BUZ

DÖNMÜŞ ✈️

Buğlem Yaren Kara'dan

"Söyleyin hadi ," dedim .

Yaman boğazını temizledi .

"Türkiye ’ ye dönmüş ."

Biliyordum ki ben . Ruhum , benden izinsiz yine gözyaşlarımı doldurmuştu . Gözyaşlarıma inat kocaman bir kahkaha attım . Öyle bir kahkaha attım ki, kalbimin yaralarının acısı duyulmasın istedim . Çocuklar bana şaşkınca bakıyorlardı . Yüzümü en ifadesiz şekle bürüdüm ve :

"Biliyorum ," dedim sadece . Bu sefer şaşırma sırası onlardaydı .

"Nasıl ?"

Alper ve meraklı bakışlar benim üstümdeydi .

"Gelirken karşılaştık . Ve ayrıca bunu söylerken neden gelirdiniz ?" diyerek ortamı yumuşatmaya çalıştım .

Ellerimi ' aman ' dercesine salladım .

"Karşılaştık işte , elbet karşılaşacaktık . Ha bugün, ha yarın . .. Ne fark ederdi ?"

Umursamazca konuşuyordum . Umursamıyordum zaten. Yıllar geçmiş üstünden. Kafamı karıştıran bir şey vardı; kendini tanıtması garipti .

Hem de çok garipti. Elimi başıma götürerek kaşıdım . Bu beni düşünmeye zorluyordu ki Yaman Aras ’ ın konuşması ile düşünce âleminden çıkıp onlara döndüm.

“Bilmiyorum ki neden döndüğü,” diyordu.

Yaman Aras neyi bilmiyordu ? Kendimi bir anda onu merak eder halde buldum ve :

“Neyi bilmiyorsun ?” dedim.

“Selen, ‘ neden döndüğünü biliyor musun? ’ dedi de,” dediğinde,

Didem ,

“Şirketlerin başına geçecek galiba,” dedi.

Alper ise,

“Yurt dışında bir üniversite daha okumuş diye duydum ,” diyordu .

Algım onlardan kaymış durumdaydı . Bir gerçekle daha yüzleşmiştim : O gerçekten dönmüştü. Bedenim bana bugün haber vermişti ; ben anlayamamıştım .

Kaşlarımı çattım . Neden aradan beş yıl geçtikten sonra ? Onca kalabalığın içinde gerçekten yalnızmışım gibi hissettim . Etrafımda konuşulan konu beni ilgilendirmiyordu . Neden ondan bahsediyorduk ki hâlâ ?

Konuya bodoslama dalarak :

“Bence artık onu bıraksanız . . . Rahatsız oluyorum artık . Neden döndüğü beni ilgilendirmez . Ama sizler arkadaşınız ile görüşmek isterseniz saygı duyarım, ama benim yanımda artık onun konusu açmayın,” diyerek bizimkileri uyardım.

“Ah, haklısın kuzum . Bir anda biz de kendimizi kaptırdık ,” diyen Didem ’e baktım . Gerçekten mahcuptu .

Konuyu değiştirmek amaçlı :

“Can Karaman yakında benim klinikte işe başlayacak ,” dedim .

“Aa, çok sevindim !” diyen Selen ’ in yüzüne kocaman bir gülümseme yerleşti .

Yaman,

“İyi insanlar. İsviçre’ye gittiğimizde çok güzel ağırlamışlardı bizi ,” dedi .

Selen ' in elini gergince tutmuştu bir şey saklıyor gibiydi ama bir şey demedim

“Bir şey soracağım . Türkiye ’ ye neden dönüyorlar ?” diye sordum .

“Sanırım danışanı için dönüyor . Ben de tam olarak bilmiyorum ,” dedi .

“İyi bari , klinik biraz para görür,” dedim.

“Yuh yani Buğlem ,” diyen Selene göz devirdim .

“Ne olmuş yani ? Kızım bu devirde para önemli ,” dedim Yamana dönüp:

“Danışmanlık yaptığı kişi inşallah zengindir ,” deyip güldüm .

“Ah bu gençlik . . . ” diye ağıt yakan Alperen ’ le hep birlikte güldük .

Sonra canlı müzik için birkaç kişi gelmişti . Gözümün önünde canlanan görüntüyü kafamdan atıp sahneye odaklandım . Şarkı Emre Aydın’a ait bir şarkıydı.

Şarkıya dalıp gitmiştim , şarkıyı mırıldanmaya başladım :

🎶 Tebrikler, kurtuldun bak bizden

🎶 Kolay olmadı ama bitti, tebrikler

🎶 Çok istedin, çok uğraştın, bitti… Tebrikler.

Şarkı söyleyen çocuk bir anda yanıma gelip mikrofonu elime uzattı . Ben hayır anlamında kafamı salladım ama çocuklar ayağa kalkmam için alkışlamaya başladı . Ayağa kalktığımda şarkının nakarat kısmını söyleyecektik :

🎶Yok çıkmıyor sesin kör kuyunda

🎶Benden aldıkların neden benden fazla

🎶Yok yapamam, kalamam kör kuyunda

🎶Benden aldıkların neden benden fazla?

Mikrofonu çocuğa verip sahneden kaçar gibi uzaklaştım.

Gözlerimin önüne bugün geliyordu . Sahi, beni nasıl tanımamıştı ? Derin bir nefes alarak ,

"Bu beni ilgilendirmez ," diyerek arkadaşlarıma odaklandım . Benim için şimdiki zaman daha kıymetliydi .

❄️❄️❄️❄️

Sonunda eve gelmiştim . Yorucu bir günün ardından sığınağıma gelmiştim . Kendimi koltuğa attığım sırada , kedim üstüme çıkmıştı . Bir yandan fıkırdıyor, bir yandan da yüzümü yalıyordu . Anlaşılan beni çok fazla özlemişti . Ellerimi onun başına götürerek okşamaya başladım .

Bir anda ters dönerek elimi patilerinin arasına almış , ısırmaya çalışıyordu . Onun bu hareketine güldüm . Kendimle biraz oynadıktan sonra yulara çıkmaya çalışırken kapı çaldı .

Kapıya yönelip kapıyı açtım ama kimseler yoktu . Sadece siyah bir zarf vardı ve benim ismim yazıyordu . Her yıl gelen mektup , bu sefer vaktinden önce gelmişti .

Zarfı açtığımda, bugün onunla karşılaştığım zaman çekilmiş bir fotoğraf vardı . Ellerim titremeye başladı . Derin bir nefes aldım , fotoğrafın arkasını çevirdim .

“Gelecek demiştim .”

Eskimeyen yaralar gün yüzüne çıkmak için zamanını bekliyordu ....