไม่รุนแรง ไม่เร่งเร้า หากแต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่อดกลั้นไว้นาน

ริมฝีปากอบอุ่นของเขาละเลียดชิมกลีบปากบางของนางอย่างแผ่วเบาครั้งหนึ่ง สองครั้งดุจละอองน้ำค้างที่เกาะไหล่ใบไม้

เจียวลี่หลับตาลง ร่างกายอ่อนระทวยในอ้อมแขนเขาอย่างไม่รู้ตัว

เจ๋อหมิงอุ้มนางขึ้นด้วยแขนแข็งแรง นำร่างนางไปวางบนเตียงนอนแพรสีขาว

สายตาเขาอ่อนโยน สั่นไหวราวกับกลัวว่านางจะหายไปได้เพียงพริบตา

เขาค่อย ๆ คลี่ชุดบางเบาของนางออกช้า ๆ ไหล่ขาวนวลเผยออกมา ใต้แสงเทียนสลัว

เจ๋อหมิงสูดหายใจลึก ดวงตาเต็มไปด้วยความลุ่มหลงและอาทรราวกับมองเห็นสมบัติอันล้ำค่าที่สุดในชีวิต

"เจ้าช่างงดงาม..."

เสียงเขาเอ่ยสั่นเครือที่ไร้การเสแสร้ง

เขาโน้มตัวลง ลูบไล้ไหล่ขาวเนียนอย่างอ่อนโยนด้วยปลายนิ้ว

แล้วไล้ต่ำลงมาเรื่อย ๆ ทิ้งรอยจูบอ่อนนุ่มประปรายบนผิวกายของนาง

ร่างกายนางสั่นไหวเล็กน้อย

เสียงลมหายใจขาดห้วงดังแผ่วอยู่ใต้ลำคอขาวระหง