รอยรักมัจจุราช

ตอนที่ 3 คนไร้ค่า

ตอนที่ 3 คนไร้ค่า

เปลือกตาหนากระพริบไปมาเมื่อในยามนี้เจ้าหล่อนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้ว ปานแก้วขยับตัวลุกขึ้นอย่างปวดเนื้อปวดตัวหญิงสาวยกมือขึ้นมาจับกุมท้องอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าสวยหันไปมองรอบๆ ห้องที่ในตอนนี้ไม่เจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นแล้วเสียงถอนหายใจจึงดังออกมาอย่างโล่งอก ปานแก้วฝืนลงจากเตียงพร้อมก้าวเท้าเดินไปยังห้องน้ำ สภาพตนเองที่เห็นเล่นเอาใบหน้าสวยเจ็บปวดขึ้นมา มือบางยกมือขึ้นมาลูบตามร่างกายที่เกิดรอยเขียวช้ำอย่างเสียใจ ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงไร้ค่าเลยสักนิด

ฝักบัวถูกเปิดน้าสะอาดไหลอาบทั่วร่างกายมือทั้งสองข้างของหญิงสาวถูไปถูมาอย่างนึกรังเกียจร่างกายตนเอง ถ้าแม่เธอยังอยู่คงผิดหวังในตัวเธอแล้วที่วันนี้เธอทำตัวไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัว

“ฮึก ฮื่อออ ทำไมเรื่องทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วยทำไม?” ร่างของปานแก้วทรุดลงไปนั่งลงกับพื้นห้องน้ำพร้อมมือที่ยกขึ้นมากอดปลอบตัวเองด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

ผ่านไปไม่กี่นาทีหลังจากที่จัดการร่างกายของตนเองเรียบร้อยเจ้าของใบหน้าอมทุกข์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดตัวเก่า เธออยากออกไปจากที่นี้เสียเร็วๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อทันทีที่เปิดประตูห้องออกมาเห็นร่างสูงโปร่งของอีกคนนั่งไขว้ห้างยกแก้วน้ำสีอำพันกระดกขึ้นดื่ม ด้วยทาทีที่ดูแปลกไป พอรู้ว่าอีกคนออกมาจากห้องแล้วสายตาคมเข้มของไตรภพก็ตวัดหันมามองทันที ปานแก้วเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกสายตาของอีกฝ่ายจ้องมองแบบนี้ แต่หญิงสาวก็เอาใจดีสู้เสือเธอพยายามไม่หวาดกลัวอีกฝ่าย

“หวังว่าคุณจะทำตามสัญญา” เธอพยายามพูดดีเพื่อให้เขาปล่อยเธอไปอย่างง่ายๆ แต่ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่าย

“ใช่ที่ฉันบอกว่าถ้าเธอทำให้ฉันพอใจฉันจะปล่อยเธอไป แต่เมื่อคืนสิ่งนั้นมันน่าพอใจรึไงปานแก้วหึ!”

“นาย!” เธอเห็นท่าทางกวนประสาทของอีกฝ่าย หญิงสาวถึงกลับชักสีหน้าออกมานี่เขาหลอกเธองั้นเหรอ

“ไม่เห็นว่าจะเร้าใจตรงไหน เพราะฉะนั้นสัญญาที่ให้ไว้ก็ไม่มีความหมายสิ” ไตรภพลุกขึ้นเดินตรงมาหาหญิงสาวที่กัดฟันจ้องมองเขาอย่างกินเลือดกินเนื้ออยู่ที่เดิมไม่ต้องบอกเขาก็พอรู้ว่าในใจของเธอคงด่าเขายาวเป็นหางว่าว

“ผู้ชายสารเลว! เพี๊ยะ!” ใบหน้าคมสันหันไปตามแรงฝ่ามือของหญิงสาว เธอไม่ทนไม่สนอะไรแล้วคนอย่างเขามันเชื่อไม่ได้จริงๆ เขาย่ำยีจนเธอไม่เหลือศักดิ์ศรีของความเป็นคน คนอย่างเขามันน่าขยะแขยงที่สุด

คนถูกตบร้อนระอุขึ้นมาแต่เขาก็กัดฟันข่มใจเอาไว้สายตาดุหันมามองคนที่บังอาจมาตบหน้าเขา แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร หญิงสาวก็ยกมือขึ้นมาทุบตีเขาอย่างไม่ลดละ

“ฉันเกลียดแก ไอ้สารเลวทำไมห๊ะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!” คนถูกตีเจ็บไม่น้อยมือหนากระชากเรียวแขนให้หญิงสาวหยุด

“กรี๊ดดดด คนเลว”

เพี๊ยะ!

