Buğlem Yaren Kara’dan
Nare annem gözlerini kısmış öfke ile bize bakıyord: Bora’ya dönüp
“Bora , babana söyle , yarın akşam bekliyorum kendisini ,” dedi ve ardından dudaklarını büzüp , gözlerini kıstı .
“Giderken şu oğlanı da götür , gözüm görmesin !”
Sert adımlarla balkonu terk etti . Topuk sesleri merdivenlerde yankılanırken içimde sanki bir cam kırılmıştı . Bize ait olan bu balkonda , rüzgâr aniden yön değiştirmiş gibiydi .
Bora , yüzündeki muzur ifadeyi hiç bozmadı . Başını hafif yana eğip , dudaklarında belli belirsiz bir gülümsemeyle ,
“Bari biraz daha bekleseydiniz ,” dedi .
Bir şey demeden arkasını dönüp gitti .
O an içimi tarif edemeyeceğim bir utanç kapladı . Yüzüm yanıyordu sanki . Kalbim , göğsümün içinde bir yerlere saklanmak istiyor gibiydi . Göz göze gelmeye cesaret
