Pagmamay-ari Siya ng Mafia

~ Alexa ~ "Magandang umaga, ubod ng gandang dilag!" Narinig ni Alexa Rodriguez ang malutong na boses ng kanyang ina nang makapasok siya sa kusina. Ang kanyang ina, si Marina, ay nakatayo sa ibabaw ng masikip na counter ng kusina sa kanilang maliit na apartment, inayos ang isang masarap na tuna sandwich at inilagay ito sa loob ng isang brown na bag. "Magandang umaga inay. Anong ginagawa mo?" sagot ni Alexa. "Ipinaghanda kita ng tanghalian para sa paaralan," “Ma, wala na po ako sa school. Naka-graduate na ako last month," “Oh,” napatigil kaagad si Marina sa kanyang ginagawa. Hindi niya naalala na ang kanyang magandang anak na babae ay 18 na at nagtapos na ng high school. "Ayos lang, kukunin ko pa rin," matamis na sabi ni Alexa. Nakaramdam siya ng lungkot at kinuha ang brown na paper bag, pinasok ito sa loob ng kanyang backpack. "Salamat inay," "Walang anuman," nakangiting sabi ni Marina. “Nga pala, anong ginagawa ni Gareth sa bahay? Hindi ba dapat nasa New York siya ngayon?" "Nay, nag-drop out si Gareth sa kolehiyo," matiyagang paliwanag ni Alexa. "Anong ginawa niya?" Napabuntong-hininga si Marina na parang ito ang unang beses na narinig niya ito. "Bakit?" Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Alexa. Hindi ito ang unang pagkakataon na kailangan niyang magpaliwanag sa kanyang ina tungkol sa mga nangyayari sa bahay. Mula nang ma-diagnose si Marina na may Alzheimer noong nakaraang taon, ang kanyang memorya at kalusugan ay lumalala. Si Marina ay ganap na huminto sa pagtatrabaho at ang nakatatandang kapatid ni Alexa, si Gareth, ay huminto rin sa kolehiyo at umuwi na sa bahay upang matulungan niya sila. "Walang dahilan, sa tingin niya ay hindi para sa kanya ang paaralan," pagsisinungaling ni Alexa. Alam niyang masama ang loob ng mama niya kapag sinabi niya ang totoong dahilan. Ang pamilya Rodriguez ay nahihirapan sa pananalapi sa nakalipas na ilang taon, lalo na noong namatay ang ama ni Alexa. Hindi palaging ganito kahirap ang buhay para sa kanila, lalo na noong bata pa si Alexa. Siya ay talagang ipinanganak sa isang middle-upper class na pamilya. Si Jaime Rodriguez ay isang matagumpay na negosyante sa isang maliit na bayan sa Manila. Sina Alexa at Gareth ay namulat sa magandang pamumuhay sa kanilangpaglaki, ngunit nagbago ang lahat noong labintatlong taong gulang si Alexa. Nais ng kanyang ama na palawakin ang kanyang negosyo, at gumawa siya ng di magandang deal sa negosyo sa ilang makapangyarihang tao sa Englatera. Ang mga taong ito ay nilugi ang negosyo ng kanyang ama sa huli. Bumagsak ang negosyo kaya ang kanyang ama ay nanghiram ng pera sa napakaraming tao para lang magsurvive ang pamilya. Sa huli, kinailangan ng ama ni Alexa na ibenta ang kanilang tatlong palapag na bahay, lahat ng kanilang mga sasakyan at ari-arian, at lumipat sila sa isang maliit na paupahang apartment sa Manila. Hindi nakatulong nang nagkasakit si Jaime at hindi siya nakapagtrabaho para maitaguyod ang kanyang pamilya. Kinailangan ni Marina na magtrabaho sa mga pabrika. At sa wakas, hindi na kinaya ni Jaime Rodriguez. Isang araw, sinabi niyang pupunta siya sa tindahan, ngunit nabangga at nahulog niya ang sasakyan sa bangin sa highway. Namatay siya na iniwan ang kanyang pamilya na may malaking utang at iilang pera sa seguro. Sa sandaling si Alexa ay naging labing-apat na taong gulang, nagsimula siyang magtrabaho sa mga tindahan ng ice cream o mga tindahan ng kape upang tumulong sa pamilya. Si Gareth, na dalawang taong mas matanda, ay nagsimulang magtrabaho sa isang lokal na bar na pag-aari ng matandang kaibigan ng kanilang ama, ang The cafebar. Sa sandaling si Gareth ay naging 18, nakakuha siya