บำเรอรักขัดดอก

บทที่ 1

*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ

เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้วที่เขากำลังนั่งมองลูกน้องร่างอรชรซึ่งกำลังยืนชงเหล้าอยู่บริเวณบาร์ที่อยู่ถัดออกไปจากบริเวณที่เขานั่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

แก้วเหล้าทรงสั้นที่บรรจุด้วยน้ำสีอำพันครึ่งแก้วถูกยกขึ้นมากระดกอีกครั้งโดยปลายนิ้วเรียวของคนตัวสูงที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาว ขณะที่ดวงตาดุดันของเขาเองก็กำลังจับจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่วางตา โดยที่อีกคนไม่รู้เลยว่ากำลังถูกคนเป็นเจ้านายจ้องมองอยู่

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มนั้นไม่ได้ทำให้เขาเสียสมาธิหรือละสายตาจากลูกน้องร่างอรชรที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ไปได้เลย ไม่นานดวงตาเรียวสวยที่เคยสบกับลูกค้าหนุ่มอยู่ก็หันมามองทางคนตัวสูงที่นั่งเอนหลังพิงโซฟาตัวยาวแทน ดวงตาเรียวที่ฉายไปด้วยความทุกข์นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความงุนงงก่อนที่ไม่นานคนตัวสูงจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจากนั้นจึงเดินไปหาอีกฝ่ายด้วยความใจเย็น

"ว่างหรือยัง"

"คะ คะ?"

"ฉันถามว่าว่างหรือยัง"

"เหลืออีกสองออเดอร์ค่ะ"

"ทำให้เสร็จแล้วเดิมตามฉันมาที่โต๊ะ"

ร่างอรชรแสดงสีหน้างุนงงออกมาเล็กน้อยหลังจากคนเป็นเจ้านายสั่งการเสร็จแล้วก็เดินกลับไปนั่งยังโซฟาตัวเดิมที่เขาเดินจากมาก่อนหน้านี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ร่างอรชรที่มองตามแผ่นหลังกว้างของเจ้านายไปจนลับสายตาก็ได้แต่หันกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อจนเสร็จ แม้จะยังไม่เข้าใจในคำสั่งของอีกฝ่ายกด็ตาม ก่อนที่ไม่นานแก้วน้ำสีอำพันใบสุดท้ายจะถูกวางลงตรงหน้าลูกค้าหน้าคมที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ตรงหน้าเขา

ร่างอรชรจัดการเช็ดทำความสะอาดบริเวณที่ทำงานของตนเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาเจ้านายตัวสูงที่นั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาตัวใหญ่ โดยที่ดวงตาคมของอีกฝ่ายก็ยังคงจ้องมองเธออย่างไม่วางตา

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"มีแฟนหรือยัง"

"ห๋า?"

"ไม่ได้ยินเหรอ?"

คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าสวยของร่างอรชรที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทำเอา ร่างอรชรที่กำลังอยู่ในอาการมึนงงต้องรีบตอบออกไปทันทีเมื่อเห็นสายตาน่ากลัวของอีกฝ่าย

เธอเลือกที่จะส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมกับเลื่อนมือทั้งสองข้างของตนเองมากุมกันไว้ตรงหน้าด้วยท่าทางสุภาพ คนตัวสูงเมื่อเห็นท่าทางของลูกน้องที่ดูจะเกรงกลัวตนเองนั้นพยักเพยิดหน้าไปมองยังโซฟาตัวยาวตรงข้ามเขาในฝั่งที่ยังคงว่างอยู่

เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงส่งสายตามาเชิงเอ่ยบอกให้นั่งลง ร่างอรชรก็รีบเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่ว่างข้างคนตัวสูงทันที โดยที่ว่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้นไม่ได้ทำให้ร่างอรชรรู้สึกหายอึดอัดขึ้นมาได้เลย

"พักอยู่กับใคร"

"อยู่คนเดียวค่ะ"

"ที่ไหน"

"ห่างออกไปไม่ไกล.."

"ไปย้ายมาอยู่ที่นี่ซะ"

"ทะ ทำไมคะ ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าที่พักของที่นี่หรอกค่ะ"

"แล้วใครบอกให้เธอจ่าย"

เสียงแข็ง ๆ ของเจ้านายตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงหน้าเขานั้นทำให้ร่างอรชรต้องขมวดคิ้วออกมาด้วยความไม่เข้าใจมากกว่าเดิม เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเลยสักอย่างตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมจู่ ๆ เจ้านายเขาถึงมาพูดเรื่องอะไรที่อีกฝ่ายเข้าใจอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ? แล้วนี่อะไรอยู่ ๆ ก็มาสั่งให้เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ซะอย่างนั้น

"ฉันได้ยินมาว่าที่นี่ไม่ได้ให้ลูกน้องอยู่ฟรีไม่ใช่เหรอค่ะ ถึงจะเสียแค่เพียงครึ่งเดียวก็เถอะแต่ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกค่ะ"

"ฉันให้เธอมาอยู่ที่นี่ฟรี อยู่กับฉัน"

"...."

