“พี่ปรก!”
ปิ่นมุกผวาตื่นเพราะฝันร้าย ร่างบางเด้งกายจากที่นอนพลางหอบหายใจตัวโยน ไฟในห้องยังคงมืดสลัว ข้างๆ ไร้เงาร่างสูง แสดงว่าเขายังไม่กลับบ้าน มือเรียวลูบไล้ใบหน้าขับไล่ความหวาดกลัวออกไป ภาพของปกเกล้าช่างน่าสยดสยองเหลือเกิน ตามเรือนร่างอาบโชกไปด้วยเลือด เขาคลานตัวเข้าหาเธอ พยายามร้องขอความช่วยเหลือ สองมือของเขาถูกตัดจนขาดด้วน อีกทั้งขาทั้งสองข้างยังถูกโซ่ตรวนขนาดใหญ่พันธนาการเอาไว้แน่นหนา
“บ้าจริงๆ เลย ทำไมถึงฝันแบบนี้นะ” พอฝันไม่สู้ดีก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ร่างบางเดินลงมาดื่มน้ำที่ครัว เห็นเฟอเดอริกกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก
เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไร ดึกปานนี้ยังดื่มอยู่อีกหรือ แต่ช่างเขาเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเธอ
ปิ่นมุกทำทีจะเดินขึ้นบันไดแต่หางตาคนเมากลับเห็นหล่อนเสียก่อน
“ปิ่นมุก!”
สองเท้าเล็กหยุดชะงักในความมืด ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไออุ่นจากด้านหลังบ่งบอกว่าคนตัวโต
