บทที่ 01 ถากถาง
1502 Words
ฉันชื่อ บัวแก้ว อายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ ก็หนีแม่กลับมาที่ใต้เพราะอยากกลับมาหาคุณยายใจจะขาด ฉันถูกแม่พาตัวมาที่กรุงเทพหลังจากที่เรียนจบม.ปลาย พร้อมกับขู่ว่าถ้าฉันหนีกลับคุณยายจะเดือดร้อน เพราะฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ ฉันก็เลยต้องอยู่ที่นั่นแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
แม่ของฉันเลิกกับพ่อตั้งแต่ฉันยังจำความไม่ได้ ก่อนหน้านี้ก็อยู่กับคุณยายที่กระท่อมหลังเล็กๆ บ้านของฉันไม่ได้ร่ำรวย คุณยายมีอาชีพทำขนมขายตามตลาดนัด ส่วนแม่ก็กลับมาที่บ้านบ้าง ไม่กลับมาบ้าง จนสุดท้ายฉันถูกพาตัวไป และก็ได้มารู้ทีหลังว่าที่แม่ทำแบบนี้ก็เพราะต้องการเรียกร้องความน่าสงสาร จากคำว่า แม่เลี้ยงเดี่ยว เพื่อขอเงินสามีคนใหม่ที่เป็นคนต่างประเทศ
ฉันรู้สึกผิดที่ทิ้งให้คุณยายต้องอยู่คนเดียวตั้งหลายปี และก็ไม่มีโอกาสได้หนีกลับมาเลย เพราะแม่วางแผนชีวิตให้หมด จะทำอะไร ไปไหน ก็ต้องรายงานตลอด ฉันไม่อยากถูกบังคับ ไม่อยากเป็นอย่างที่แม่ต้องการ ก็เลยหนีกลับมา ตอนนี้ฉันโตแล้ว มีชีวิตเป็นของตัวเอง แม่ไม่มีสิทธิ์มาบังคับอะไรฉันอีกแล้ว
"หลังนั้นแหละครับ บ้านยายแพง"
ดวงตากลมกลอกมองตามไปที่อีกฝ่ายกำลังชี้ เห็นบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ในรั้วบ้านหลังใหญ่ ไม่บอกก็คงไม่รู้หรอก เพราะมันเปลี่ยนไปมาก ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้เลย
"แกอยู่ในบ้านแหละครับ"
"ขอบคุณนะคะ"
ร่างบางรีบเดินไปยังบ้านหลังดังกล่าว ก่อนที่มือเล็กจะค่อยๆ เปิดประตูและเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
"ยะ ยาย..."
"หือ??"
บัวแก้วโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกดีใจ เธอร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ในอ้อมอกของคุณยาย เพราะความคิดถึง ความรัก และก็รู้สึกเจ็บปวดที่ทิ้งให้คุณยายต้องอยู่เพียงลำพัง
"ฮึกยาย.."
"บัว บัวเองหรือ?" ยายชราร้องเรียกด้วยเสียงยานๆ
"บัวเองยาย บัวคิดถึงยาย ยายสบายดีมั้ย ลำบากมากเลยใช่หรือเปล่า"
"อือ ไม่ขนาดนั้นหรอก ไหนยายดูหน้าหน่อยซิ"
ยายชราดันหลานสาวที่กอดแน่นให้ออกไป เพื่อจะดูหน้าตาของหลานสาวที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีนั้นชัดๆ หน่อย
"โอ้โห โตเป็นสาวซะแล้ว ละแม่เอ็งล่ะบัว?"