เสียงปานแก้วร้องดังออกมาก่อนคนตัวสูงจะยกมือขึ้นมาตบใบหน้าสวยจนร่างบางของเธอเซล้มกระแทกกับขอบโต๊ะก่อนจะล้มลงพื้น หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บเธอไม่เจ็บที่เขาตบเธอเลยสักนิดแต่เธอเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่น้อยที่ท้องน้อยของตนเอง ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บ แต่คนตัวใหญ่ก็ไม่วายมาบีบคางมนไว้แน่น

“เก่งต่อสิ! เก่งมากไม่ใช่รึไง!” ไตรภพจ้องจนตาแทบถลนออกมา

หญิงสาวหายใจเข้าออกด้วยความเจ็บปวดสองมือบางเรียวยกมือขึ้นมากอดท้องเอาไว้แน่น การกระทำของหญิงสาวทำเอาไตรภพคิ้วขมวดเข้าหากัน

“ฮึก ฮื่อออ เจ็บ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ปานแก้วร้องไห้ออกมาอย่างทรมานเธอเจ็บไปทั่วร่างเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ก็ไม่ป่าน แววตาเศร้ามองเห็นเลือดที่ไหลออกมาแทบทำเอาหัวใจของเธอแตกสลายเมื่อคิดว่าลูกในท้องได้รับอันตราย เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มที่มองเห็นเลือดไหลออกมาระหว่างขาเขาก็ตกใจไม่ต่างกัน

“ปานแก้ว! เธอเป็นอะไรไป!”

“โอ๊ยยยย ไม่นะ ฮึกฮื่อออ ลูกแม่ฮึกฮื่อออ ลูกแม่!” คำพูดของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มใจตกไปที่ตาตุ่มสีหน้าตื่นตระหนกของไตรภพแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขารีบอุ้มเธอขึ้นก่อนจะให้ศรุตเอารถออกไปโรงพยาบาลทันที

บนรถ

เสียงสะอื้นไห้ของคนตัวเล็กทำเอาชายหนุ่มไปไม่เป็น เธอท้องอย่างนั้นหรือท้องตอนไหนทำไมเธอไม่บอกเขา ศรุตมองกระจกหลังเห็นท่าทีความเงียบสนิทของเจ้านายหนุ่มก็ขนหัวลุกเขาไม่รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่ที่รู้ๆ ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งสิ่งที่หญิงสาวหวาดกลัวที่สุดก็เป็นเรื่องจริงหญิงสาวได้รับแรงกระทบแรงเกินไปทำให้เธอสูญเสียลูกน้อยในท้องไป ร่างบางสลบอยู่บนเตียงคนไข้มีเพียงสายตาคมเข้มที่ได้รับรู้ข่าวจากหมอเจ้าของไข้ อารมณ์ของไตรภพตีกันไปหมดเขาจับจ้องร่างบางของคนที่สลบอยู่ด้วยความโกรธเสียใจ นี่หรือคือสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้แก้แค้นเขา

“ฮึก ลูกแม่ฮื่อออ อย่าไปนะอย่าไป แม่ขอโทษ!” เสียงละเมอออกมาเป็นคำพูดแต่มันเบาจนชายหนุ่มฟังไม่ได้ความมากนัก ปานแก้วสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาเธอมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะสบสายตากับใครบางคน

“ออกไป!” เธอร้องบอกด้วยน้ำเสียงของความเกลียดชังอีกฝ่าย

“นี่ใช่ไหมวิธีแก้แค้นฉัน นี่ใช่ไหมปานแก้ว เธอท้องแต่เธอไม่คิดจะบอกฉันต้องการอะไรห๊ะ ต้องการให้ฉันเจ็บปวดใจงั้นเหรอ!” ชายหนุ่มโวยวายเสียงดังลั่น

“ใช่! แล้วเจ็บปวดใจไหมล่ะ เพราะนายเป็นคนฆ่าเขาตายด้วยมือตัวเอง! นายฆ่าเขาคนสารเลว” ด้วยความเจ็บปวดบวกกับความเกลียดชังทำให้หญิงสาวพูดออกไปอย่างนั้น

“ออกไป!” เธอร้องบอกด้วยน้ำเสียงของความเกลียดชังอีกฝ่าย

“นี่ใช่ไหมวิธีแก้แค้นฉัน นี่ใช่ไหมปานแก้ว เธอท้องแต่เธอไม่คิดจะบอกฉันต้องการอะไรฮะ ต้องการให้ฉันเจ็บปวดใจงั้นเหรอ!” ชายหนุ่มโวยวายเสียงดังลั่น