ng scholarship para mag-aral sa UST. Tuwang-tuwa si Marina para sa kanya at nangako siya na makakakuha siya ng magandang edukasyon para makabalik ang kanilang pamilya sa dati. Sa kasamaang palad, makalipas lamang ang dalawang taon, ang kalusugan ni Marina ay nagsimulang bumaba at napunta sa Alzheimer's. Senior pa si Alexa noon sa high school. Alam ni Gareth na responsibilidad niya bilang panganay na anak na bumalik at tulungan ang kanyang pamilya, kaya umalis siya sa UST at bumalik sa kanilang bahay. Binalikan niya ang dati niyang trabaho sa The cafebar, maliban sa marami rin siyang ginawang side hustles, ang uri ng trabaho na hindi kailanman babanggitin ni Alexa sa kanyang ina. "Oh, kaya iyan ang dahilan kung bakit si Gareth ay nasa bahay kamakailan," tumango si Marina sa kanyang ulo. “Oo, nag-drop out siya nuong nakaraang taon pa, inay. Simula nuon, umuwi na siya dito," "Ah... Ganun pala..." sabi ni Marina. Matamis na ngumiti si Alexa, ngunit alam niyang kailangan niyang ipaliwanag muli ito bukas ng umaga. "Anyway, kailangan kong magtrabaho. Tawagan mo po ako kung may kailangan ka o kaya e-check mo sa mga poster,” sabi ni Alexa habang kinukuha ang mga gamit niya sa kitchen counter. "Okay mahal. Magsaya sa trabaho," "Mahal kita inay," "Mahal din kita, malambing kong dalaga," Hinalikan ni Marina ang pisngi ng kanyang anak at pumunta si Alexa sa pintuan. Tiningnan niya ang repleksyon niya sa salamin ng dalawang segundo bago siya lumabas. Mahaba ang maitim niyang kayumangging buhok, maputla ang mukha, ngunit kumikinang ang kanyang mga mata na kulay ube-asul. Kung mayroon siyang mas maraming oras sa umaga, naglalagay siya ng ilang pampaganda, ngunit walang oras para sa kasiyahan. Ang kanyang shift sa lokal na coffee shop ay magsisimula sa loob ng labinlimang minuto at dapat ay nasa labas na siya ngayon. Kaya walang dalawang isip, nagkibit balikat si Alexa at lumabas na ng bahay. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Paglabas ng bahay, mabilis na tumakbo si Alexa patungo sa hintuan ng bus at naabutan niya ang paparating na bus na papunta sa downtown. Pagkaraan ng sampung minutong biyahe, dumating siya sa kanyang hintuan at nagtungo sa coffee shop. Sa loob ng ilang minuto, sinuot na ni Alexa ang kanyang apron at siya ay namamahala sa rehistro sa coffee shop. “Welcome sa Urban Cafe, ano ang maisisilbi ko sayo ngayon?” Binati ni Alexa ang kanyang unang customer sa araw na iyon. Ito ay isang linya na sinasabi niya nang maraming beses sa kanyang buhay, kaya kusa nalang itong lumalabas na parang reflex. Hindi na niya kinailangan pang tumingin sa rehistro, pagkarinig palang sa kanilang orders ay e-pupunch niya ito at mabilis na gagawin ang mga ito. “Alexa? Alexa Rodriguez?" sabi ng babaeng nakatayo sa harapan niya. Tumingala si Alexa mula sa rehistro at nakita ang isang pamilyar na mukha. Babae iyon na halos kasing edad niya at maaaring nakita na niya ang babaeng ito sa paligid ng paaralan. "Oh hey. Ikaw si... Asthrid, tama ba?" “Oo, sabay tayong kumuha ng AP Calc!” “Tama, kamusta ka na?” Ngumiti si Alexa. “Okay ako. Kasama ko sina Joshua at Junela. Naaalala mo sila?" Lumingon si Asthrid sa mga salamin na bintana at kumaway sa mga kaibigan niyang nakatayo sa labas. “Guys, tingnan nyo oh, si Alexa! Valedictorian natin!" “Yay…” Natatawang kinakabahan si Alexa at kumaway sa mga tao sa labas. Kumaway din ang mga ito sa kanya at nag-'hi'. "Pumupunta ako dito palagi, hindi ko alam na dito ka nagtatrabaho," sabi ni Asthrid. “Halos araw-araw lang,” ibinalik ni Alexa ang mga mata sa rehistro. "So ano order mo?" "Iced latte please," “Coming,” Ipinindot ni Alexa ang order at lumingon sa coffee station. Ang