รอยรักมัจจุราช

ตอนที่ 2 คนที่ไม่อยากเจอ

ตอนที่ 2 คนที่ไม่อยากเจอ

ณ คอนโดของไตรภพทันทีที่ร่างบางอรชรถูกอุ้มขึ้นมาไว้บนห้องชุดสุดหรูที่ชายหนุ่มสั่งให้ศรุตพาหญิงสาวมาไว้ที่นี้ หลังจากที่เขาจัดการงานเสร็จก็รีบตรงมาหาแม่นกน้อยแสนกล้าอย่างอารมณ์ดี แววตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของปานแก้วไม่ได้เจอกันเกือบสองเดือนหญิงสาวในยามนี้แตกต่างจากตอนแรกที่เขาเจอไม่น้อย ดูเธอโทรมลงอย่างเห็นได้ชัดเจนมือหนายกขึ้นมาลูบแก้มของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ พรางนึกถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในคืนนั้นร่างกายกำยำของชายหนุ่มก็รู้สึกขยับขยายทันท

“ฮึก อย่านะ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอย่า!” หญิงสาวร้องละเมอขึ้นมาก่อนจะเธอจะสะดุ้งเฮือกขึ้นมา แววตาสั่นไหวมองใบหน้าของคนที่เธอไม่อยากพบเจอมากที่สุดในชีวิตอย่างตกใจ

“นาย!” ริมฝีปากบางเม้นเป็นเส้นตรง น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอดังฮึก แววตาที่เขามองมาที่เธอแทบทำให้ปานแก้วไร้เรี่ยวแรง สิ่งที่เธอพยายามทำมาตลอดสองเดือนมันไร้ค่ามากเลยสินะ

“ไง! ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมา” ไตรภพพูดออกมาอย่างกวนอารมณ์อีกฝ่าย

“อย่ามาทำน้ำเสียงแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนายนะ”

“หึ ไม่ใช่ก็ไม่ต่างกันนักหรอกปานแก้วเพราะว่าต่อไปนี้เธอต้องอยู่ที่นี้กับฉัน” ใบหน้าสวยตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ ทำไมเธอต้องทนอยู่ด้วย

“ไม่มีทาง! นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ เธอลืมไปรึเปล่าว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน!’

“กรี๊ดดดดด อย่ามาพูดแบบนี้นะ” ปานแก้วร้องกรี๊ดลั่น จนอีกฝ่ายตกใจใบหน้าสวยในยามนี้จ้องมองชายหนุ่มอย่างเกลียดชัง

“จะมายุ่งกับฉันทำไมกันฮะะ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้รึไงฉันไปทำอะไรนายนักหนาถึงได้มาทำต่ำช้ากับฉันแบบนี้ ถ้าเกลียดฉันมากก็ฆ่าฉันให้ตายไปสิฉันก็ไม่อยากอยู่บนโลกเฮงซวยนี้เหมือนกัน” กำปั้นน้อยๆ ทุบตีอกหนาซ้ำไปซ้ำมา เธอเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เล็กจนโตมีใครไหมที่เข้าใจเธอมีใครไหมที่ไม่คิดจะทำร้ายเธอ

“หยุดนะ! เป็นบ้าไปแล้วรึไง”

“เออ ฉันมันบ้าออกไปจากชีวิตฉันสักทีไอ้คนสารเลว!”

“หึ!” เสียงหัวเราะในลำคอของไตรภพดังออกมา ท่าทางของชายหนุ่มในตอนนี้ทำเอาปานแก้วผวาไม่น้อย ไตรภพปลดกระดุมข้อแขนก่อนจะถกเสื้อของตนก่อนไม่พูดมากทำเพลงอะไรมือของเขาก็มากระชากชุดของปานแก้วออกจนมีเสียงดังแควกออกมา

“หยุดนะ อย่าทำแบบนี้นะ!”

