เจ้าทัพ...
เหมือนวันนี้ผมจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ก็ต้องรีบเก็บอาการเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีนั้นเดินเข้ามาพลางทำท่ากำลังหาอะไรกิน
ว่าแต่นี่มันจะไปเรียนทันได้ไง จะสายแล้วนะ
“เอามอไซต์ไปดิ รถที่มึงขับมาก็จอดไว้นี่แหละเดี๋ยวไม่ทัน รถติดจะตายตอนเช้า” ผมโยนกุญแจรถให้มันก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มใส่ถ้วยอีกใบต่อ ถึงผมจะเป็นผู้ชายร้าย ๆ แต่ผมก็หวังดีกับเพื่อนนะครับ
“ขอบใจ ว่าแต่มึงตักข้าวต้มไปให้ใครอะทำไมมีถงมีถาดมารอง”
“ยุ่ง”
“ให้เด็ก?” คนขี้สงสัยเลิกคิ้วถามพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากใส่ผมราวกับรู้ทัน
“จะไปเรียนก็ไปดิ เสือกเรื่องชาวบ้านเก่ง” ผมวางถ้วยข้าวต้มลงถาดก่อนจะเงยหน้าไปคุยกับมันแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นรินใส่แก้วต่อ
มีข้าวก็ต้องมีน้ำ ต่อไปก็ต้องหาของหวานแล้วก็ยาลดไข้ด้วยสินะ…
“ปกติไม่เห็นทำแบบนี้ให้ใครนี่หว่า คนนี้พิเศษเหรอ” เรื่องของคนอื่นรู้ดีฉิบหายแต่เรื่องของตัวเองเสือกโง่!
“ถ้
