PSYCHOPATH
906 Words
I'm Elle, A college student.
Lahat ng tao tingin sakin ay kamalasan..
Dahil lahat ng nadikit sakin namamatay.
Nag simula ito nung nag transfer ako sa school napinapasukan ko ng mag simula akong mag college.
Yung teacher kong muntik nakong pag nasahan, namatay kinabukasan.
Mga lalaking umaamin sakin, namatay rin kinabuksan.
At lalo na boyfriend ko..Ang sabi ng mga pulis ay nag bigti.
Ngunit hindi ko naniniwala dahil sa sunod sunod ang mga pagpatay sa mga ng yayari.
Ang sabi naman ng iba ay ako daw ang gumagawa ng pag patay..
Wala na saking gustong lumapit o makipag kaibigan.
Hanggang sa may isang lalakeng lumapit sakin na nakangiti ng matamis.
"Hey miss"
Hindi ko ito pinansin at agad nakong nag lakas papa alis at ramdam kong sumunod ito sakin.
"Teka lang miss!"
Dahil sa pag sigaw neto ay mapukaw samin ang attensyon ng mga student.
"Tol wag kang didikit dyan!"
"mamamatay kalang"
"Oo nga!"
Sigawan ng mga tao, Napayuko nalang ako at mabilis ng tumakbo papaalis.
————
Kinagabihan, Naisipan kong pumuntabsa 7/11 para bumili ng makakain, Dumao ako s isanh iskinita malapit, Walang ka tao tao at lalo na sobrang dilim dahil hindi naman gaanong kaliwanag ang mga ilaw dito.
Natigilan nalang ako ng may marinig akong sigaw ng lalake.
"Huwagggg!" Napalingon ako dahil sa pamilyar sakin ang boses.
Dali-dali kong tumakbo paparoon kung san ng gagling ang boses nung lalake.
At dun nalang ako napatigil ng makita ko yung lalake sa school na nakahandusay sa lapag..at duguan.
Bakit ganon?! Hindi ko makagalaw...hindi ako maka sigaw, Yung mga tuhod ko parang naging bato.
Dun ko nalang napag tanto na may lalaking naka tayo malapit sa kanya, Uniform samin?..S-siya bayung napatay?
Dahan dahan akong umantras ng biglang tumunog ang talamsik ng tubig na natapak ng sapatos ko kaya napalingon ito sakin.
At dun kona lang siya namukaan..Siya yung lalaking tumulong sakin nung muntikan nakong pagdiskitahan ng teacher ko..
Dahan dahan itong humakbang papalapit sakin, Ramdam ko ang pag kanginig ng aking katawan at kalamnan.
"H-huwag..." Tanging katagang lumabas sa aking bibig.
Nakanginga naman ako ng tumigil ito sa pag hakbang at nakatitig lang sakin.
"I-ikaw..ba ang napatay?" Ang tanga mo! Nakita mo na ngang pinatay niya yung lalake at may gana kapang magtanong eh mamamatay kana!
"Oo" tanging sagot neto at dahan dahan niyang inalapag sa sahig ang kanyang dalang patalim.
"Ngunit hindi kita sasaktan" Nakakaramdam ako ng inis..Nakakaramdam ako ng Galit! Ngunit nasasamahan yon ng takot!
"Bakit...bakit moba ginagawa toh?! Alam mo ba ang hirap ng walang kaibigan at kinamumuhian?!" Inis na pag tatanong ko.
"Eh ikaw...alam moba kung pno makaramdam ng pagmamahal?" Waang emosyon netong pag kakasabi.
Tinignan ko siya ng may pagtataka at laking gulat kong nasa harapan kona agad siya.
"Kase ako...oo, I love you..I can't think straight kapag my umaamin sayo, Hindi ako makapakali at kusa ng gumagalaw ang katawan ko, Anong ginawa mo sakin...mahal na mahal kita" Nagulat pako sa sinabi niya at bigala nalang niya akong niyakap.
Sa inis ko ay bigla ko siyang tinulak, Wala nakong pake kung ano mang yari..
"Kahit kelan hindi ako mag mamahal ng Mamamatay taong kagaya mo!"
Kita ko ang sakit sa kanyang mga mata, Nakaramdam ako ng awa ng bigla niyang Pinahiran ang tumulong luha at pilit na ngumiti.
"p-pasensya na..." tanging pag ani neto at tumalikod "hindi pa siya patay.."
nakaramdam ako ng pag sisisi sa sinabi ko ng mag lakad na eto pa alis, Dali dali nalang ako pumunta sa Lalaking nakahandusay at agad agad na sumigaw upang humingi ng tulong.
————
wala akong pinag sabihan sa ng yari at buto nalang walang ma alala yung lalaki sa ng yari sa kanya.
pero kinabuksan may mga pulis sa school, Ng laking gulat kong makita ang lalaki kagabi na naka posas at nakayuko.
"Siya pala yung napatay.."
"oo nga.."
"Na guilty ako sa sinabi ko kay elle"
"dapat diyan mamatay!"
sigaw at bulungan ng mga student.
napatingin ito sakin at ngumiti, Napaluha nalang ako ng ipinasakay siya sa sasakyan at umalis.
————
Naging normal na ang buhay ko..Ngunit wala pa rin akong kasintahan o nobyo
29 nako at may maayoa at normal ng buhay.
Nakaupo lang ako sa isang parke at nag babasa ng libro, Ng may humarang ditong bulaklak kaya inangat ko ang tingin ko.
"Para sayo binibini!' Nakangiting ani ni Wayne, yung lalaking muntik ng mamatay sa ng yati noon.
"dadalawin moba si Noel sa kulungan?" Napalingon nalang ako kay Wayne at ngumiti ito ng matamis.
"alam ko ang mga ng yari..Narinig ko rin ang pag uusap ninyo nung gabing yun, Nag maang maangan nalang ako ng walang alam dahil sa naiintindihan ko si Noel, sa buong buhay niya lagi na siyang binubuyo gawa ng iba siya satin, at isa pa pag sinabi kong alam ko ng yari, baka kamatayan na ang ipatong dun noh" pag papaliwanag ni Wayne na ipinagtaka ko.
"Iba?"
"oo..hindi siya nakakaramdam ng emosyon" Naalala ko bigla ang pag patak ng luha niya at kung pano ko nakita ang kalungkutan sa kanyang mga mata, Kaya imposible ng sinasabi niya.
"dadalawin moba?" pag tatanong muli ni Wayne kaya agad akong napailing "hindi ko kaya".
"kung ganon siya nalang ang dadalaw sa iyo"
Napalingon ako kay waynena nakatingin sa ibang dereksyon kaya napatingin ako roon.
napatayo ako at nakaramdam ang saya at lungkot ng makita ko ang lalaking ilang taon ko ng hindi nasilayan.
"Masaya akong makita kang muli.."
- Writer
