ALTEMUR
Rozerin ve ben, iki rakip gibi birbirimize bakarken İlyas bizi yalnız bırakması gerektiğini anlamıştı. “Dışarıda olacağım, yardıma ihtiyacın olursa seslenmen yeter.” Dedi. Ses tonundan kendimi getirdiğim durumdan eğlendiğinin farkındaydım ama şu an bu en son düşünebileceğim şey bile değildi.
Kapı kapandığında Rozerin’in mavi gözlerine bakarak “Demek kardeşinin yerine sen geldin” dedim. Yanında babasının olmamasına şaşırmıştım.
Yüz ifadesinde en küçük bir değişim göstermeden “Amacın da bu değil miydi zaten?” dedi. “Baştan beri hedefindeki kişi bendim. Yanılıyor muyum”
Koltuğa oturup sırtımı geriye yasladım ama o kıpırdamadı. Kendinden emin dik duruşuyla yüzüme bakmaya devam etti. Özgüveni, cesareti beni etkilemedi dersem yalan olur. Daha önce bir erkek bile karşımda bana böyle
