Cihat'ın ölümünün üzerinden kırk gün geçti. Kırk gün kırk gece. Cihat'ı tanıyan tanımayan herkes ağlarken, kimse göz yaşlarını sakınmadı. Gencecik delikanlıydı. Herkes birinin tesellisi oldu. İçinden can kopanların omzuna dokunuldu, sırtları sıvazlandı. Eş dost, akraba, köylüler her biri Cihat için üzülürken, biri diğerinin tesellisi oldu. Bir İbrahim'in sırtını sıvazlayan olmadı. Boğazındaki yumruyu soran olmadı. En çok da senin başın sağ olsun diyen de olmadı. Hoş İbrahim'in başı Cihattı. Sonu meçhul. Sanki bu dünya üzerine hep yetim kalmak için gönderilmişti. Sırtını dayadığı duvar yıkılıyor, ağaç kuruyor, eline aldığı gül soluyordu.
Cihat'ın ölümü ona çok dokundu. Önceden benim, derdim mi varmış diyecek kadar acıyı hissetti. Aklı gitti İbrahim'in. Bu delirmek gibi değildi. Hayatına y