“เก่งมากก็ห้ามฉันให้ได้สิ!” ไตรภพยิ้มเยาะเขาดันร่างบางชิดกำแพงห้องพร้อมยกแขนทั้งสองข้างเจ้าหล่อนเอาไว้เหนือหัว ท่าทางคุกคามของอีกฝ่ายยิ่งทำให้สติของหญิงสาวแตกกระเจิงทันทีที่ใบหน้าคมคายจะก้มโน้มลงมาหญิงสาวรีบเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางอย่างนึกรังเกียจทุกอย่างที่คนตัวสูงกำลังทำอยู่ คนไม่ได้รักไม่ได้ชอบแต่เขาก็ยังคิดจะเอาเปรียบเธอ ถึงจะอ้อนวอนขอร้องขนาดไหนเธอก็เชื่อแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่สนใจอะไรเลยสักนิดจิตใต้สำนึกเขามีบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้

“เงียบให้ได้ตลอดนะ! ถ้าฉันได้ยินเธอส่งเสียงขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองไม่ได้นอนแน่คืนนี้” เขาพูดพร้อมกัดฟันดังกรอดออกมายิ่งเห็นความหยิ่งยโสของคนตัวเล็กเขาก็ยิ่งคิดอยากจะกลั่นแกล้งเธอให้หลาบจำ ปานแก้วจ้องมองชายหนุ่มด้วยความเจ็บใจเธอกัดฟันแน่น สายตาของเธอแสดงออกถึงความเกลียดชังได้อย่างชัดเจน เธอยอมตายดีกว่าต้องตกอยู่ในสถานะแบบนี้

ไตรภพเห็นท่าทางอวดเก่งของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มอยากเอาชนะ สองแขนแกร่งของเขาอุ้มร่างบางอรชรลอยพื้นก่อนจะโยนลงเตียงโชคดีที่มันไม่ได้รุนแรงมากจนถึงขั้นเจ็บแต่ยังไงก็เถอะมือบางของปานแก้วก็รีบมาจับกุมท้องตนตามญาณทันที แววตมคนสันมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเธอแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก สิ่งที่เขาใส่ใจมันอยู่ตรงหน้านี้มากกว่าหลังจากคืนนั้นเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงฝันถึงร่างกายนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาอยากครอบครองอยากทำอะไรมากมายกับเธอ ใบหน้าชายหนุ่มโน้มลงมาซุกไซร้ตามซอกคอขาวอย่างที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวถึงหญิงสาวจะดิ้นไปดิ้นมาเพื่อหลบหลีกปากร้ายของเขาก็ตาม แต่ทว่ามือหนาของไตรภพยกขึ้นมาบีบคางมนเอาไว้ไม่ให้เธอหันหน้าหนีเขาไปได้

“ฮึก ฮื่ออออ!” เสียงร้องไห้ของคนใต้ร่างดังขึ้นมาอีกครั้ง ไตรภพถอนหน้าออกห่างก่อนจะจ้องมองอีกฝ่าย

“เธอไม่ใช่ผู้หญิงขี้แยขนาดนี้ไม่ใช่รึเปล่าเลิกเล่นละครน้ำเน่าแล้วให้ความร่วมมือดีกว่าไม่แน่นะถ้าเธอทำให้ฉันพอใจฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้” อสิระภาพที่เธอต้องการมาอยู่ตรงหน้ามีหรือที่หญิงสาวไม่คว้าเอาไว้

“นายต้องสัญญาว่าจะปล่อยฉันไปฮึก”

“แน่นอน ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจฉันมันพวกไม่ชอบอะไรน่าเบื่อซ้ำๆ ซากนักหรอกนะผู้หญิงจืดๆ อย่างเธอฉันยิ่งเบื่อง่าย!”

