หอประโลมรัก

22.คุณชายใหญ่เหวินหลง

@เหวินหลง

แสงยามเช้าสาดส่องผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลาย เงาสะท้อนกระทบลงบนชุดผ้าไหมเนื้อดีสีเข้มที่เขาสวม เหวินหลงยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ไม่ใช่เพื่อจัดทรงผม หรือชื่นชมตัวเองอย่างเช่นชายหนุ่มผู้มีรูปงามมักจะทำ หากแต่เพียงเพื่อพยายามสงบใจ

มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นเล็กน้อย วันนี้เป็นวันที่เขาจะได้พบ นาง อีกครั้ง

เจียวลี่…

ชื่อของนางยังคงดังก้องอยู่ในอก ไม่เคยเลือนหาย แม้เขาจะกลายเป็นคุณชายใหญ่ที่มีอำนาจ ผู้คนมากมายรายล้อม ยกย่องเชิดชู แต่ในความทรงจำของเขาภาพของหญิงสาวที่เคยยิ้มให้เขาใต้ต้นเหมย ยังชัดเจนเหมือนเมื่อวาน

เขาจำได้...

วันที่ตระกูลของนางล่มสลาย

บิดาของเขา เหวินเจิ้งหลี พ่อค้ามหาเศรษฐี ผู้เย่อหยิ่งและแสนระแวดระวังเรื่องชื่อเสียงสกุล บังคับให้เขาถอนหมั้นกับเจียวลี่ทันทีที่ข่าวตระกูลนางล้มละลายแพร่ออกไป

“เจ้าจะต้องสืบทอดกิจการของตระกลู จะไปแต่งกับหญิงบ้านยากไร้ได้อย่างไร!”

“นางคือภาระ ไม่ใช่คู่ชีวิต!”

เหวินหลงในวัยยี่สิบต้น ๆ ยังไร้อำนาจพอจะต่อกรกับบิดา เขาเถียง เขาคัดค้าน เขาอ้อนวอน แต่นั่นกลับทำให้เขาถูกสั่งขังในเรือนหลัง พรากจากเจียวลี่อย่างไม่มีโอกาสได้อธิบาย

จนกระทั่ง หนังสือถอนหมั้น ฉบับนั้นถูกส่งไปอย่างไร้เยื่อใย

วันนั้น เขาเงียบงัน... แต่ในใจแหลกสลาย

ความรู้สึกผิดกัดกินเขาไม่หยุด เขาไม่รู้ว่านางคิดอย่างไรต่อเขา คงจะเกลียด คงจะโกรธ และคงไม่มีวันให้อภัย

เขาพยายามติดตามข่าวนางเงียบ ๆ มาโดยตลอด กระทั่งรู้ว่านางถูกบิดาขายเป็นคณิกาที่หอประโลมรัก ชื่อเสียงเลื่องลือ กิริยางามสง่า แต่หัวใจของเหวินหลงกลับเจ็บแปลบ

“นาง...ไม่ควรต้องมาลงเอยเช่นนี้เลย”

ทุกคืน เขานั่งมองท้องฟ้าคิดถึงเสียงพิณที่เขาเคยได้ยินเมื่อนางยังเล่นให้เขาฟังเงียบ ๆ ที่ลานหน้าบ้าน

ตอนนั้นเจียวลี่ยังเด็กนัก หัวเราะแวววาวในแสงอาทิตย์ นางเคยบอกว่าเสียงพิณของนางมีไว้เพื่อเขาเพียงผู้เดียว

แล้วเขาล่ะ ทำอะไรได้...นอกจากยอมจำนนต่ออำนาจของตระกูล

หลังจากวันที่เขาถูกบังคับให้ถอนหมั้นกับเจียวลี่ หัวใจของเหวินหลงก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

ความเยาว์วัยที่เคยเต็มไปด้วยฝันถูกเผาผลาญด้วยไฟแห่งความรู้สึกผิดและความเสียใจ เขาไม่ได้ร้องไห้ แต่ดวงตานั้นไม่เคยกลับมาสดใสอีกเลยนับแต่นั้น

บิดาเห็นเขานิ่งเฉย ยอมรับคำสั่งถอนหมั้นอย่างไร้ข้อโต้แย้ง ก็นึกว่าเขาสำนึกและยอมจำนน

แต่เปล่าเลย...เหวินหลงกำลัง กล้ำกลืน รอเวลา

ในห้วงความเจ็บปวด เขาเลือกจะไม่ลืม

หากแต่จดจำ และใช้มันเป็นเชื้อเพลิง ในการเดินขึ้นสู่จุดสูงสุดของตระกูล

เขาเริ่มเรียนรู้การค้าขายอย่างละเอียด ซึมซับทุกอย่างจากโต๊ะบัญชีในโรงเก็บสินค้าของตระกูล