“ใช่! แล้วเจ็บปวดใจไหมล่ะ เพราะนายเป็นคนฆ่าเขาตายด้วยมือตัวเอง! นายฆ่าเขาคนสารเลว” ด้วยความเจ็บปวดบวกกับความเกลียดชังทำให้หญิงสาวพูดออกไปอย่างนั้น

“ปานแก้ว!” ไตรภพตรงพรวดเข้ามาหาร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง เขากดบีบคอหญิงสาวแน่นพร้อมสายตาแดงก่ำจ้องมองอย่างโมโห เธอเจ็บกับแรงที่เขากดลงมาแต่ทว่ากลับไม่มีคำอ้อนวอนร้องขอให้เขาปล่อยเลยสักนิด การที่ต้องสูญเสียลูกน้อยไปชีวิตเธอก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้วมาตอนนี้เธอก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้เหมือนกันสู้ตายไปเสียดีกว่า เมื่อคิดแบบนั้นดวงตาของปานแก้วจึงหลับตาลงเธอพร้อมแล้วที่จะจากโลกนี้ไปด้วยน้ำมือของคนที่ย่ำยีเธอทั้งกายและใจ น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากหางตา ไตรภพสั่นเทาเขาจ้องมองคนตัวเล็กด้วยความเจ็บปวด บนโลกใบนี้ชีวิตวัยเด็กของเขาก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบเลยสักนิด ในวินาทีแรกที่รู้ว่าเขากำลังมีลูกมันทั้งตกใจตื่นเต้นในวินาทีเดียวกัน เขาเจ็บปวดในมือคู่นี้ที่ทำร้ายลูกของตนเองด้วยความไม่รู้ว่าเธอกำลังมีลูกของเขา มารู้ก็ช้าไปเสียแล้ว

“เฮือก!” มือหนาผ่อนแรงก่อนจะยกมือขึ้น เสียงหายใจของปานแก้วดังออกมาเมื่อเธอคิดว่าตัวเองจะตายไปแล้ว

“ฆ่าเธอมันง่ายไป สิ่งที่เธอทำกับฉันเธอต้องได้รับผลตอบแทนถ้าฉันรู้ว่าเธอท้องฉันก็คงไม่ทำร้ายเธอแต่เพราะเธอโกหกปิดบังฉัน เพราะอะไรทำไมต้องโกหกหรือเธอไม่เคยคิดต้องการเด็กคนนี้เลยตั้งแต่ต้น”

“เลือดเนื้อเชื้อไขกับผู้ชายอย่างนาย นายคิดว่าไงล่ะ”

“ลูกไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย เธอคิดจะเอาเขามาแก้แค้นฉันจริงๆ ใช่ไหมปาน”

“แล้วฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบทำไมฉันต้องมาทนโดนกระทำแบบนี้!” ปานแก้วตอกกลับไปอย่างไม่กลัว ถ้าเขาโกรธเรื่องนารีรัตน์แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ฆ่าเธอไม่ดีกว่ารึไง ทำไมต้องทำร้ายชีวิตเธอ

“ปากดีแบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วสินะ กลับบ้าน!” เขากระชากตัวเธอให้ลุกขึ้นแต่ทว่าทันทีที่หญิงสาวก้าวลงจากเตียงก็ขาอ่อนล้มลงไปกองกับพื้น เธอยังเจ็บไม่หายแต่เขาก็ยังทำแบบนี้กับเธองั้นเหรอ

“ฉันไม่มีวันไปไหนกับนายทั้งนั้น บ้านเมืองนี้ไม่ได้เป็นของนาย ฉันจะแจ้งความถ้านายยังทำแบบนี้กับฉันอยู่!”

“ถ้ากล้าก็ลองดูสิ! รับร้องเธอได้เห็นนรกของจริงแน่ปานแก้ว!” ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนจนหันไปสั่งลูกน้องให้ทำเรื่องให้หญิงสาวออกจากโรงพยาบาลทันที

ทุกอย่างที่เขาทำมันง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วยเสียอีก มาตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไตรภพมีอำนาจมากขนาดไหนเขาทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด คนอย่างเขามันเลวจริงๆ ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บเธอพยายามข่มความรู้สึกทรมานร่างกายไว้เมื่อถูกลูกน้องของไตรภพพากลับมายังคอนโดของเขา

พรึบ! ร่างบางถูกผลักลงบนเตียงด้วยมือของชายหนุ่มที่เดินตามเข้ามาทีหลัง สิ่งที่ปานแก้วทำไว้กับเขา เขาไม่มีทางลืมในเมื่อเธอท้องแต่โกหกเรื่องลูกจนเธอแท้งเขาก็จะกักขังเธอเอาไว้ข้างกายไม่ให้ไปไหน

“สารเลว!” หญิงสาวหันหน้ามาต่อว่าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ เธอเจ็บขนาดนี้เขายังไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด

“รู้ตัวดีไม่ต้องบอกหรอกน่าเมียจ๋า!”

