Chapter 2
1056 Words
Chapter 2
Eunice's POV
Habang nakaskay ako ng tricycle pauwi, hindi ko talaga maiwasan ang pagngiti ko ng wagas na abot hanggang sa bumbunan, Paano naman kasi super excited na ko bukas.
Patuloy ang pag-lipad ng isip ko hindi ko namalayan na lumagpas na pala ako sa min. Napa face palm ako. Lutang ka na naman sa sobrang excitement Eunice... sabi ko sa isip ko.
Hindi pwede ito super layo na sa amin 'to nang dumungaw ako sa labas.
"Manong Para!"
Nasa may bandang city na pala ako. hindi ko namalayan yun lumilipad kasi utak ko kanina.
"Manong magkano po bayad?"
"100 pesos miss.." Nanlaki ang mata ko. Patay na.
"Bakit Miss?" Ani Manong nang mapansin na natigilan ako.
Hindi ko talaga alam ang gagwin ko. Wala akong alam na palusot sampung piso nalang ang natitira kong pera. Eto lang naman kasi ang pamasahe papunta at pabalik sa bahay nila Angela. Bakit ba kasi napaka tanga ko. What do I do?
"Miss? Ano na?" Nag-taas na sya ng kilay.
Wala na akong choice bahala na.
"Ah manong Ano Yun Oh? May Lumilipad na dinosaur!" Wika ko sabay turo kung-saan. kahit wala naman talaga. Uto-uto si Manong at lumingon naman.
Sabay karipas ko ng takbo as in talagang binigay ko ang best ko para makatakbo ng mabilis. Nag one-teo-three ako na hindi ko lubos na maiisip na magagawa ko.
Iniatcha ko nalang yong sampung piso at humihingi ng sorry.
"Manong sorry yan nalang talaga ang pera ko!" sigaw ko.
"Hoy! bwisit kang bata ka!" Nag-tangka syang habulin ako. Kalaunan ay hinayaan nya nalang. Wala naman siyang nagawa. May katandaan na rin kasi si Manong at isa pa napaka-bilis bilis kong tumakbo.
Hingal na hingal ako pagkatapos. Ano ba 'to? Mauubos na yata oxygen ko sa lungs.
Umupo muna 'ko saglit sa may tapat ng bar.
Naisip ko kung paano na ako nito? Alas nwebe na ng gabi, Napakalayo nito sa min, Alangan namang lakarin ko? Jesus.
Suddenly may narinig akong lalakeng nagsasalita, naka jacket, naka-cup. Balot na balot idagdag mo pa na may suot syang shades. I tilt my head para kasing namu-mukhaan ko siya.
May kinausap siya driver niya yata ‘yun.
"Manong, bago tayo umuwi idaan mo muna ko sa Greenbelt Subdivision. may dadaanan lang ako." Paalala nya sakanyang driver.
Napaisip ako. Subdivision yun malapit sa min ah. May naisip na 'ko..
Pick up naman tong sasakyan. Kung makisakay kaya ako? halatang hindi kasi ako pagbibigyan mukhang masungit. Dama ko sa kalamigan ng boses nya kanina.
Hindi nalang ako mag papaalam...
Dali- dali akong sumakay sa likod, Na-stretch ng bongga legs ko nang umakyat ako sa likod ng sasakyan. I compose myself afterwards at nanalangin na sana hindi nila ako napansin. Nakahinga ako ng maluwag ng marinig ko na iyong engine at umalis na.
Sa wakas malapit nadin ako thank you god. Habang nakasakay ako di ko maiwasang mag fidget kasi baka mahuli ako at ano nalang ang gawin sa kin.
Biglang nagpreno ng malakas yung sasakyan, Wait! Bakit huminto? Tatalon na sana ako ng biglang...
"Who the hell are you? Nanlaki ang mata nya.
"Kasi po.." Hindi ko sya matignan.
"What are you doing there?" Tanong nya. Tsaka ko na sya binalingan.
Pagkatanggal niya shades niya unti-unti kong naaninagan yung mukha niya! Halos mapalundag yta ang puso ko noong mag-abot ang mga tingin namin.
Si Paolo? Omg. Tinapik- tapik ko pa ang mukha ko. Bigla nya nalang akong binigyan ng nawiwirduhang tingin. I gulp. Totoong sya nga.
