บทที่ 8
เสียงดนตรีเบา ๆ ลอยล่องไปตามสายลมยามราตรี หอประโลมนักในค่ำคืนนี้คึกคักกว่าทุกวัน
สาวงามทั้งหลายต่างแต่งกายงดงามเตรียมตัวรอรับแขกชั้นสูงที่มาเยือน
แต่ภายในห้องชั้นในสุดของหอ ที่ประดับด้วยม่านแพรสีทองอ่อนและโคมไฟหยก บรรยากาศกลับสงบเย็น แตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง
แม่ทัพเผยนั่งพิงพนักเตียงกว้าง อ้อมแขนแข็งแรงโอบร่างบางของเจียวลี่ไว้แนบอก
เจียวลี่นั่งกึ่งนอนในอ้อมแขนเขา ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ปลายนิ้วมือเรียวลูบวนเบา ๆ บนแถบผ้าของชุดนอนบางเบาที่สวมอยู่
"เด็กดีของข้า..." เขาพึมพำอย่างพึงพอใจ
ท่ามกลางม่านแพรโปร่งที่ปลิวไสวด้วยลมอ่อน ๆ
แม่ทัพเผยโอบรัดร่างบางในอ้อมแขนอย่างหวงแหน ดวงตาคมวาววับด้วยไฟปรารถนาที่คุกรุ่น
"เจ้า...งามเกินกว่าข้าจะห้ามใจ"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพร่ากระซิบที่ข้างหูนาง ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะไล้ลงมาตามลำคอระหงอย่างแผ่วเบา
เจียวลี่สะท้านไหวไปทั้งกาย ปลายนิ้วเร