"ไม่มาหรอก บัวหนีแม่มา"
"เอ็งดื้อ เดี๋ยวแม่เอ็งก็ตามมาโวยหรอก"
"ช่างเถอะยาย แค่ได้มาหายาย บัวก็ไม่สนใจอะไรแล้ว"
"แล้วจะมาอยู่กี่วัน ยายจะได้บอกนายหัว"
"อยู่ตลอดไปได้เลยมั้ยยาย บัวไม่อยากกลับไปแล้ว บัวไม่อยากอยู่กับแม่"
ตลอดหลายปีที่อยู่กับผู้เป็นแม่ บัวแก้วพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอไม่เคยมีความสุขเลยสักนิดเดียว เพราะความสุขหนึ่งเดียวของเธอก็คือการได้อยู่กับคุณยาย แต่ก็ถูกพรากไปแล้ว
"ได้ยังไงหืม ยายอยู่บ้านนายหัวเขานะ ไม่ใช่บ้านเรา"
"ไม่เป็นไรยาย เดี๋ยวบัวไปคุยกับหยองเอง"
"เรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ต้องเรียกนายหัวสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกยาย"
"......" ยายชราได้แต่ถอนหายใจแรง นี่แหละหลานสาวของตัวเอง ตัวจริงเสียงจริงเลย เพราะนิสัยก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด
"บัวว่าจะหางานที่นี่ทำ จะได้อยู่กับยาย"
"แล้วแม่เอ็งล่ะ?"
"ช่างเขาเถอะยาย เขาไม่สนใจหรอก"
#วันต่อมา
ณ บ้านหลังใหญ่
บัวแก้วเดินเข้าไปในบ้านของนายหัวพญา แม่บ้านและคนงานของเขาต่างพากันจับจ้องหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไป
"มาทำอะไร?" เสียงนั้นเอ่ยทักทายอย่างเย็นชา
"หยอง บัวมีเรื่องอยากคุยด้วย"
"ไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระ"
"แป๊บเดียว นะๆ หยอง"
"ตามมา"
นายหัวหนุ่มร่างกำยำเดินไปที่อีกฝั่ง ตรงที่ไม่มีลูกน้องของตัวเองและแม่บ้านอยู่ ก่อนที่มือหยาบจะหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า ตามด้วยซิปโป้เงาวับจุดไฟและสูบต่อหน้าของเธอ
ฟู่ว ~ "ไง หนีหายไปหลายปี นึกว่าลืมผู้มีพระคุณของตัวเองไปแล้ว"
"บัวเปล่าหนีนะ" เสียงใสเถียงทันควัน
"ฮึ! ใครๆ ต่างก็พูดกัน ว่าเธอทิ้งยายแก่ๆ ไว้ลำพัง แล้วหนีไปสุขสบายในเมืองกับแม่"
"หยอง...หยองก็รู้ว่าบัวถูกบังคับ"
"ช่างเถอะ ว่าแต่กลับมาทำไม ฉันดูแลยายได้ กลับไปอยู่ที่ของเธอเถอะ" พูดจบก็จะเดินหนี แต่ถูกคนตัวเล็กเข้ามาขวางไว้
"หยองเดี๋ยวสิ!!"
"อะไร?" คนตัวสูงก้มต่ำลงมองหญิงสาวที่ส่วนสูงนั้นมีเพียงอกของเขา
"บัวอยากทำงานที่นี่"
"ไม่มีให้ทำ"
"หยอง...บัวขอร้อง" หญิงสาวมองหน้านายหัวหนุ่มด้วยสายตาที่ออดอ้อน เพราะถ้าเขาไม่รับเธอเข้าทำงานแล้ว ก็ไม่รู้จะไปหางานที่ไหนทำเหมือนกัน
"บอกว่าไม่มี ก็คือไม่มี"
"บัวทำงานได้หมดเลยนะหยอง ไม่ขี้เกียจด้วย ให้บัวทำงานนะหยองนะ"
"มาทางไหน ก็กลับไปทางนั้นสิ บ้านฉันไม่ใช่ศูนย์พักพิงรับคนไร้บ้าน"
"......" พอได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนทันที ไม่ได้เจอกันไม่เท่าไหร่ คำพูดคำจามันแรงขนาดนี้เชียวเหรอ
"หวังว่าฉันจะไม่เห็นเธอที่บ้านอีก"
พูดจบนายหัวหนุ่มก็เดินออกไปทิ้งให้หญิงสาวนั้นยืนหน้าชาอยู่คนเดียว
#ตกเย็นวันเดียวกัน
"ใครทำกับข้าว?" ชายหนุ่มหันไปถามแม่บ้านที่อยู่ตรงประตู ทุกคนก้มหน้าลงก่อนที่จะมีหญิงสาวเดินสวนออกมาจากห้องครัว
"บัวเอง กินซะสิ กำลังร้อนๆ เลย"
"บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันไม่ต้องการให้เธออยู่ที่บ้านฉัน"
"เอาน่า เลิกทำเก๊กเถอะหยอง เดี๋ยวหน้าแก่ก่อนวัยนะหยอง"
"บัว!"