Dulot ng excitement nayakap ko sya. Umalingasaw ang amoy nya. Amoy mayaman. Pumikiit ako at sinimantala ang pagkakataon.
Umakyat ang tingin ko sakanya at nakita kong nagsimula ng manliit ang kanyang mga mata.
Kumislap-kislap parin ang mga mata ko. Umariba kasi ang pag fa-fan girl ko hindi na ako nag-isip kung ano man ang magiging reaksyon nya.
Ngunit dala yata ng pag kairita naitulak nya ako.
"Aray ko!" Ramdam ko ang sakit.
"Why did you do that?" Napasigaw sya.
"Sorry ‘di ko lang talaga mapigilan ang sarili ko. fan mo kasi ako.." Ngiti-ngiti ko.
"Wait. Do you know me?" Naging worried ang kanyang ekspresyon. Ofcourse I know you.
"Ofcourse! You are Paolo of D4 right?" Natigilan sya. Iwas na iwas yata syang may makakilala sakanya? Naiintindihan ko kasi sikat sya.
Bigla nalang syang pumasok ulit sa sasakyan.
Hindi man lang ako tinayo? May pagka-suplado pala sya. Sabagay kasalanan ko naman eh.
Pa ika-ika tuloy akong maglakad. Nag-tiyaga akong maglakad papuntang bahay.
Nang makarating na ako ay bigla-biglang sumalubong sa akin si mama at Kuya Nico. Mukhang alala na.
"Anong nangyari sayo? bakit ganyan ka maglakad?"Ani mama.
"Alam mo bang kung saan saan kana namin hinanap ngunit 'di ka namin makita." Dagdag pa nya.
"Saan ka ba pumunta ha? tsaka anong nangyare bakit ganyan ka maglakad?" Alalang wika ni kuya.
"Pinuntahan din namin ang bestfriend mong si Angela, Oo pumunta ka daw sakanila, pero umuwi kana daw. Alam mo bang gusto ko ng himatayin kanina. Juskong bata ka San ka galing?"
Mapakarami parin nilang sunod-sunod na tinanong. "Wait po. Mag-eexplain ako."
"EH ANO BA KASING NANGYARE?" Nagsabay pa sila ng sinabi.
"Pauwi na talaga ako kanina, Pero habang nakasakay ako sa tricycle, lumilipad-lipad utak ko, di ko namalayan na lagpas na pala ako sa atin dahil nalaman ko na may concert pala D4 bukas." I explained sabay kamot sa ulo.
"Tanga mo!" Ani kuya.
"Kuya naman syempre, excited ako." Ngumuso ako
"Oh tapos Anong nangyare bat di ka nakauwi kaagad?"
"Kasi diba lagpas na lagpas na'ko napunta ako sa may bar dun sa city, tapos nakisakay ako dun sa isang pick-up, kase papunta naman sila sa Greenbelt sibdivision which is way yun papunta sa tin. kaya nilakasan ko na ang loob ko na makisakay kahit di nila alam. Tapos nakita nila ako. eh di ko naman alam na si Paolo yung lalakeng yun, fan na fan niya ko alam niyo naman yun di ba? Kaya niyakap ko siya ng pagka higpit-higpit, tinulak niya ko ng napakalakas, kaya eto, nadislocate yata buto ko." Dag-dag ko pa.
"Dapat hindi niya ginawa yun sayo! fan ka eh di siya marunong magmahal ng mga fan niya." Alalang sabi ni mama at hinawakan nya ko.
"Okay lang naman yun. atleast nayakap ko siya ng napakatagal."
"Baliw ka talaga, tara na nga sa loob. lagyan natin ng yelo yan, baka napilay pa yan."
"Hindi ma, medyo okay na."
"Tara na tignan ko."
Pagpasok namin ng bahay, linagyan agad ng yelo ni mama yung bugbog ko, pati mga gasgas sa legs ko.tapos kumain na din ako pagkatapos, at naligo na.
Habang nakahiga ako, ‘di ko maiwasang hindi ngumiti ng malapad.
Kahit hindi maayos ang first meeting naming face to face ni Paolo, Ayos lang, ang importante, na hug ko siya ng mahigpit. I grinned at the thought.
- Writer
