BUZ

Denizin Mavisi 🌊

Buğlem Yaren Kara'dan

“Buğra Deniz Soysal ,” diyerek elini uzattı .

Anlamaz gözlerle ona bakarken ellerim , benden habersiz ve bir o kadar titrek şekilde onun elini buldu . Öyle ki bir anda vücudumda bir dalgalanma ve başımdan sıcak ve soğuk suyun aynı anda dökülmesiyle oluşan bir his vücudumu sarmıştı . Ellerim, ellerinin içindeydi . Hâlâ kendime gelmemle onun ellerinin arasından çekmem bir oldu . Bir anda vücudumda oluşan bu boşluk hissiyle gözlerimi gözlerine tekrar çevirdim .

Ben neden az önce kendimi tanıtacaktım ? Beni tanımıyor muydu ?

Bu da neydi böyle ? Hem şaşkın hem de bir o kadar sinirlenmiştim . Kaşlarım çatık bir şekilde bakarken , o da aynı şekilde bana şaşkın bir ifadeyle bakıyordu. Bu neydi aramızda ? Garip bir elektrik vardı . Gözlerini kısmış bir şekilde bana bakıyordu . Ve yine o ifade !

Kendimi tanıtmamam onun hoşuna gitmemişti anlaşılan ki tekrar konuştu :

“Kendinizi tanıtmayacaksınız herhalde ?” diyerek ,

beni kendimi tanıtmaya zorluyordu . Fakat ben onun bu isteğini yerine getirmeyecektim .

Ona cevap olarak ,

“Kusura bakmayın , tamamen benim hatam . Önüme bakmalıydım ,” diyerek hızlıca yanından uzaklaştım.

Bu da neydi böyle ? Dünyada insan mı kalmamıştı da bu havada onunla karşılaşmıştım ?

Hızlı adımlarla o caddeden uzaklaştım .

Gözlerim, benden izinsiz gözyaşlarını hazırlamış bir şekilde akıyordu .

“Neden ?” dedim. “Neden şimdi ?”

Hızlıca buradan uzaklaşmalıydım .

Geldiğim sahil kenarına oturdum ve derin bir nefes aldım. Sakinleşmem gerekiyordu . Kalbim sakinleşmeliydi her şeyden önce .

Öyle bir dalmışım ki denizin mavisine, bir anda biri yanıma oturmuş ve o kişinin sesiyle irkildim :

“Yalnız olmak nasıl bir histir biliyor musun ?” dedi .

Anlamaz gözlerle baktım . Ben sadece denizin mavisine, derinliğine dalmış birisiydim sadece .

Yanımdaki kişi devam etti :

“Denizin mavisine dalmış bir yalnızlık . . . Öyle derindir ki dikkat et .”

Kısa bir an sustu ve devam etti :

“Yalnız olmak insanın hem çok istediği hem de istemediği bir şeydir .

Bazen öyle bir an gelir ki onca kalabalığın içinde yalnız hissedersin .

Ama bu daha nicedir . İnsanları tanıdıkça daha çok nefret edersin .”

Sustu kısa bir süre , derin bir nefes aldı .

Hiçbir şey demeden benimle denizi izledi .

Deniz benim için sakinlikti , huzurdu .

Sanki bütün dertlerimi yutuyordu . Gerçi beni sakinleştiren , ruhuma huzur veren yegâne şeylerden birkaçıydı .

Dudaklarım açılır gibi oldu fakat tek bir kelime dahi çıkmadı .

İkimiz de sustuk .

Bir yabancıyla oturmak garip gelse de sustum . Belki de en büyük cevap suskunluktu .

Yanımdaki adam hiçbir şey demeden yanımdan kalkıp gitti .

Ben sahil kenarında öylece kalakalmıştım .

Kalbimin bana itiraf edemediklerini hiç tanımadığım bir adam tercüme etmişti .

Benim kalbim ve ruhum da hastaydı .

Bu bir gerçekti . Kimi kandırıyordum ki ben ?

Gerçi sadece yaşıyordum .

Ölüden de farksız değildim .

Bir o kadar kendime yabancıydım .

Kendimi daha keşfedememiş , yaralı bir insandım .

Bir anda irkildim . Telefonum çalıyordu ve arayan

Alin ’di .

Kendimi silkeleyip ayağa kalktım . Fazla düşünmüştüm .

Kendim hakkında fazla düşünmek zararlıydı .

Derin bir nefes alarak çalan telefonumu açtım :

“Efendim ?”

Sesim yorgun, bir o kadar ruhsuzdu .

Ruhsuzdu çünkü sürekli kanayan yaraya tampon yapan bir bedene sahiptim .

Sessizce Alin ’ in cevap vermesini bekliyordum .

“Sonunda açabildin Buğlem Hanım .”

