เจ้าทัพ…
“ถ้าจะทำก็ต้องทำตอนมีสติ เด็กนั่นจะได้ไม่กลัวเรา”
ผมพึมพำขณะที่พันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอใครบางคนเสียแล้ว
“เชี้ยแล้ว… อย่าบอกนะว่าเก็บเสื้อผ้าออกไปแล้วน่ะ” แต่ก็บอกว่าให้อยู่ห่าง ๆ นี่หว่า ไม่ได้ไล่ให้ไปจากที่นี่สักหน่อย
โครม! แต่แล้วเสียงดังข้างนอกเหมือนมีอะไรร่วงหล่นกระทบพื้นก็ทำให้ผมต้องรีบเดินออกไปดู
แกร๊ก!
หืม? เสียงดังเมื่อกี้เป็นเสียงของเด็กนี่เหรอ?
เปิดประตูออกมาก็เห็นว่าคนที่ผมกำลังหาตัวอยู่นั่งพับเพียบกับพื้นหน้าประตูห้อง ใบหน้าแดงก่ำและดวงตาที่ปรือเหมือนคนง่วงนอนจ้องมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ ที่เห็นแล้วรู้สึกขนลุก…
“เป็นอะไร? ทำไมไปนั่งอยู่ตรงนั้น”
“เกะกะชะมัด” คนถูกถามไม่ได้สนใจคำถามก่อนหน้านี้ของผมแต่พูดบางอย่างที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วแทน
“เธอว่าอะไรนะ? ฉันเกะกะเหรอ?” หรือว่าผมมายืนขวางทางเธอ?
“