ปานแก้วชั่งใจอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เธอคิดถึงอิสระคิดที่จะออกไปให้พ้นจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ เธอต้องไม่ให้เขารู้ว่าเธอท้อง ถ้านี่มันคือทางเลือกเดียวที่เธอสามารถเลือกได้ในวินาทีนี้เธอก็ยอม ใบหน้าของหญิงสาวผงกหัวขึ้นมาจูบชายหนุ่มอย่างเสียไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้เขาพอใจเลยลองจูบเขา แต่ทว่าท่าทางเสียไม่ได้ของหญิงสาวทำเอาไตรภพอดที่จะขำไม่ได้

“ไม่ได้เรื่อง”

“อื้อออ!” เขาพูดจบไม่รอให้อีกฝ่ายได้ต่อปากต่อคำ ใบหน้าหล่อเหลาของไตรภพก็โน้มลงมากระแทกจูบหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ลิ้นสากกวาดหาความหวานจากโพรงปากของเธออย่างชำซองจูบนี้ที่เขามอบให้มันเนินนานจนปานแก้วแทบขาดอาการหายใจ เธอรู้สึกถึงความรังเกียจที่เขามอบให้ต่างกับอีกคนที่รู้สึกพออกพอใจกับความหวานที่เขาเฝ้าคะนึงหาเกือบสองเดือนที่ผ่านมา เมื่อรู้สึกเริ่มขาดอากาศหายใจมือบางจึงขยับมาทุบอกชายหนุ่มให้เขาถอนจูบตน รอยยิ้มร้ายๆ ผุดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยอมถอนจูบอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย มือหนาเลื่อนไปปลดเสื้อผ้าบางส่วนที่หลงเหลืออยู่อย่างหงุดหงิดใจที่มันมาปกปิดร่างกายที่เขาอยากครอบครองแบบนี้

ริมฝีปากหนาฉกฉวยดูดเลียหน้าอกที่เขาคิดว่ามันดูใหญ่มากกว่าเดิมแตกต่างจากวันนั้นเล็กน้อย มือบางขยับมาดันใบหน้าชายหนุ่มออกตามที่ใจสั่งแต่ไตรภพกลับดึงแขนหญิงสาวไว้ก่อนจะมาสนใจเต้าคู่งามเฉกเช่นเดิม ทุกการสัมผัสของเขาทำเอาคนใต้ร่างเริ่มไปไม่ถูกถึงเธอเริ่มกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัดลมหายใจเข้าออกอย่างหอบกระหายเมื่อเขาเริ่มจูบต่ำลงๆ จนเกือบถึงท้องน้อยของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองหน้าท้องที่แบบราบอย่างสงสัย ปานแก้วเห็นว่าเขาจ้องมองสิ่งนั้นอยู่นานจึงจับใบหน้าชายหนุ่มให้เลื่อนขึ้นมาสูงขึ้น คิ้วหนาเลิกสูงอย่างแปลกใจว่าเธอจะทำอะไร ปานแก้วหน้าเห่อร้อนออกมาไม่น้อยเธอเคยได้ยินมาบ้างว่าคนท้องควรระวังไม่ให้อะไรมาทาบทับหน้าท้อง หญิงสาวไม่อยากให้สิ่งที่เธอตัดสินใจเลือกมาทำให้กระทำต่อลูกน้อยในท้อง เพราะฉะนั้นเธอยอมอับอายดีกว่าทำให้ลูกน้อยเจ็บ ร่างบางอรชรพลิกขึ้นมาอยู่ตัวของไตรภพ ชายหนุ่มมองมาอย่างหื่นกระหายพอใจที่วันนี้หญิงสาวยอมเขาอย่างโดดดี

“หวังว่าจะนายรักษาสัญญา!” สายตาเจ้าเล่ห์ของคนตัวใหญ่มองมายังหญิงสาวอย่างพอใจ เขายักไหล่ให้มองการกระทำของอีกฝ่ายว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่ ใบหน้าสวยถอนหายใจออกมาก่อนจะเลื่อนมือไปถอดเสื้อของคนตัวใหญ่อย่างกล้าๆ เกร็งๆ เกิดมาไม่เคยต้องมาถอดเสื้อผ้าให้ผู้ชายคนไหน

กว่าจะถอดชุดคนตัวใหญ่ออกได้หมดเล่นเอาหอบไม่น้อยเพราะไตรภพไม่ยอมช่วยเลยเขาเอาแต่จ้องมองเธอไม่วางตามอง แววตาหื่นนั้นเล่นเอาปานแก้วอยากจะจิกลูกตาให้บอดไปเสีย

