เกี๊ยว...
“จะกินไส้กรอก” คนที่เงียบไปสักพักพูดขึ้นเบา ๆ แค่พอให้ได้ยินแต่ไม่ได้มองมาที่ฉัน ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะจิ้มไส้กรอกไปป้อนให้แล้วรีบหันกลับมามองถุงของกินตรงหน้าต่อเพราะไม่อยากสบตากับคนข้าง ๆ
“ไม่เอาพริกนะ เผ็ด…” มือที่กำลังจะหยิบพริกไปป้อนให้ต้องชะงักก่อนจะจิ้มไส้กรอกเข้าปากตัวเองบ้าง ทำไมรสชาติมันไม่อร่อยแล้วนะ มันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
“ตกลงไม่พอใจที่ฉันบอกไม่ชอบของหวาน หรือไม่พอใจที่ฉันไม่เหลือขนมที่ซื้อไปให้เธอกินกันแน่” นั่นน่ะสิ ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่ โกรธที่ไม่ได้กินขนมงั้นเหรอ?
หมับ!
“เดี๋ยวพาไปซื้อ เลิกทำหน้าเหมือนกินของบูดสักที” มือใหญ่เอื้อมมาโยกหัวฉันเล็กน้อยทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายจากอาการอึดอัดเมื่อกี้ลง ตอนนี้เราหันไปอมยิ้มให้กันแต่ยังคงเงียบอยู่ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นบรรยากาศอึมครึมเมื่อครู่ก็หายไปแล้ว
“งั้นตอนนี้เกี๊ยวก็หน้าเหมือนพี่ตอนที่กินชานมไข่มุกเข้
