เกี๊ยว…
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เรามีปัญหากันพอตื่นเช้ามาฉันก็ไม่เจอพี่เขาอีก จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าพี่เขาจะเข้ามานอน ฉันจัดแจงอาบน้ำรอคนที่ยังไม่เห็นแม้เงา และเตรียมตัวรอทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเช่นควรจะทำตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่
แกร๊ก!
นอนเขี่ยโทรศัพท์มือถือเล่นไปได้สักพักเสียงประตูห้องที่เปิดออกก็ปรากฏร่างสูงโปร่งของใครบางคน คนหน้านิ่งเดินเข้ามาก่อนจะทิ้งเอกสารปึกใหญ่ลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างหัวเตียงแล้วนั่งลงข้างฉัน
“ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ” เสียงทุ้มถามก่อนจะหันมาสบตากับฉันที่นั่งรออยู่
“รอนอนพร้อมพี่”
“ทำไม?”
“วันนี้ยังไม่ได้ทำงาน…” ฉันตอบเสียงเบาพร้อมกับหลุบตาลงต่ำเมื่อประโยคที่พูดออกไปมันทำให้รู้สึกหน่วงในอกอย่างบอกไม่ถูก นับวันฉันยิ่งรู้สึกว่าเราสองคนเริ่มอยู่ไกลกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงเมื่อก่อนพี่เขาจะดุแต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดเวลาที่อยู่ใกล้ ฉัน