“ฉันรอนานจนจะหลับแล้วนะ ลีลาเธอชั่งเฉื่อยช้ามาก”

พรึบ! ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรชายหนุ่มก็ดึงเธอมานอนใต้ร่างก่อนจะเป็นคนจัดการเธอเสียเอง เขาเริ่มทนไม่ไหวกับการเฉื่อยๆ ของเธอไม่ได้แล้ว มือหนาบีบคั้นฐานถันอย่างรุนแรงไม่สนว่าในตอนนี้เธอจะรู้สึกยังไง เขาก้มใบหน้าลงมาดูดดึงยอดดอกบัวตูมจนหญิงสาวรู้สึกเสียวอย่างบอกไม่ถูก ปานแก้วนึกด่าตัวเองในใจที่หลงใหลไปตามแรงธรรมชาติแบบนี้

มือเรียวของหญิงสาวกำผ้าปูที่นอนแน่นเธอเจ็บเมื่อเขาดันความเป็นชายเข้าสู่ร่างกายของเธอ ไตรภพโยกเข้าโยกออกจนร่างบางอรชรสั่นคลอนไปตามแรงตน ภาพของหญิงสาวในยามนี้มันดูสวยติดตาเขาเสียจริง เสียงครางของคนตัวใหญ่สร้างความเจ็บใจให้แก่หญิงสาวเป็นอย่างดีนี่สินะสิ่งที่เขาต้องการก็แค่ร่างกายของเธอเพียงเท่านั้น อีกไม่นานสิ่งที่เธอหวังมันก็เป็นจริงหลังจากนี้เธอจะไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไม่ต้องสนใจใครไม่ติดต่อใครอีกอย่างที่ควรจะเป็นเรื่องระหว่างเธอกับผู้ชายคนนี้มันจะได้จบลงไปเสียที

‘อดทนอีกนิดนะคะลูกแม่ ทนอีกนิดต่อไปเราสองคนจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข หนีไปให้ห่างจากผู้ชายใจร้ายคนนี้สักที’ เมื่อคิดอย่างนี้หางตาคู่สวยก็มีน้ำตาไหลออกมา ปานแก้วหลับตาลงเพราะไม่อยากมองภาพคนบนตัวที่กำลังกระแทกกระทั้นร่างกายเธออย่างพออกพอใจ แววตาคมดุจ้องมองมาที่หญิงสาวด้วยความเจ็บจี๊ดขึ้นมา ผู้หญิงใต้ร่างเขาคนนี้ช่างเป็นคนที่เดาใจยากเสียจริงเธอกล้ายอมให้เขาเพื่อแลกกับอิสระที่เขาไม่เคยให้เธอได้อย่างง่ายด้ายเช่นนี้เลยงั้นเหรอ การที่ต้องอยู่กับเขามันเลวร้ายขนาดนั้นเลยสินะ หึคิดหรือว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ใช่เธอคิดผิดไปแล้วเพราะคนอย่างไตรภพไม่ยอมปล่อยอะไรไปง่ายๆ อย่างที่หญิงสาวคิด

ผ่านไปหลายชั่วโมง

หลังจากที่ชายหนุ่มตักตวงความสุขกับร่างกายของเธอจนสุขสมดังใจหมายแล้วเขาจึงเอนตัวไปนอนอยู่ข้าง แววตาคมเข้มหันไปมองร่างบางอรชรที่ยามนี้หลับไปเสียแล้ว คาบน้ำตาของหญิงสาวยังมีให้เห็นมือหนาจึงยกมือขึ้นไปปาดออกอย่างไม่พอใจมากนักแค่คิดว่าเธอทรมานเมื่ออยู่กับเขามากเท่าไหร่ความรู้สึกไม่พอใจก็ก่อเกิดมากเท่านั้น

“อยากไปจากฉันมากงั้นเลยสินะปานแก้ว แต่โทษทีฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป!”