"เธอยังไม่แต่งงานใช่ไหม"

"ค่ะ"

"งั้นก็ดี"

เจ้านายตัวสูงที่คุยคนเดียวเสร็จสรรพนั้นพยักหน้าขึ้นลงช้าแสดงออกถึงความพอใจหลังจากที่อีกฝ่ายเอ่ยตอบเขามาแบบนั้น ร่างอรชรเจ้าของใบหน้าสวยได้รูปที่อยู่ในชุดบาร์เทนเดอร์สีดำทั้งชุดนั้นแสดงความไม่เข้าใจผ่านทางแววตาเรียวแต่ทว่าใสซื่อของเธอออกมาได้อย่างชัดเจน ความเปล่งประกายของแววตาที่เล่นแสงกระทบกับแสงไฟภายในร้านนนั้นเลื่อนไปสบเข้ากับนัยน์ตาคมของคนตัวสูงที่ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม

ร่างอรชรมองสบตากับอีกฝ่ายอยู่นานหลายวินาทีราวกับต้องการให้อีกฝ่ายอธิบายทุกอย่างให้เธอเข้าใจผ่านดวงตาคมคู่นั้น แต่มันกลับไม่มีคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมผ่านสายตาคู่นั้นของคนตัวสูงออกมาเลยแม้แต่น้อย

"หมายความว่ายังไงเหรอคะที่บอกว่าอยู่กับคุณตุล"

"หมายความอย่างที่บอก"

"ให้ฉันย้ายมาอยู่ที่หอพักของร้านเหรอคะ"

"อยู่ กับ ฉัน"

คนตัวสูงเน้นคำพูดของตนเองชัดถ้อยชัดคำเพื่อให้อีกฝ่ายได้เข้าใจเขามากกว่าเดิม ร่างอรชรเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเน้นคำแบบนั้นก็อ้าปากกว้างออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธอีกฝ่ายไปเพราะความเกรงใจทันที

"อย่าดีกว่าค่ะ ฉันเกรงใจ"

"ฉันไม่ได้ให้เธอย้ายมาอยู่กับฉันฟรี ๆ หรอกนะ"

"คุณตุลมีงานให้ฉันทำเหรอคะ"

"แน่นอนสิ"

"ฉันยินดีทำให้คุณตุลทุกอย่างนะคะเพื่อตอบแทนที่คุณรับฉันเข้าทำงานที่นี่ แต่ฉันขอถามได้ไหมคะว่างานอะไร"

"ทำไม กลัวจะโดนฉันสั่งให้ไปฆ่าใครเหรอไง"

"ปละ เปล่าค่ะ"

"ยังจะปฏิเสธอีก หน้าเธอบ่งบอกหมดแล้วว่าคิดอะไรอยู่" คนตัวสูงว่าเสียงเรียบก่อนจะโน้มตัวไปหยิบเอาแก้วน้ำสีอำพันมากระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมด

มีนตราเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบขยับเข้าไปชงเหล้าให้อีกฝ่ายทันทีด้วยความเคยชิน ริมฝีปากหยักได้รูปที่พราวไปด้วยหยาดน้ำจากน้ำสีอำพันที่เพิ่งกระดกเข้าปากไปเม้มเข้าหากันเล็กน้อยราวกับกำลังใช้ความคิด เขาทิ้งให้เวลาผ่านไปสักระยะหลังจากที่ร่างอรชรชงเหล้าให้เขาเสร็จและกลับไปนั่งที่เดิมเรียบร้อยแล้ว

มีนตราที่นั่งเอามือกุมกันไว้ที่หน้าขานั้นก็ลอบมองคนตัวสูงอยู่เป็นระยะเพื่อสังเกตว่าคนตัวสูงจะสั่งงานอะไรเขาหรือเปล่า ซึ่งร่างอรชรเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เธอเลือกที่จะใช้ความเงียบเป็นคำตอบให้กับอีกฝ่ายแทน

"มีพ่อแม่ไหม"

"แม่เพิ่งเสียไปเมื่อปีก่อนค่ะ ตอนนี้เหลือแต่พ่อเลี้ยง"

"ได้หาเลี้ยงเขาหรือเปล่า"