kanyang mga kamay ay mahusay na gumagana sa makina ng kape. Gusto niya ang amoy ng sariwang giniling na kape. Nalaman din niyang ang paggawa ng mga kape ay isang therapeutic act. Mas gusto niya kung hindi siya kinausap ng mga ito, ngunit hindi iyon alam ni Asthrid. Masyado siyang nasasabik na makatagpo ng isang kaibigan sa high school, kaya patuloy siyang nakikipag-chat. "Hindi ako makapaniwala na tapos na ang high school. Ikaw ba?” sabi niya. “Mabilis ang panahon,” maikling sagot ni Alexa. "Alam ko, excited ako sa college. Pupunta ako sa De la Salle University," "Magandang paaralan ang De la Salle University, congratulations," “Salamat. At narinig kong nakakuha ka ng full-ride na scholarship sa Harvard. Totoo ba yan?" "Oo," “Napakagaling niyan! Kailan ka aalis?" "Hindi ako pupunta sa Harvard," "Ano?" Napakalakas ng tili ni Asthrid, napalingon sa kanya ang mga tao sa malapit. “Kinailangan kong tanggihan ito,” simpleng kibit-balikat ni Alexa. "Tumanggi ka sa isang full-ride na scholarship sa Harvard?!" “Oo. Gusto kong pumunta, ngunit masyadong malayo dito sa Pilipinas. Kailangan ako ng nanay ko,” isang mahinang ngiti ang ibinigay niya kay Asthrid at binalik ang tingin sa ginagawang kape. “Aw. Napakabuti mo talagang anak,” nag-pout si Asthrid at napabuntong-hininga. "Hindi ko alam kung magagawa ko iyon kung ako sayo," "Eto ang ice latte mo. 250 pesos,” nilagay ni Alexa ang inumin sa counter. “Eto ang bayad… Keep the change,” inabot ni Asthrid sa kanya ang liman daang piso na perang papel. "Salamat," Kinuha ni Asthrid ang inumin at ngumiti. Magalang na ngumiti si Alexa at ibinaling ang atensyon sa susunod na customer. Kinuha ni Asthrid ang pahiwatig at nagtungo na siya sa labas. “Kumusta, maligayang pagdating sa Urban Cafe, ano ang maibibigay ko sa iyo?” * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Natapos ang shift ni Alexa sa coffee shop bandang 5 PM. Pagod siya sa buong araw na nakatayo, ngunit hindi pa tapos ang araw. Mabilis siyang naghapunan bago sumakay sa isa pang bus, sa pagkakataong ito ay patungo siya The cafebar sa Makati City. Mula nang makatapos siya ng high school at hindi siya mag-aaral sa kolehiyo, naisipan ni Alexa na punuin ang kanyang oras ng trabaho hangga't kaya niya. Hindi lang kailangan ng kanyang ina ang pera para sa pagpapagamot, ang pamilya Rodriguez ay may utang pa rin sa maraming tao ng malalaking halaga. Kailangan niyang gawin ang kanyang bahagi upang tumulong sa anumang paraan na magagawa niya. Dumating si Alexa sa The cafebar bago mag-alas-7. Ang cafebar ay isang magarbong western saloon-style bar na nasa paligid mula noong 1980's. Ang may-ari, si Rogelio, ay isang mabuting kaibigan ng tatay ni Alexa dahil magkasama silang lumaki noong high school. Mabigat ang loob ni Rogelio sa nangyari kay Jaime, kaya nang humingi ng trabaho ang anak ni Jaime sa kanyang bar, pinayagan niya silang magtrabaho at binabayaran sila ng kaunting dagdag paminsan-minsan. Nagsimulang magtrabaho si Alexa bilang waitress doon ilang buwan na ang nakalipas. Napansin agad ni Rogelio na isa siyang matalinong babae. Isa rin siyang dalubhasang barista, at nang magsimula siyang manood ng mga bartender na naghahalo ng mga inumin, hindi nagtagal ay nakuha niya ang kasanayang iyon din. Mas gusto ni Alexa na magtrabaho bilang bartender kaysa bilang waitress. Minsan ang mga lalaki sa bar ay maglalasing at sadyang ilalagay ang kanilang mga kamay sa kanyang miniskirt. Hindi iyon minsan naging okay sa kaniya, lalo na kapag nandyan si Gareth, makikipagbasagan siya dahil duon. Ngunit sa pagiging bartender, naramdaman ni Alexa na mas ligtas dahil palagi siyang nasa likod ng bar. Walang makakahawak sa kanya