"เอาๆ กินๆๆ อุตส่าห์โชว์ฝีมือทำให้"
"เอาไปเททิ้ง"
"เอ้าหยอง! คนอุตส่าห์ทำให้ กลับให้เอาไปเททิ้งซะงั้น!?"
"เอาไปเททิ้งให้หมด ใครไม่ทำฉันไล่ออก!!"
สิ้นสุดประโยคนั้นแม่บ้านที่ยืนก้มหน้าอยู่ก็รีบเดินมาหยิบจานอาหารไปเททิ้งตามคำสั่งในทันที
"เกินไปแล้วนะหยอง!"
"ถ้าไม่อยากให้ฉันเททิ้งอีก ก็ไม่ต้องทำให้ฉัน!"
"โกรธอะไรกันขนาดนั้น บัวยังไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ"
"ไปทำมาใหม่"
"ค่ะนายหัว"
"นี่หยอง...ถามจริงเป็นอะไร โกรธอะไรกัน ไม่พอใจอะไรกัน ก็พูดมาตรงๆ สิ ทำไมต้องทำประชดประชันเป็นเด็กด้วย"
"ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เมื่อก่อนฉันอาจจะเป็นเพื่อนเล่นเธอ แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ อย่ามาเรียกฉันแบบนี้อีก"
"ทำไมต้องขู่?"
"ฉันไม่เคยขู่"
"......"
"กลับที่ของเธอไปซะ และอย่ามาวุ่นวายที่นี่ ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะเดือดร้อนเพราะเธอ"
"ชิ! ก็ได้ บัวจะไปฟ้องยาย คอยดูนะหยองจะต้องขอโทษบัว"
หญิงสาวกลับมาที่บ้านหลังเล็กของตัวเองด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด และด้วยสภาพนี้จึงทำให้คุณยายสังเกตเห็นว่าหลานสาวของตัวเองกำลังไม่พอใจอะไรอยู่
"หายไปไหนมาบัว"
"ปกติหยองเป็นแบบนี้หรือเปล่ายาย เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย นี่อะไร ทำอย่างกับไม่พอใจกันมาเป็นปีเป็นชาติงั้นแหละ"
"เขาคงทำงานมาเหนื่อย"
"เหนื่อยแล้วมีสิทธิ์ไปอารมณ์เสียใส่ใครก็ได้หรือไงกัน"
"เอาน่า อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็ชินเอง"
"ยายต้องจัดการให้บัวนะ หยองพูดไม่เพราะเลย ไม่รู้โกรธอะไรกันขนาดนั้น บัวยังไม่เคยทำอะไรให้เลยสักหน่อย อุตส่าห์เข้าไปพูดด้วยดีๆ ตอนเย็นก็ทำกับข้าวให้ แต่ก็ดันให้แม่บ้านเอาไป..."
"เอาไปไหน?"
"ไม่มีอะไรหรอกยาย" เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณยายไม่สบายใจ บัวแก้วจึงเลือกที่จะไม่พูดว่ากับข้าวที่เธอทำเมื่อตอนเย็นถูกนายหัวพญาสั่งให้แม่บ้านเอาไปเททิ้ง
"เดี๋ยวค่ำๆ เอายาต้มไปฝากนายหัวหน่อยนะ"
"ไม่ต้องเอาไปให้เขาหรอก ปากดีแบบนั้นคงแข็งแรงดีอยู่หรอก"
"เอ็งนี่! ปากคอเราะร้ายเสียจริง นั่นแหละนายหัวเขาถึงไม่ชอบ"
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบ เฮอะ!"
"พอๆ เดี๋ยวยายต้มยาเสร็จแล้วเอาขึ้นไปส่งให้ที"
"ก็ได้จ้ะ"
- Writer
