เจ้าทัพ…
เช้ามืดของวันใหม่ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักหัวเพราะนอนไม่หลับโดยที่ข้าง ๆ ยังมีใครบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่ นอกจากเรื่องเรียนที่เพิ่งจะจัดการทำเรื่องจบไป ก็ยังมีเรื่องงานที่ทำอยู่ทุกวันให้ต้องสะสางไหนจะต้องเตรียมตัวรับช่วงต่องานใหม่ที่ใหญ่ขึ้นจากที่บ้านมาทำเพิ่ม ทั้งเรื่องคดีความของพี่ชายใครบางคนที่ศาลเพิ่งจะตัดสินเสร็จสิ้นว่าต้องจำคุกกี่ปีนั่นอีก ถ้าถามว่าเรื่องคดีนั่นเกี่ยวอะไรกับผมก็คงเป็นเพราะผมเป็นคนพาตำรวจไปทลายรังสีดำของพวกนั้น แต่ไม่มีอะไรจะทำให้ผมรู้สึกเครียดและหนักใจไปกว่าเรื่องของใครบางคนหรอก
“รักหรือแค่หลงวะ?” ผมเฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ ผมเฝ้าสังเกตอาการของตัวเองแต่ก็พบว่ามันคือเรื่องปกติที่ผมจะหวงของของผมเหมือนอย่างที่แล้ว ๆ มา แต่ว่า…
“กับทุกคนก็ไม่ขนาดนี้นี่หว่า…” เพราะความรู้สึกแบบนั้นมันมากกว่าทุกคนที่ผ่า
