บำเรอรักขัดดอก

*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ Graszo (กราซโซ่) แก๊งมาเฟียที่ใหญ่เป็นอันดับที่สองของไทย มีผู้นำแก๊งชื่อตุลาหรือเป็นที่รู้จักกันในอีกชื่อคือตุล ในอดีตเขาคือรองหัวหน้าแก๊งที่แข็งแกร่งที่สุด แต่หลังจากที่บิดาของเขาลาจากโลกนี้ไปแล้ว ตำแหน่งของหัวหน้าแก๊งก็ตกเป็นของเขาไปราวกับว่าเป็นมรดกตกทอด ชายหนุ่มวัยสามสิบกลางที่กำลังยืนมองลูกหนี้รายใหญ่ตวัดดวงตาคมกริบของเขาไปมองอีกฝ่ายที่กำลังกระเสือกกระสนหนีออกจากบริเวณนี้ แม้ว่าไม่รู้จะหนีไปที่ไหน และด้วยสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์เนื่องจากการโดนซ้อมอย่างหนักเลยทำให้เขาคลานหนีไปได้ไม่ไกลเท่าที่ควร รองเท้าหนังที่ถูกขัดเงามาอย่างดีนั้นค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปหาคนที่คลานอยู่บนพื้นอย่างเชื่องช้าด้วยความใจเย็น แล้วจากนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของลูกหนี้รายใหญ่ ที่ตอนนี้ใบหน้าของเขาสะบักสะบอมและเต็มไปด้วยรอยแตกเนื่องจากการถูกซ้อมที่มากกว่าครึ่งชั่วโมง “สรุปจะเอายังไง จะให้กูจัดการเลยไหม” คนตัวสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับเลิกคิ้วเข้มขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างต้องการคำตอบ ลูกหนี้ชายวัยห้าสิบปลายนั้นรีบกระเสือกกระสนตัวเองขึ้นมานั่งพร้อมกับโน้มตัวลงไปกอดเท้าของอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมกับกาพยายามร้องขอชีวิตจากอีกฝ่าย “ไม่ อย่าทำอะไรผมเลยนะ คุณอยากให้ผมทำอะไรผมทำให้คุณได้หมดเลย แต่อย่าฆ่าผมเลยนะ” “ปัญหาของมึง มึงก็ต้องจัดการเอง” คนตัวสูงว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วสะบัดเท้าของตนเองให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ชายวัยห้าสิบปลายที่ถูกสะบัดออกอย่างแรงจนเซไปนอนกลิ้งลงกับพื้นนั้นรีบดันตนเองขึ้นมานั่งอีกครั้งด้วยความยากลำบากก่อนจะคลานเข้าไปกอดขายาวของชายหนุ่มวัยสามสิบกลางที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงของตนเองอยู่ “ผมมีลูกเลี้ยงอยู่หนึ่งคน...” “ว่าไงนะ?” “ผมมีลูกเลี้ยงอยู่หนึ่งคน ถ้าคุณต้องการผมจะส่งมันให้คุณ” “มึงนี่มัน.. สวะจริง ๆ สินะ” คนตัวสูงหัวเราะออกมาในลำคอพร้อมกับใช้ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตนเองด้วยความโมโห เขาตวัดดวงตาคมก้มมองคนที่กอดขาของเขาแถมยังพยายามร้องขอชีวิตด้วยแววตาสมเพช ก่อนจะก้มตัวลงไปผลักอีกฝ่ายออกอย่างแรงราวกับนึกรังเกียจ “ผีพนันตัวพ่ออย่างมึงนี่มันกู่ไม่กลับแล้วจริง ๆ” คนตัวสูงว่าพร้อมกับถอยหลังออกไปให้ห่างจากลูกหนี้ในระยะที่พอเหมาะ ก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อหยิบเอาอาวุธสีดำกริบที่เขาพกไว้ออกมาขึ้นไก แล้วจากนั้นจึงยกขึ้นมาชี้หน้าอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ชายวัยห้าสิบปลายเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบนั่งคุกเข่าพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้คนตัวสูงปรก ๆ แถมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลของเขานั้นยังมีหยาดน้ำตาไหลออกมาเพราะความกลัว “อย่า! อย่ายิงผม อย่านะครับ!” “เศษสวะแบบมึงกูจะต้องเก็บไว้ทำไม” กริ๊ก! “คุณจะเอามันไปทำอะไรก็ได้ เอามันไปเป็นแม่อุ้มบุญก็ได้ คุณอยากมีลูกมาสืบทอดตระกูลไม่ใช่เหรอครับ!” ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายนิ้วเกี่ยวเข้าที่ห่วงลั่นไกนั้น ชายหนุ่มวายห้าสิบปลายก็ตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับที่ดวงตาของเขานั้นหลับเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว คนตัวสูงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักปลายนิ้วของตอนเองเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วเข้มขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความสนใจ “เมื่อกี้มึงว่ายังไงนะ” “ผมจะสั่งให้มันเป็นแม่อุ้มบุญให้คุณ...” คนที่นั่งคุกเข่าพร้อมกับพนมมืออยู่นั้นว่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ร่างทั้งร่างของเขาสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความกลัวเนื่องจากว่าตุลานั้นยังไม่ละปืนลงแต่อย่างใด “น่าสนใจ” “ไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ แล้วคุณอยากเอาเด็กนั่นไปทำอะไรก็เชิญเลย ถือซะว่าให้มันตอบแทนที่ผมเลี้ยงมันมาตั้งยี่สิบห้าปี” “อายุยี่สิบห้าเหรอ” “ครับ เรียนจบแล้ว ตอนนี้ทำงานเป็นบาร์เมดอยู่ที่ผับหนึ่ง” “ที่?” “Graszo Pub” “...” “ผับของคุณตุล” *:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