“เมียงั้นเหรอ ไอ้สวะที่ข่มขืนฉันมาเรียกฉันว่าเมียน่าตลกชะมัด! คนอย่างนายไม่มีทางตายดีแน่” คำพูดที่ต่อว่าเขาต่างๆ นาๆ จากริมฝีปากของคนตัวเล็กกลับทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก เท้าหนาขยับเข้าไปใกล้เจ้าของใบหน้าซีดเชียวอย่างช้าๆ เวลาเห็นสีหน้าหวาดกลัวของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขาพอใจ

“ถ้ากลัวก็หุบไว้บางนะปากอะ ถ้าไม่อยากหุบเดี๋ยวจะหาอะไรมาอุดปากไว้แทน” สีหน้าท่าทางน้ำเสียงของไตรภพที่สื่อออกมาทำให้ใบหน้าของปานแก้วแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอไม่เคยเห็นใครเลวได้เท่านี้มาก่อน เธอเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยสักนิด จะหนีก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง คงมีแค่สิ่งนี้ที่เธอทำได้สินะ น้ำตาของปานแก้วไหลออกมาอย่างเจ็บใจ

“ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ฮึก ออกไป๊!” น้ำเสียงสั่นดังลั่นออกมา วันนี้เธอเหนื่อยจนไม่มีแรงจะต่อปากต่อคำเขาได้อีกแล้ว ชายหนุ่มฟึดฟัดเดินออกมาจากห้องด้วยความไม่พอใจ

“ให้คนมาเฝ้าหน้าห้องไว้ ห้ามให้ผู้หญิงคนนี้หนีไปได้อีก”

“ครับนาย!” ศรุตก้มหัวให้เจ้านายตนก่อนจะสั่งลูกน้องของเขามาดูแลในส่วนนี้แทน

พิพงศ์ลูกน้องของศรุตมายืนคุมอยู่หน้าห้องของหญิงสาว ชายหนุ่มเพิ่งเข้ามาทำงานกับไตรภพได้ไม่กี่เดือนจึงไม่กล้าพูดชักถามอะไรมากมายเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องนี้ เขาได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากห้องก็รู้สึกอดสงสารไม่ได้

“ฮึก ฮื่อออ ลูกจ๋าแม่ขอโทษแม่ขอโทษที่รักษาลูกไว้ไม่ได้” มือบางยังคงลูบท้องน้อยไปมาด้วยใบหน้าของความเจ็บปวด เธอเสียใจไม่น้อยที่สูญเสียเด็กคนนี้ถึงแม้จะเกิดจากผู้ชายสารเลวคนนั้นแต่สำหรับเธอลูกเธอไม่มีผิด ไม่สมควรมาตายแบบนี้

“นายครับ!” ศรุตตามเจ้านายมายังห้องทำงานเห็นสภาพที่นั่งหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ถึงจะรู้สึกตกใจไม่ต่างเจ้านายตนที่มารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นท้องลูกของไตรภพ เขาคิดว่าไตรภพอาจจะไม่สนใจมากมายอะไรแต่ทว่าเขาคิดผิด ใบหน้าที่พยายามเก็บซ่อนนั้นเขาเข้าใจดีว่าตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มพังยับเยินขนาดไหน

“ฉันไม่คิดว่ากลายเป็นฉันเองก็ฆ่าเขา รับรู้ว่ามีเขาก็ในวันที่ฉันทำทุกอย่างพังไปหมดแล้ว!”

“นายไม่ผิดอย่าโทษตัวเองเลยครับ ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ไม่ยอมบอกความจริงกับนาย”

“ใช่สินะ ในเมื่อเธอเกลียดฉันมาก เกลียดสายเลือดของฉันมาก ฉันก็ให้จะเธอท้องกับฉันอีกครั้งให้ได้! คนที่ต้องเจ็บปวดต้องไม่ใช่ฉันคนเดียว!”