Mihran Kız heyecanlı adımlarla, kimseye görünmemeye gayret göstererek yürüyordu. Kucağında sofra bezine sarılmış, yemek dolu iki tencere vardı. Olur da birine denk gelirim de nereye gittiğimi sorarlar düşüncesiyle arka sokaklardan, ayak basmaz yerlerden geçiyordu. Şu durumda kimseyle karşılaşmak, kimseye dert anlatmak istemiyordu. Bilhassa annesiyle bu konu için bir kez daha yüz göz olmak istemiyordu. Bu kez sessiz ve sakin yol alacaktı. Ortalığı velveleye vermeden.
Aslında annesinin ve babasının derdi bu değildi. Her zamankinden kat be kat fazla üstüne düşüyorlar, amaçları olur da dolmuşçularla karşılaşırsan, canın sıkarlar diye bilhassa onu yalnız bırakmıyorlardı.
Neyse ki dün bu dertten de kurtulmuştu. Dolmuşçuların dün gittiği haberi sabahleyin komşuları tarafından haber verilince,