"ไม่ได้ส่งประจำทุกเดือนค่ะ แต่เวลาที่ท่านลำบากฉันก็ช่วยเหลือตลอด"

ซึ่งพ่อเลี้ยงของเขาลำบากทุกเดือน เพียงแต่เขาไม่ได้บอกอีกฝ่ายออกไป

"ฉันรู้จักกับพ่อเลี้ยงของเธอนะ"

"จริงเหรอคะ ตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้างคุณรู้ไหมคะ ฉันไม่ได้เจอท่านหลายเดือนแล้ว"

ดวงตาเรียวสวยของมีนตราเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงคนเป็นพ่อเลี้ยง ตุลาเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแบบนั้นแล้วก็แอบรู้สึกสงสารอีกฝ่ายไม่ได้ กับความรักที่เธอนั้นมีให้กับพ่อเลี้ยงสุดเหี้ยม โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเธอนั้นถูกพ่อเลี้ยงขายให้กับคนตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ตอบคำถามของฉันก่อน แล้วฉันจะตอบคำถามของเธอ"

"คำถามเรื่องอะไรเหรอคะ"

ดวงหน้าสวยของมีนตราเอียงคอมองคนเป็นเจ้านายเล็กน้อยด้วยความฉงน ตุลาก็มองสบเข้ากับดวงตาเรียวของลูกน้องหน้าสวยเล็กน้อยราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนที่ไม่นานเขาจะตัดสินใจเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไป

"ระหว่างรู้ความจริงที่แสนเจ็บปวดกับไม่รู้อะไรเลยและใช้ชีวิตอย่างสงบสุขต่อไปจะเลือกอันไหน"

"..." คำถามของเจ้านายตัวสูงที่กำลังนั่งจ้องหน้าเธออยู่นั้นทำให้ร่างอรชรรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย เธอจึงมองสบเข้ากับดวงตาคมสีนิลของคนเป็นเจ้านายที่กำลังฉายแววจริงจังด้วยความเงียบเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบได้นำพาความคิดเธอไป ไม่นานร่างอรชรก็ตัดสินใจตอบอีกฝ่ายที่กำลังรอคำตอบจากเธออยู่

"ฉันขอเลือกใช้ชีวิตอย่างสงบสุขโดยไม่รู้อะไรเลยดีกว่าค่ะ"

คำตอบของร่างอรชรทำให้ตุลารู้สึกอึ้งไปได้ไม่น้อย คนตัวสูงสูดหายใจเข้าปอดช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้าด้วยความเข้าใจ แล้วแล้วจากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบเอาแก้วน้ำสีอำพันที่อีกฝ่ายชงเอาไว้ให้มากระดกลงคอรวดเดียวจนหมดแก้วอีกครั้ง ความขมปร่าของมันที่มากกว่าปกติเพราะคำตอบของร่างอรชรตรงหน้านั้นทำให้คนตัวสูงแทบจะสำลักออกมา

"แค่ก"

"นะ น้ำไหมคะ"

"ไม่เป็นไร"

คนตัวสูงโบกมือไปมาเล็กน้อยเชิงปฏิเสธ เขาเสหน้าไปมองทางอื่นเพื่อเลี่ยงที่จะสบกับดวงตาสวยของอีกฝ่ายขณะที่ในหัวก็กำลังคิดอะไรต่าง ๆ มากมาย เพราะคำตอบของร่างอรชรนั้นไม่ใช่คำตอบแบบที่เขาคิดเอาไว้

"เลือกที่จะไม่รู้ความจริงใช่ไหม"

"ค่ะ"

ตุลาเอ่ยถามร่างอรชรอีกครั้งเพื่อย้ำความต้องการของอีกฝ่าย ซึ่งมีนตราเองก็ตอบคนตัวสูงออกไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่หนักแน่นมากกว่าเดิม ด้านตุลาเมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบออกมาแบบนั้นก็พยักหน้าเข้าใจอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยบอกอีกฝ่ายออกไป

"เมื่อกี้ที่ถามใช่ไหมว่าพ่อเลี้ยงของเธอสบายดีหรือเปล่า"

"ค่ะ ท่านเป็นยังไงบ้าง"

"มัน..." คนตัวสูงเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งเมื่อเกือบหลุดคำหยาบออกมา เขาเงียบเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ "เขาสบายดี ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศและเขาฝากให้ฉันดูแลเธอ"

"ท่านฝากให้คุณตุลมาดูแลฉันเหรอคะ?"

"ใช่"

"..."

"เพราะงั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ไปก็ย้ายมาอยู่กับฉันซะ ฉันจะดูแลเธอเอง"

*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