İbrahim'in adımları sarsaktı. İbrahim bitkindi. Nereye varacağını bilmediği adımlarla ilerliyordu. Elinde hiç bitmek tükenmeyen sigarası vardı. Bir bebeğin ağzındaki emzik misali o sigara ağzından hiç düşmüyordu. Kıyafetleri emanetti. Öyle ki üzerinde bir dilencinin kıyafetleri gibiydi. İçinde kısa kollu beyaz atletinin üzerine dirseklerinin hemen altında biten, rengi bozarmaya yüz tutmuş lacivert bir gömlek vardı. Altında da yine paçaları kısa gelmiş bir pantolon giymişti. Kendinin değildi.
Cihat'ın kanına bulanan kıyafetlerini Kahveci Abdullah, ağlayarak değiştirmişti. Cenazenin defnedildiği akşam üzeri. Ebenle takışmayayım diye kendimin olanlardan getirdim demişti. Sağ olsundu. Cihat’ın sayesinde kazandığı hakiki adamdı. Severdi kendisini bilirdi. Ama en çok Cihat'ın yanında olduğundan
