رواية(لعبة القدر)،،بقلم(علا فائق)

الفصل الخامس

بارت 5

دخلت الممرضه على حور

الممرضه بحنو :عامله ايه دلوقتى

حور:انا عايزه اهرب

الممرضه(ندى):مينفعش اللى انتى بتقوليه دا

حور:ارجوكى انا مينفعش اقعد هنا اكتر من كدا هايموتنى ارجوكى ساعدنى

ندى:مين اللى هايموتك انتى هنا فى حمايتنا

حور بدموع:انا هنا فى حمايتكو لكن برا مليش حد ساعدينى و هد*كى اللى انت عايزه

ندى: انا مش عايزه حاجه انا خايفه عليكى تتعبى

حور ببكاء:و انا لو فضلت هاموت مش هاتعب بالله عليكى

ندى :خلاص اهدى بس بس هوا مين اللى هايموتك دا

حور:حكايه طويله مفيش وقت احكيها لكن لو ربنا شاء و اتقابلنا اكيد هاقولك على كل حاجه

ندى :و مين قالك انى هاسيبك لا هاتطمن عليكى كل يوم معاكى موبيل

حور:فى البيت

ندى:طيب خدى رقمى هاستنى مكالمتك

حور :ان شاء الله مش عارفه اودى جميلك دا فين شكرا ليكى بجد

ندى :مفيش جمايل و لا حاجه انا هاخرج اشوف الاخبار و اجيلك و هاشوفلك اى حاجه تلبيسها غير الهدوم دى

حور بهدوء:ماشى

خرجت الممرضه و احضرت لها ملابس

ندى:الجو هادى انا هاخرج على ماتخلصى

حور و عانقتها:شكرا ليكى انتى احسن حد عرفتو فى حياتى

ندى و تبادلها العناق :و انا ارتحتلك من اول ما شوفتك

حور و مسحت دموعها

ندى:انا خارجه بقى

اشارت حور لها بنعم

فى مطعم(....)يجلس الحج محمود و مالك

محمود:عامل ايه يابنى

مالك:الحمدلله ياعمى و حضرتك

محمود برضا:نحمدو و نشكر فضله بس زعلان منك

مالك:ليه ياعم محمود

محمود:عشان مش بشوفك و انت اللى بقالى من ريحة الغالى طب اعتبرنى زى ابوك و تعالى شوفنى

مالك بحرج:مش بأيدى ولله ياعمى مشغول ولله حتى امى نفسها مقصره فى حقها

محمود:الشغل مش كل حاجه صحتك و اهلك اهم حاجه

مالك:اكيد ياعمى

محمود:هافرح بيك امتا يابنى نفسى اشوف عيالك قبل ما اموت انت عارف بعتبرك ابنى اللى مخلفتوش

مالك:بعد الشر عليك طولة العمر ليك ان شاء الله و انا ولله بعتبرك فى مقام والدى الله يرحمه

محمود:ربنا يخليك يابنى و يكرمك و يرزقك ببنت الحلال اللى تدوب الحجر

مالك بابتسامه:يارب

محمود:انا هاقوم بقا يدوب الحق ازور شمس و اروح الورشه

مالك:ربنا يرحمها عمرك مانستها فى يوم

محمود بحزن :و لا عمرى هانساه هى القلب و العقل و الروح

مالك:ربنا يجمعك بيها ان شاء الله فى الجنه و هابقى اعدى على حضرتك اشوف اخر اللوحات

محمود :تشرفنى ياسى مالك رسمت حاجه جديده غير الحوريه بتاعتك ياعم الحبيب

مالك:لا مش برسم الا هيا

محمود:طب و حوريتك مش مكتوب لها تفتح فى لوحاتك

مالك بشرود:لا لسه

فى الجامعه

محمد:انسه مى

مى بملل و هى تعرف ما يود معرفته:لسه مظهرتش يا دكتور و معرفش عنها حاجه

محمد:على فكره انا مكنتش هاسألك على حور

مى بانتباه :امال كنت هتسألنى على ايه

محمد:يعنى بقيتى بتسرح كتير و زعلانه دايما اقدر اعرف مالك

مى بسعاده:لا انا كويسه خالص قلقانه من الامتحانات بس

محمد:لا اطمنى و لا فى حاجه صعبه عليكى انا موجود

مى:شكرا اوى دكتور

محمد بابتسامه:العفو

و بعد ما ذهبت مى و هى فى غاية السعاده

تسأل محمد عن سبب معاملته لها بهذا الشكل و نسيانه لحور و هى من ذكرته

عند حور خرجت من المستشفى ذاهبه الى منزلها لكى تأخذ اشيائها المهمه

و دخلت حور لشقتها و نظرت بحزن و هى تتذكر والدتها لملمت اغراضها المهمه و اغلقت شقتهم البسيطه لتبدأ حياه جديد فى مكان اخر فى الاسكندريه خرجت حور من العماره لتتفاجأ بوجود ........

توقعاتكم....؟

شافت مين......؟

رأيكو............