doon. Kumita siya ng mas kaunting pera sa mga tip, ngunit ang kapayapaan ng isip ay hindi mabibili. Laging nasa bar si Gareth dahil na-promote na siya bilang manager ng bar ni Rogelio. Ang pagtatrabaho sa ilalim ni Rogelio ay mahusay na, ngunit si Gareth ay palaging naghahanap ng mga paraan upang kumita ng mas maraming pera. Napansin ni Alexa na minsan ay gumagawa ng malilim na deal si Gareth sa VIP section. Maghahanap siya ng mga babae o gamot para sa mga customer ng VIP. Isang beses, nakakuha pa siya ng baril sa isang lalaki. Hindi gustong pag-usapan ni Gareth ang tungkol sa mga aktibidad nila sa backdoor kapag nandiyan si Alexa, kaya sa tuwing tinatanong niya ito, palagi niyang kinikibit-balikat ito at sinasabi sa kanya na mas mabuti kung wala siyang alam. “Bakit napaka pormal ng suot mo ngayon? Para kang nag-a-apply ng trabaho sa isang bangko,” komento ni Alexa nang makita niya si Gareth na naglalakad palabas ng manager’s office na naka-suit and tie. Normally, jeans at itim na t-shirt lang ang suot ng kapatid niya. Ang mahaba niyang maitim na buhok ay palaging magulo at magulo, ngunit nag-effort siyang suklayin ang mga ito ngayon. “Hindi mo ba narinig? We got special guests coming tonight,” nilaro ni Gareth ang kilay at sumandal sa bar counter. “Maghinay hinay ka, naglinis lang ako ng bar kaya wala akong alam” tinulak siya ni Alexa. "Sorry," bulong niya at kumuha ng sigarilyo sa bulsa niya. "At anong mga espesyal na bisita? Yung basketball guys? O yung rapper na si Ice-T?" Sabi ni Alexa habang nagpupunas ulit ng bar. "Hindi, hindi mga atleta at rapper," "Eh ano?" "Ang mga mafia," Biglang nanlaki ang mga mata ni Alexa. Akala niya ay nagbibiro si Gareth, ngunit seryoso ang ekspresyon nito. Matagal niyang inihip ang kanyang sigarilyo bago ibinuga ang usok sa direksyong tapat ni Alexa. "Anong mafia?" tanong niya. “The Villamor family,” mahinang bulong ni Gareth para siya lang ang makarinig. "Darating sila ngayong gabi, at na-book na nila ang buong VIP section," Tulad ng lahat na lumaki sa Manila, narinig ni Alexa ang tungkol sa angkan ng Villamor na parang isang kuwentong-bayan. Sila ang pinakamalaking grupo ng mobster sa Manila mula noong pamilya Gregor. Ang pinuno, si Jeric Villamor, ang pumalit sa pamumuno matapos mamatay si Hob Gregor limang taon na ang nakalilipas. Maraming kuwento ang narinig ni Alexa, karamihan sa kanila ay hindi maganda, ngunit hindi niya nakita ang mga taong ito sa totoong buhay. Hindi siya nagkaroon ng dahilan. Ang kanyang buhay ay tahimik at payapa. Ginugol niya ang lahat ng kanyang araw sa paaralan, nagtatrabaho sa coffee shop, at nagsisimba siya tuwing Linggo. Kamakailan lamang na nagsimula siyang magtrabaho sa The cafebar, at sa ngayon ang tanging sikat na tao na dumating dito ay mga rap star o mga atleta. Biglang, parang on cue, bumukas ang front door at may lumabas na grupo ng mga lalaking naka-black suit. Agad na napalingon si Alexa. Napansin niyang nagbago ang atmospera sa hangin nang pumasok ang grupong ito ng mga lalaki sa silid. Mabilis na pinatay ni Gareth ang kanyang sigarilyo at nagsimulang maglakad papunta sa pinto para salubungin ang mga lalaki. Ang isa sa mga lalaki ay tumayo mula. Nakatayo siya sa pinakagitna. Siya ay matangkad, kayumanggi ang balat, maitim ang buhok, at may mga tattoo na nakasilip sa kanyang mamahaling three-piece suit. Natagpuan ni Alexa ang sarili na nakatingin sa misteryosong pigurang ito. Ang kanyang mga mata ay madilim at hindi mabasa, ngunit ang kanyang titig ay matalim, mas matalas kaysa sa nakamamatay na jawline na iyon. At iyon ang unang pagkakataon na nakita siya ni Alexa nang personal, ang demonyo sa laman, si Jeric Villamor.