รอยรักมัจจุราช

ตอนที่1 หนีไม่พ้น

เสียงอาเจียนดังออกมาจากห้องน้ำในห้องพักแห่งหนึ่งในจังหวัดของภาคอีสาน ร่างหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ปานแก้วจ้องมองตัวเองในกระจกเงาอยู่ภายในห้องน้ำด้วยความเศร้าเสียใจเธอไม่คิดว่าสิ่งที่หวาดกลัวมากที่สุดมันจะเกิดขึ้นจริงอย่างที่เธอกังวล เธอกำลังตั้งท้องลูกของผู้ชายสารเลวคนนั้นเมื่อคิดถึงใบหน้าของผู้ชายที่เธอหนีเขามาสุดล่าฟ้าเขียวหัวใจของเธอก็เจ็บปวดขึ้นมา

สองมือสั่นเทายกขึ้นมาลูบท้องน้อยของตนเองด้วยน้ำตาที่หลั่งรินออกมาอย่างน่าอดสูในบางเวลาเธอยอมรับว่ามีความคิดอยากจะกำจัดก้อนเนื้อนี้ทิ้งไปชะ แต่เพียงแค่คิดภายในใจก็ทรมานขึ้นมา เธอต่อว่าตัวเองสารพัดที่มีความคิดเลวๆ แบบนี้

“แม่ขอโทษ แม่จะอดทนเพื่อลูกนะฮึกฮื่ออออ” ปานแก้วทรุดลงกับพื้นเย็นเฉียบ หญิงสาวหนีทุกคนไร้การติดต่อจากใครๆ รวมไปถึงนารีรัตน์ในตอนแรกการที่เธอตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจแต่ถ้าอยู่ต่อไปหัวใจเธอก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน เรื่องระหว่างเธอกับนารีรัตน์มันไม่มีทางเป็นจริงในยามนี้เธอรู้แล้วว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่เคยรักเธอมากกว่าเพื่อนเลย อีกอย่างเธอเองก็ทนสู้หน้าใครหน้าไหนไม่ได้อีกเธออายจนไม่กล้าเล่าให้ใครฟังสู้หนีทุกคนมาอย่างนี้อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ

ปานแก้วใช้เงินเก็บที่เหลืออยู่เอามาตั้งตัวในชีวิตที่เหลือแต่ในตอนนี้อาการแพ้ท้องของหญิงสาวรุนแรงขึ้นจนไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่างจากเดิมตั้งใจจะเปิดร้านขนมขายผ่านเดลิเวอรี่แต่ทว่าเพียงตีแป้งไม่ทันไรหญิงสาวก็ต้องวิ่งเข้าห้องน้ำมาอาเจียนทันที หญิงสาวจึงหยุดความคิดพยายามหารายได้เสริมทางอื่นแทน

อีกด้านของบ้านหลังใหญ่

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนสูบบุหรี่สายตาจ้องมองผ่านกระจกสู่นอกห้องทำงานด้วยความคิดต่างๆ นาๆ ไตรภพไม่เคยเจ็บใจเท่านี้มาก่อนในชีวิตเมื่อนกน้อยที่เขาคิดจะกักขังไว้สุดท้ายก็บินหนีไปยังไม่ทันได้ต้อนเข้ากรงเสียแล้วมันสร้างความไม่พอใจให้ชายหนุ่มอยู่มาก เสียงเปิดประตูห้องทำงานทำให้ชายหนุ่มหันไปมองผู้มาเยือนมือหนาบี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวหรู

“ทางเราพยายามสืบตามหาครั้งล่าสุดมีคนเห็นคุณปานแก้วอยู่แถวโคราช แต่ในตอนนี้ยังระบุที่อยู่ชัดเจนยังไม่ได้”

“ผู้หญิงคนเดียวถ้าพวกมันจัดการพาตัวกลับมาไม่ได้ก็ลาออกไปช่ะ นี้ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วก็ยังพาตัวกลับมาไม่ได้ไร้ความสามารถกันจริงๆ”

“คุณไตรภพโปรดวางใจครั้งนี้ผมจะลงไปด้วยตัวเองไม่ว่ายังไงผมจะพาตัวเธอกลับมาให้ได้ครับ!” ในเมื่อลูกน้องคนสนิทรับปากชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้าให้ เขาถามตนเองว่าทำไมถึงต้องการให้เธอกลับมาแต่ก็ไม่มีคำตอบสักทีเขารู้แค่ว่าสิ่งไหนที่เป็นของเขามีเพียงเขาเท่านั้นที่ตัดสินใจได้ว่าควรอยู่หรือไปจากชีวิตเขาไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นที่บังอาจหนีเขาไป

วันต่อมาลูกน้องหรือเลขาของไตรภพอย่างศรุตเดินทางมาตามที่คนของตนรายงานไว้เขาให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยอีกแรงถ้าครั้งนี้กลับไปมือเปล่าไม่เป็นผลดีแก่ตัวเขาเองแน่

“มีคนบอกว่าเคยเห็นผู้หญิงในรูปแถวนี้เมื่อไม่กี่วันก่อนว่ะไอ้รุต”

“อืมขอบใจมึงนะไอ้โชคที่มาช่วยกู”

“เฮ้ย ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองว่าแต่เถอะทำไมมึงต้องตามหาตัวผู้หญิงคนนี้ด้วยแฟนมึงเหรอ”

“ไม่ใช่ เจ้านายกูสั่งมามึงไม่ต้องถามมากจะดีที่สุด” ไม่มีใครไม่รู้ว่าศรุตทำงานให้กับใครพอเห็นท่าทางเพื่อนโชคก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาช่วยตามหาปานแก้วอย่างที่เพื่อนขอร้องไม่นานก็รู้ว่าหญิงสาวในรูปอยู่ส่วนไหนในโคราช ศรุตพร้อมลูกน้องอีกสามคนไปนั่งจับตามองว่าใช่ผู้หญิงที่เจ้านายต้องการตัวรึเปล่า พอเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องเช่าแห่งหนึ่งเขาก็จำเธอได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่ตนเคยไปจับตัวมาให้เจ้านายหนุ่ม

(เรื่องของปานแก้ว ไรท์จะไม่ได้ย้อนกลับไปในตอนที่พระนางรู้จักกันนะคะ ไรท์จะเล่าต่อจากที่ปานแก้วหนีไป คนอ่านอย่างงนะคะ เรื่องของนารีรัตน์เป็นนิยายเก่าที่มาแก้ใหม่ส่วนเรื่องนี้ไรท์เพิ่งแต่งได้ไม่กี่ตอน ด้วยการเล่าเรื่องอาจจะแตกต่างกันนิดหน่อยนะคะ ไรท์จะพยายามพัฒนาฝีมือให้นักอ่านชอบมากที่สุด อาจจะยังไม่เก่งมากชี้แนะได้เลยค่ะ ไรท์จะเก็บคำติชมมาพัฒนาต่อไปค่า 

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ) นิยายเรื่องนี้ต่อจากเรื่องวิวาห์ซ่อนรัก