ในตอนที่คนอื่นยังเที่ยวเล่นกับหญิงงามหรือเฝ้าอยู่ที่โรงน้ำชา เหวินหลงกลับจมอยู่กับกองหนังสือ โฉนดที่ดิน รายชื่อพ่อค้า และภาษีศุลกากร

เขาไม่ปริปากบ่น ไม่แม้แต่จะหลีกเลี่ยงการสั่งสอนอันร้ายกาจจากผู้เฒ่าในตระกูล เพราะเขารู้ว่าอำนาจเท่านั้นที่จะเปลี่ยนชะตาได้

ในที่สุดบิดาเริ่มยอมรับ เหวินหลงก็ยืนเด่นในฐานะพ่อค้าใหญ่แห่งเมืองนี้

เขากุมการค้าเส้นทางคาราวานครึ่งแคว้น เชื่อมกับเมืองชายแดนและต่างแคว้น

มีเรือสินค้าเป็นของตัวเอง ตระกูลใหญ่ต้องค้อมหัวขอความร่วมมือ แม้แต่เสนาบดีบางคนก็ยังต้องเอ่ยวาจาให้เกียรติ

และในตอนนั้นเอง ผู้คนเริ่มซุบซิบ

“คุณชายเหวินยังไม่แต่งภรรยาอีกหรือ”

“หรือว่าเขามีคนรักลับ ๆ”

“ว่าไปก็เคยหมั้นกับบุตรสาวตระกูลมู่ แต่ตอนนี้ครวบครัวตกอับ เหมือนจะเป็นนางคณิกา”

เสียงซุบซิบเหล่านั้น เขาได้ยินเสมอ

แต่ไม่เคยใส่ใจ

เขา เลือกที่จะไม่แต่งงาน ไม่ใช่เพราะไม่มีหญิงใดเหมาะสม หากแต่ในใจ…มีเพียงหนึ่งเดียว หญิงที่เขาทอดทิ้งด้วยความอ่อนแอ หญิงที่เขาคิดถึงแม้ในยามหลับตา เจียวลี่

เขาไม่เคยแต่งงาน งานแต่งครั้งนั้นหลังจากถอนหมั้นเจียวลี่ เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาที่แต่งแทนแต่หลาย ๆ ยังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเขาคุณขายใหญ่ ดขาไม่เคยอยู่กับสตรีใด ไม่เคยแตะต้องแม้เพียงปลายนิ้วของใครคนไหน

แม้จะมีหญิงงามจากตระกูลใหญ่มากมายส่งของขวัญ หวังได้เป็นฮูเหยิน

แต่เขาก็เพียงส่งของคืนทุกสิ่งด้วยความสุภาพแต่ไม่ให้ความหวัง

เขารู้ว่าผู้คนคิดว่าเขาเย็นชา ไม่มีใครล่วงรู้ว่าหัวใจของเหวินหลง...ยังคงจงรักภักดีต่อหญิงผู้หนึ่ง ผู้ที่เขาเคยละทิ้งอย่างน่าเวทนา

เมื่อเขารู้ว่า หอประโลมรัก จะจัดงานประมูลขึ้นและหนึ่งในคณิกาที่ร่วม คือ เจียวลี่ เขาไม่ลังเลแม้สักชั่วขณะ

แม้จะต้องประมูลแข่งกับพ่อค้า เสนาบดี แม้จะต้องถูกกล่าวหาว่าไร้เหตุผล

แต่หากต้องใช้ทองพันชั่งเพื่อได้พบหน้า นาง อีกครั้งเพื่อมีโอกาสได้ขอโทษ...สักครั้ง เขายอมจ่ายทุกสิ่งที่มี

และวันนี้เขาไม่ต้องการพลาดโอกาสอีกแล้ว ไม่ว่าเจียวลี่จะมองเขาเป็นเช่นไร ไม่ว่าในสายตานางเขาคือชายที่ทอดทิ้ง ไม่กล้าปกป้อง แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยมืออีกเป็นครั้งที่สอง

แม้จะต้องประมูลด้วยเงินมหาศาล แม้จะถูกสบประมาทว่าโง่เง่าเพราะทุ่มเทให้เพียงคณิกา

แม้จะได้อยู่กับนางเพียงเดือนเดียว…เขาก็จะทำให้หนึ่งเดือนนั้น มีค่าพอจะลบอดีตทั้งหมด

และในหัวใจเขา...ยังคงมีเจียวลี่อยู่เสมอ ไม่เคยมีสตรีใดแทนที่ได้ ไม่เคยแม้แต่จะ กล้า เอื้อมมือคว้าสตรีคนใดอีกนับแต่วันนั้น

หนึ่งเดือนในเรือนรับรองนั้น อาจไม่พอชดใช้ความผิดที่ทอดทิ้ง

แต่เขาก็ขอ…ให้มันเป็นจุดเริ่มต้น ของการเอื้อมมืออีกครั้ง ต่อหญิงที่เขา...ไม่เคยเลิกรักเลยแม้แต่วินาทีเดียว