Sesi sitemli , bir o kadar da endişeliydi .

Telefonu kulağımdan çekip saate baktım .

Saat 15 .00 ’ ti ve ben saatlerdir burada oturduğumu anca fark ediyordum .

Telefonu kulağıma tekrar götürerek cevap verdim :

“Geliyorum ,” diyerek kapattım telefonu .

Eğer kapatmasaydım , gelene kadar bin bir laf sayacaktı bana . Eminim .

Geldiğim yöne doğru tekrar hızla yürüdüm .

O sırada bir ağacın arkasında bir silüet gördüm .

Kafamı şu an orada beni izleyene takamayacaktım .

Hızlı adımlarla bizim mekâna doğru yürümeye başladım .

Mekâna geldiğimde hızla içeri girerek bizimkileri aramaya başladım .

Kızları görünce direkt yanlarına doğru yürümeye başladım .

Bir yandan adımlarımı yavaşlattım .

Boğazımı gıcırdatarak ses tonumu düzenledim ve derin bir nefes aldım .

“Geldim ,” diyerek sandalyeye oturdum.

Kızlar , gözleri kısık bir şekilde bana bakıyorlardı.

“Neden geç kaldın ?” diyen Didem ve ardından :

Alin :

“Ve telefonu neden suratıma kapadın ?”

Cevap beklerken ellerimi “bilmem” dercesine kaldırdım .

“Bu seferki konu nedir ?” diye sordum.

“Yaman Aras ,” diyen Selen’e gözlerimi devirdim.

Yine mi bu konuydu . . .

Selen , üzgün gözlerle bana bakıyordu.

Gözlerimi onda gezdirirken ilk kez görüyormuşçasına süzdüm .

Kumral bukle saçları vardı. Ona tezat ela gözleri, hafif kalkık burnu ve yuvarlak yüzü çok tatlı dursa da, ela gözleri hüzünlüydü .

Üstüne siyah balıkçı kazak, altına siyah bir etek giymişti .

Ayakkabıları ise siyah topuklu bottu .

Takı olarak siyah bir saat takmıştı .

Hafif makyajını, kırmızı rujla tamamlamıştı .

Selen ’ in sesiyle kendime gelmem bir oldu:

“İlk kez görüyormuş gibi inceliyorsun beni, hayırdır ?” dedi gülerek .

“Kombinini inceliyorum . Aferin sana , seni Buğlem Yaren Kara onayıyla uğurluyoruz. Bu etabı geçtin .”

diyerek güldüm .

Kızlar da benimle gülerken Selen tekrar konuştu :

“Yaman Aras . . .” diyerek elleriyle yüzünü kapadı.

“Olay ne ?” diyerek dikkatimi tekrar Selen’e yönlendirdim.

“Orman bakışlım . . . Aşığım bu çocuğa .”

Yeni bir şey değildi . Ne zaman kavga etseler bana gelirdi .

Tabii yanında ek paket olan Alin ve Didem’le birlikte .

Bundan şikayetçi miydim ?

Bazen .

Ama iyi ki hayatımda bu üç kız var .

Gözlerimi devirerek :

“Evet, devam et . Yine ne oldu? ”

Derin bir nefes aldım.

Yahu psikoloğum diye bu yapılmazdı bana.

Elimi açarak Selen’e uzattım .

“Ne ?” dedi , anlamamıştı beni .

“Para peşin ,” dedim , tebessüm ederek .

Selen:

“Yuh ! Arkadaşından da para almazsın be !”

diye bana çemkirirken kendimi tutamayarak güldüm .

Keyfim yerine gelmişti . Ruhuma bir nebze mutluluk akıyordu .

Kızlar ise beni izliyordu .

Yüzlerinde bir tedirginlik vardı ve kendi aralarında

kaş göz işareti yapıyorlardı .

Anladım.

O an anladım bir şeyler ters gidiyordu .

O sırada Yaman ve Alper’in sesini duydum .

Kafamı çevirmedim . Sakince bekledim .

Beni neyin beklediğini az çok . . .

Ah , yok . Neyin beklediğini biliyordum .

Kalbim tekrar sıkışmaya başlamıştı .

Midem bulanıyor ve başım dönüyordu.

Sessizce bekledim .

Çocuklar yanımıza oturmuştu fakat kimseden ses çıkmıyordu .

Alper bir şey söylemek istedi ama sustu .

Kızlar kendi aralarında bakışıyordu .

Böyle olmayacaktı .

Boğazımı temizleyerek, işaret parmağımı Selen ve Yaman arasında götürüp :

“Konu siz değilsiniz, değil mi ?”dedim .

İkisi birbirine baktı .

Derin bir nefes aldım .

“Söyleyin hadi . . .” dedim.